Εδώ και κάμποσο καιρό ζούμε την ημέρα της μαρμότας.Ο οργασμός μεταγραφικών στόχων μας συνεπαίρνει όλους μας,όμως νιώθουμε σαν να το έχουμε ξαναδεί το έργο.
Ο μηχανισμός της επικείμενης βόμβας του καλοκαιριού που βρίσκεται θαμμένη κάπου έξω απο το αεροδρόμιο,συνεχίζει να λειτουργεί.Ένα ενοχλητικό τικ-τακ αναδύεται από το σιδερένιο περίβλημα της, ενώ το σήμα παρουσιάζει σημάδια αρυθμίας.
Κι όλοι εμείς ελπίζουμε πως κάποιος θα την ταρακουνήσει ώστε να απελευθερωθεί η τεράστια ενέργεια που περικλύεται μέσα της.Όλοι μας προσδοκούμε με ανύποτη αγωνία να ακουστεί το πολυπόθητο μπαμ,που θα ηχήσει πάνω από το Καραισκάκη σκορπίζοντας λύτρωση στους ερυθρόλευκους οπαδούς και φόβο στους αντιπάλους.
Δυστυχώς από το καλοκαίρι μέχρι τώρα ακούμε μόνο κάτι υπόκοφους θορύβους σαν τις στρακαστρούκες που πετάγαμε μικροί στις απόκριες.Μόνο που οι πιο δυνατές μας αναμνήσεις είναι ο δαιμονισμένος θόρυβος των βεγγαλικών που έσχιζαν τον ουρανό κάθε Μ.Σάββατο όταν το ρολόι έδειχνε ακριβώς 00.00.
Παλιά όταν η ανάσταση έρχονταν για μας κάθε καλοκαίρι και σκόρπιζε κύματα ελπίδας και αισιοδοξίας στις ερυθρόλευκες ψυχές.Η πίστη δεν χάνεται,η υπομονή όμως αρχίζει να λιγοστεύει σαν τους κόκους της άμμου στην κλεψύδρα.
Κι όταν και ο τελευταίος κόκος επιβεβαιώσει τον αμίλεικτο νόμο της βαρύτητας και αναπαυθεί,τότε θα έχει έρθει η ώρα της κρίσεως και όλοι μας θα δώσουμε λόγο.
Αν η βόμβα παραμείνει θαμμένη και άθικτη κάτω από τον διάδρομο προσγείωσης του αεροδρομίου,τότε θα πρέπει να απολογηθείτε για την ανικανότητά σας.
Εάν ω του θαύματος το μπαμ ακουστεί μέχρι εκεί που ζούνε Ολυμπιακές ψυχές ,τότε κι εμείς δεν θα φανούμε αχάριστοι.Θα αναφωνίσουμε ένα μεγάλο μπράβο,δείγμα του ότι ξέρουμε να εκτιμάμε το δίκαιο,μαζι με τη φράση που εντελώς αυθόρμητα θα ξεχειλίσει από το στόμα μας:Έσκασε λεμε!!!