Θ.ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΟΥ:ΟΣΟ ΠΑΙΖΟΥΜΕ,ΧΑΡΑ ΔΕ ΘΑ ΔΟΥΝ - ΨΕΥΤΙΚΟΣ Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΙΛΚΟΒΙΤΣ!

Αναλυτικά:

Από τους 27 τίτλους ποιος ήταν ο πιο δύσκολος, ο πιο εύκολος και ο πιο σημαντικός;

«Ο πιο δύσκολος είναι ο φετινός, λόγω των προβλημάτων που ταλανίζουν την ομάδα. Αγωνιστήκαμε δίχως να έχουμε εισπράξει δεδουλευμένα επτά μηνών και τα πριμ της προηγούμενης χρονιάς. Αυτό το διάστημα ισορροπήσαμε τη ζωή μας, αλλάζοντάς την βέβαια.

Εμειναν όλα τα παιδιά... μέσα στο νερό, έπειτα από προσπάθεια που κατέβαλε ο Βαγγέλης Πάτερος και ακολούθως εγώ. Ο πιο εύκολος τίτλος ήταν το πρωτάθλημα του 2009. Και πέρυσι είχαμε σοβαρά προβλήματα, όμως, κερδίσαμε 3-0 και ευκολότερα από ποτέ.

Ο σημαντικότερος ήταν ο πρώτος μου, το 1995. Ηρθα στον Ολυμπιακό 19 χρόνων, πιτσιρικάς... Ημουν βασικός αμυντικός. Βρέθηκα σε μια εντελώς καινούργια θέση και νομίζω τα κατάφερα.

Πήρα τη θέση του Κυριάκου Γιαννόπουλου, ο οποίος μου είχε παραδώσει το σκουφάκι με το Νο 5. Το παν είναι η δουλειά και ανάλογα με το ταλέντο που έχεις τόσο πιο ψηλά φτάνεις. Θέλω συνεχώς να κερδίζω. Είμαι ακόμα διψασμένος για νέους τίτλους!»

Πώς αντιμετωπίζεις την ήττα;

«Δεν βγαίνω από το σπίτι μου! Τρελαίνομαι μόνο με τη σκέψη της ήττας. Εχω δει αντιπάλους μας, τους οποίους έχουμε κερδίσει σε τελικούς, να βγαίνουν έξω. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Δεν το κατακρίνω, γιατί ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά και ενδεχομένως να βγαίνουν έξω για να ξεσκάσουν... Αλλά το θεωρώ ανεπίτρεπτο για μένα και τους συναθλητές μου».

Είπες πριν ότι εκτός από τον Πάτερο στήριξες και εσύ την ομάδα. Tι έκανες;

«Περισσότερα απ’ όσα θα πίστευε άνθρωπος. Αν χρειαστεί θα κάνω ακόμα πιο πολλά. Επρεπε να κρατήσω την ομάδα ενωμένη και να διατηρήσω μια ισορροπία ανάμεσα σε μας και τη διοίκηση. Προσπάθησα πολύ τα τελευταία δύο χρόνια να κρατήσω την ομάδα συγκεντρωμένη στους στόχους.

Κατά καιρούς δάνειζα και χρήματα στους συμπαίκτες μου, προκειμένου να τα βγάλουν πέρα... Αν όχι όλα, τα περισσότερα παιδιά στην ομάδα με αγαπούν και η μεγάλη επιτυχία είναι ότι κατάφερα να κερδίσω τον σεβασμό και την εκτίμησή τους».

Ισχύει ότι πέρυσι δέχθηκες να μη λάβεις τα χρήματα που σου οφείλονταν προκειμένου να αποπληρωθούν οι συμπαίκτες σου;

«Ναι. Επαιξα με το ελάχιστο των χρημάτων. Στο τέλος της χρονιάς είχα τη διαβεβαίωση ότι τα υπόλοιπα χρήματά μου θα δίνονταν στους πιο χαμηλόμισθους συμπαίκτες μου που τα είχαν ανάγκη, δέχθηκα αυτό το ποσό να ενταχθεί στο συμβόλαιο της φετινής σεζόν.

Από τη στιγμή που ανήκω σε μια ομάδα, η οποία είναι κατ’ επέκταση και οικογένειά μου, θέλω το καλύτερο γι’ αυτήν! Αν θες να είσαι σωστός αρχηγός, το πρώτο που σε απασχολεί είναι το συμφέρον της ομάδας και το τελευταίο ο εαυτός σου. Ασπάζομαι το μερίδιο ευθύνης του αρχηγού.

Το ασπάστηκα και στην Εθνική ομάδα, παρόλο που δεν ήμουν αρχηγός. Μόνος μου ξεκίνησα να μιλάω δημόσια και να εκφράζω τη δυσαρέσκειά μου για όσα συνέβαιναν και στην πορεία τα διαπιστώσαμε όλοι».

Σε «πονάει» η Εθνική;

«Οχι. Καθόλου. Κύριος πήγα, κύριος τελείωσα».

Δεν θα ‘θελες να ενταχθείς ξανά σ’ αυτή;

«Και ποιος δεν θέλει ν’ αγωνίζεται για την Εθνική ομάδα; Μην τρελαθούμε. Ομως, αν παίξω τώρα, άντε να δώσω λίγο ψυχολογική ώθηση στα νέα παιδιά. Ενας άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων. Αν κάποιος μου πει ότι θα γυρίσουν πίσω 4-5 παιδιά της παλιάς «φουρνιάς», τότε θα σκεπτόμουν πολύ σοβαρά την επιστροφή μου...»

Πού αφιερώνεις τους 27 τίτλους;

«Στην οικογένειά μου και ιδιαίτερα στον πατέρα μου. Καταλαβαίνει τι μου συμβαίνει ανά πάσα στιγμή... Μου δίνει τις σωστότερες συμβουλές. Από τον Βαγγέλη (Πάτερο) μπορεί να μην ακούσω κατσάδα για κάποιο λάθος μου, αλλά από τη μητέρα μου θα ακούσω σίγουρα!

Γι’ αυτό τη φωνάζω «Στάμενιτς»! Είμαι 34 χρόνων και ακόμα και τώρα ακούω τους γονείς μου με προσοχή. Είναι ο βράχος από τον οποίο κρατιέμαι και βρίσκομαι ψηλά. Από αυτούς τους τίτλους έχω 27 εγώ και άλλους τόσους κι οι δυο τους, άρα 54! «Θα πάμε κόντρα τσι δεκαδικούς αριθμούς τώρα;», που λέει κι ο... Ζήκος στη γνωστή ταινία...»

Στους πόσους τίτλους βλέπεις να φτάνεις;

«Στόχος μου είναι οι 30 τίτλοι. Θεωρητικά αυτό μπορεί να γίνει».

Είπες ότι θα κλείσεις την καριέρα σου στον Ολυμπιακό... Γιατί;»

«Είναι η οικογένειά μου. Με έχει κάνει ό,τι είμαι μέχρι τώρα. Εχω προσφέρει και ‘γω τεράστιο έργο. Θεωρώ ότι δικαίωσα τον Σωκράτη Κόκκαλη και τον Λεωνίδα Θεοδωρακάκη που με έφεραν στην ομάδα ως ένα μεγάλο ταλέντο... Ωστόσο, εγώ χρωστάω περισσότερα στον Ολυμπιακό απ’ ό,τι ο Ολυμπιακός σε μένα!»

Γιατί;

«Αν ήμουν αλλού, δεν θα είχα την πορεία που έχω. Δεν εννοώ σε αγωνιστικό επίπεδο, αλλά ότι δεν θα είχα την ίδια συγκομιδή τίτλων. Αγαπάω ως οπαδός τον Ολυμπιακό και θέλω, αφού κλείσω την καριέρα μου, να μείνω στην ομάδα. Οχι, απαραίτητα στο πόλο, γιατί λατρεύω και το ποδόσφαιρο. Εχω διαρκείας και πάω στο Καραϊσκάκη».

Υπάρχει ένα ρεκόρ, του Γιώργου Ψύχου. Έχει τους περισσότερους ευρωπαϊκούς τίτλους (3) από κάθε άλλον Ελληνα πολίστα...Μάλιστα σε διαφορετικές διοργανώσεις...

«Ναι, στο Τσάμπιονς Καπ, στο Κύπελλο Κυπελλούχων και στο Σούπερ Καπ»

Είναι πρόκληση να το σπάσεις;

«Η συγκομιδή των τίτλων είναι πρόκληση, οι διαφορετικές διοργανώσεις δεν με απασχολούν, γιατί δεν θέλω να παίξω στο LEN TROPHY. Τον αγαπάω πολύ τον «ψηλό»!

Πάντοτε μου έκανε πλάκα... Με έλεγε «βαζέλα», γιατί ήξερε ότι πριν έρθω στον Ολυμπιακό, ήμουν Παναθηναϊκός. Αυτό ήταν το ευαίσθητο σημείο μου. Μπορεί να του έλεγα δέκα πράγματα στα οποία να είχα απόλυτο δίκιο και ‘κείνος μου απαντούσε: «Αντε μωρή βαζέλα!» και με αφόπλιζε». (γελάει)

Κατέκτησες τον 27ο τίτλο σου σε μια ιστορική μέρα (18/6/2010) για το ποδόσφαιρο, με την αγορά της ομάδας από τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Αν είχες μπροστά σου τον νέο ισχυρό άνδρα της ΠΑΕ, τι θα του ζητούσες;

«Κατ’ αρχάς θα τον ευχαριστούσα για τη συμμετοχή του στον Ολυμπιακό και θα του ευχόμουν καλή σταδιοδρομία. Αρχικά θα του ζητούσα να αποπληρωθούν οι οφειλές στην ομάδα, ώστε να νιώθουν τα παιδιά εξασφαλισμένα και ότι είναι παίχτες του Ολυμπιακού και έπειτα θα τον παρακαλούσα όχι απλά να μη μειωθεί το μπάτζετ, αλλά να ενισχυθούμε για να πετύχουμε κάτι σημαντικό στην Ευρώπη».

Αν ενισχυθεί ο Ολυμπιακός, βλέπεις να έρχεται σύντομα μια επιτυχία;

«Αμεσα! Ο Ολυμπιακός έχει ήδη καλό «κορμό». Ακόμα και φέτος θα μπορούσαμε να είχαμε καλή πορεία στην Ευρώπη, αλλά τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε μας έθεσαν εκτός στόχου.

Δεν είχαμε την πνευματική διαύγεια που έπρεπε και την... πληρώσαμε στην πρώτη αγωνιστική με τη Χόνβεντ. Τότε κρίθηκε η πρόκριση».

Τι θα έλεγες στον Σωκράτη Κόκκαλη;

«Να μη φύγει! Ξέρουμε ότι θα μείνει ως πρόεδρος. Κόκκαλης ίσον Ολυμπιακός και Ολυμπιακός ίσον Κόκκαλης. Αυτό δεν επιτρέπεται να το αμφισβητήσει κανείς. Πρέπει να δει το όνομά του κάπου... Να του αφιερωθεί ένας χώρος που θα είναι σεβαστός και τιμητικός... Αυτό το όνομα δεν πρέπει ποτέ να σβήσει από τον Ολυμπιακό. Εύχομαι ο κ. Μαρινάκης να είναι άξιος συνεχιστής του».

Αν έπαιζες ποδόσφαιρο, ποιος ποδοσφαιριστής θα ήσουν;

«Το 2002 ο πρόεδρος του φαν κλαμπ του Ολυμπιακού στη Ν. Υόρκη, Τέρι Μενής, με χαρακτήρισε «Ζιντάν του πόλο». Είναι ο ωραιότερος χαρακτηρισμός που μου έχει δοθεί και τον ασπάζομαι!»

Η αντίπαλη εξέδρα σε επηρεάζει;

«Πάντα θετικά. Θ’ αρχίσω να αγχώνομαι όταν ο κόσμος της αντίπαλης κερκίδας δεν θα με βρίζει... Τότε θα νιώσω ότι δεν με υπολογίζουν όπως πριν».

Δηλαδή πας μια χαρά τώρα...

«Μια χαρά, ναι! Ακόμα αξίζω! Βρίστε με παιδιά, βρίστε!» (γελάει)

Πες κάτι που σου «γεννά» υπερηφάνεια και κάτι για το οποίο έχεις μετανιώσει;

«Είμαι υπερήφανος για όσα έχω κατορθώσει έως τώρα και κυρίως για το γεγονός ότι δεν έχασα τον δρόμο μου. Κάποιες φορές λοξοδρόμησα, αλλά ευτυχώς ήταν μικρές σε χρονική διάρκεια.

Εχω μετανιώσει για την κίνηση που κάναμε οι διεθνείς προκειμένου να απομακρυνθεί από την τεχνική ηγεσία της Εθνικής ο Κούλης Ιωσηφίδης. Αν γινόταν αυτό τώρα και πάλι θα ήμουν υπέρ των αθλητών.

Ομως, θεωρώ ότι η κίνηση έγινε με άκομψο τρόπο. Η Ιστορία δικαίωσε την αντίδρασή μας, καθώς ακολούθησαν επιτυχίες για την ομάδα... Βέβαια πήραμε και ‘μεις ηχηρή απάντηση με την κατάκτηση του αργυρού Ολυμπιακού μεταλλίου του Κούλη Ιωσηφίδη και της Εθνικής γυναικών στην Αθήνα».

Αν έκανες μια πρόβλεψη για τα οικονομικά του Ολυμπιακού, ποια θα ήταν αυτή;

«Εχουμε ήδη πιάσει «πάτο»! Αρα ό,τι και να σκεφτώ για το μέλλον είναι θετικό».

Σας πέρασε κάποιο μήνυμα ο κ. Συγγελίδης;

«Οχι. Περιμένει επίσης τη βοήθεια του κ. Μαρινάκη. Είμαι όμως αισιόδοξος και χάρηκα όταν είδα ότι οι συμπαίχτες μου πανηγύρισαν σαν τρελοί τον φετινό τίτλο. Αυτό οφείλεται στην «άφιξη» του κ. Μαρινάκη.

Ολοι νιώσαμε ότι κάτι καλό ετοιμάζεται. Μέχρι εκείνη τη στιγμή βλέπαμε μόνο τον κ. Συγγελίδη δίπλα μας. Είναι ο μοναδικός που έδωσε χρήματα από την τσέπη του για να πληρωθούμε και τώρα αφίχθη η λύση που ακούει στο όνομα «Βαγγέλης Μαρινάκης».

Εσείς και το βόλεϊ πανηγυρίσατε όντως έντονα. Στο βόλεϊ βέβαια ο Μίλκοβιτς έκλεψε την παράσταση...

«Ο πανηγυρισμός του Μίλκοβιτς... (παύση)»

Θεωρείς ότι ήταν ψεύτικος;

«Ηταν ψεύτικος! Αμέσως θεώρησα λάθος τον πανηγυρισμό του, γιατί προσέβαλε τους συναθλητές του όταν ανέβηκε μόνος του στην κερκίδα. Θεωρώ ότι έπραξε έτσι για να κερδίσει την κοινή γνώμη. Εντέλει, έπειτα από λίγο καιρό, κορόιδεψε τον Ολυμπιακό, έπαιξε με την ιστορία του και σηκώθηκε και έφυγε.

Είναι τεράστιος αθλητής και προσέφερε πολλά στην ομάδα, αλλά κανείς μας, μα κανείς μας δεν μπορεί να παίζει με το όνομα του Ολυμπιακού».

Οι πανηγυρισμοί σας δεν ήταν και ξέσπασμα για την αμφισβήτηση που δεχθήκατε;

«Οντως! Μας έχουν πει τελειωμένους, γέρους, ανίκανους... Είπαν ότι δεν έχουμε την ίδια λάμψη με το παρελθόν. Η απάντησή μας είναι το σερί των νικών μας, τα σερί νταμπλ και ότι δεν βρέθηκε κανείς να αποσπάσει έστω την ισοπαλία από τον Ολυμπιακό.

Είπαν ότι έχει κλείσει η «ψαλίδα» ανάμεσα σε μας και τον Πανιώνιο. Μύθος! Ποια ψαλίδα; Φέτος μας κόντραρε εκμεταλλευόμενος την κακή αγωνιστική κατάσταση του Ολυμπιακού».

Ήσασταν απροπόνητοι;

«Οχι, ίσα ίσα... Κάναμε πολλή προπόνηση. Απλά εμείς ήμασταν ο χειρότερος αντίπαλός μας, γιατί το μυαλό μας δεν ήταν συνεχώς στο νερό, αλλά και στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε».

Είναι αναγκαίο το κολυμβητήριο που θέλει να κατασκευάσει ο Ερασιτέχνης;

«Ναι. Οχι τόσο για μας όσο για τα τμήματα υποδομής. Τουλάχιστον 200 παιδιά προπονούνται μέσα σε 15 μέτρα πισίνα μία φορά την ημέρα. Οι υποδομές λειτουργούν μόλις 1,5 χρόνο και είναι μέσα σε όλες τις τελικές φάσεις των πρωταθλημάτων».

Τα έχεις δει τα παιδιά αυτά;

«Παίζουμε φιλικά μαζί τους. Πιο πολύ ξύλο τρώω από αυτά, παρά από τον Βλοντάκη. Είναι πολύ δυνατά τα άτιμα. Παίζουν λες και πάνε για το πρωτάθλημα. Μ’ αρέσει αυτό. Οταν ένας πιτσιρικάς 13 ετών με μαρκάρει με θράσος, τον συνομήλικό του θα τον «πνίξει». Τα δύο τελευταία καλοκαίρια προπονούμαι μαζί τους. Αυτό θα κάνω και φέτος».

Θες να βγάλεις τον νέο Χατζηθεοδώρου;

«Εύχομαι να θέλουν να τον βγάλουν οι προπονητές σε όλα τα σωματεία. Αν βγει από τον Ολυμπιακό, ακόμα καλύτερα».

Σε ποιον θα ‘θελες να παραδώσεις το σκουφί με το Νο 5 όταν σταματήσεις;

«Αν έπρεπε να επιλέξω από την τωρινή ομάδα, θα είχα ένα τρελό δίλημμα ανάμεσα στον Γιώργο Ντόσκα και στον Χρήστο Αφρουδάκη. Οταν σταματήσω -που δεν είναι σίγουρο ότι θα γίνει μόλις συμπληρωθούν τα δύο χρόνια του συμβολαίου μου- και θα πρέπει να το πάρει ένας νέος το σκουφί, νομίζω δεν θα το δώσω εγώ...

Επίσης, θεωρώ ότι θα είναι και πολύ δύσκολο να έρθει κάποιος να το πάρει, γιατί θα ξέρει τι βάρος κουβαλάει το «5». Πίσω από τον Χατζηθεοδώρου υπήρξε ένας τεράστιος Γιαννόπουλος...».

Βλέπεις στη νέα γενιά τη δίψα και το ταλέντο που είχε η δική σου;

«Οχι τη δίψα, και το λέω με λύπη. Αρκετοί έχουν ικανότητες και μπορούν να διακριθούν, αλλά τους έχουν έρθει όλα απλόχερα και εύκολα. Εμείς φτύσαμε αίμα για να διατηρήσουμε την Εθνική ψηλά. Πολλοί αποχώρησαν από την ομάδα για τα γνωστά προβλήματα.

Ετσι βρέθηκαν εκεί οι νεότεροι και έχουν την αίσθηση ότι αξίζουν να είναι στην Εθνική. Πρέπει να καταλάβουν ότι αγωνίζονται, επειδή δεν παίζουμε εμείς! Αλλιώς δεν νομίζω να ήταν καν στην προετοιμασία...»

Θέλατε δηλαδή στους τελικούς του πρωταθλήματος να δείξετε ότι ο παλιός είναι αλλιώς;

«Εννοείται! Αυτό ήταν το «γαμώτο!» που είπαμε μεταξύ μας και μας το πέρασε και ο Πάτερος. Δεν επιτρέπεται κανείς να αμφισβητήσει κάποιες αξίες. Εμείς, στον Ολυμπιακό, έχουμε δύο χρόνια να χάσουμε.

Εχουμε προσφέρει πολλά σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο και τέτοια απαξίωση που δεχθήκαμε μόνο στην Ελλάδα τη συναντά κανείς. Ενα θα πω... Για όσο παίζουμε, χαρά δεν θα δουν».

Με μια λέξη, τι είναι ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου;

«Ηγέτης!»