Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Καπ όλα πήγαν στραβά, αφού το εισιτήριο για τον τελικό το πήρε η Κίρισι. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ έπαιξε στο μικρό τελικό κόντρα στην Κατάνια και η Άλκηστης Αβραμίδου έπαιζε, έπαιζε, σαν να μην υπάρχει αύριο. Έπαιζε με θυμό, με πάθος, το οποίο αναγάγει ως νούμερο ένα συστατικό της επιτυχίας και το οποίο πού και πού κάνει τη χάρη στον συνδιαλεγόμενο να προσθέτει στις συζητήσεις στην καθημερινότητα.
Η 22χρονη περιφερειακή του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, που διανύει την τέταρτη σεζόν της στην ομάδα- και της Εθνικής ομάδας, εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενη, κυνηγάει τους τίτλους όπως ο Ιντιάνα Τζόουνς τη Χαμένη Άρκτο. Και παρά την τάση να δίνει στο παιχνίδι τη σημασία του λειτουργήματος, εντείνει τις προσπάθειές της για επιτυχίες. Με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ φυσικά.
Αναλυτικά η συνέντευξη της Αβραμίδου στον συντάκτη του "ΓΑΥΡΟΥ", Λευτέρη Ελευθερίου:
Τι έγινε σε εκείνο τον ημιτελικό με την Κίρισι;
«Πήγαν όλα στραβά. Σε εκείνες πήγαν όλα καλά και σε εμάς δεν βγήκε τίποτα. Ίσως την υποτιμήσαμε και λίγο».
Τι εννοείς την υποτιμήσατε; Θεωρούσατε ότι θα νικήσετε εύκολα;
«Όχι, καμία σχέση. Απλώς λέγαμε ότι είναι καλή ομάδα, μέχρι εκεί».
Πάντως, πρέπει να κάνατε καιρό να ξεπεράσετε αυτό το παιχνίδι.
«Άμα σου πω ότι καταφέραμε να το αφήσουμε εντελώς πίσω μας κατά τη διάρκεια του World League».
Αυτό φάνηκε άλλωστε και στους τελικούς με τη Βουλιαγμένη.
«Εγώ στενοχωρήθηκα στους τελικούς. Όλοι έλεγαν για μεγάλη διαφορά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν τέτοια. Ήταν λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά».
Προφανώς αναφερόντουσαν στο τρίτο ματς.
«Ε, μα στο τρίτο ματς είχε χαθεί το πρωτάθλημα».
Εσύ από πού ήρθες στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ;
«Από τη Γλυφάδα».
Πριν από πόσα χρόνια;
«Πριν από τρία. Ήμουν στον ΠΑΟΚ και μου έκαναν πρόταση από τη Γλυφάδα. Ήταν ο Χάρης (σ.σ. Παυλίδης) προπονητής εκεί πέρα, ήμουν συμπαίκτρια με τη Φιλιώ (σ.σ. Μανωλιουδάκη), τη Μαρία (σ.σ. Τσουρή), τη Σταυρούλα (σ.σ. Αντωνάκου), την Ηλέκτρα (σ.σ. Ψούνη), πολλές από τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Την Τόνια Μωραΐτη. Κάναμε δύο όμορφα χρόνια εκεί πέρα. Με πήρε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, αλλά στη μέση της χρονιάς ο ΠΑΟΚ μου έκανε πρόταση να πάω να βοηθήσω να μην πέσει στην κατηγορία και να μου δώσει το δελτίο μου. Ήμουν πολύ νευριασμένη, δεν ήθελα να πάω να παίξω, έμεινε όμως στην κατηγορία και μετά, στην πραγματικότητα, αγόρασα το δελτίο μου. Μου έκανε νέα πρόταση ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και τελικά πήγα εκεί. Με ήθελαν και άλλες ομάδες, αλλά στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μου έδωσαν όλα αυτά που ζητούσα, μου φέρθηκαν σωστά και αποφάσισα να μείνω».
Συνεχίζει να σου δίνει αυτά που ζητάς;
«Μέχρι και τώρα είμαι πλήρως ευχαριστημένη. Γενικώς, όσες φορές νιώθω ότι με αδικούν, φεύγω».
Πόσα χρόνια έχεις ακόμα στο συμφωνητικό σου;
«Τον επόμενο χρόνο είμαι ελεύθερη».
Οπότε πρέπει να είσαι ευχαριστημένη και φέτος, για να ανανεώσεις.
«Μακάρι να έχουν ευχαριστημένες όλες τις κοπέλες, όχι μόνο εμένα».
Από ότι φαίνεται ο Κεντ θα μείνει στην ομάδα.
«Μακάρι, γιατί εμείς οι κοπέλες του έχουμε μεγάλη αδυναμία. Μπορεί πέρυσι να μη βρήκαμε την καλύτερη χημεία μέσα στο νερό, αλλά ο κύριος Κεντ μας κράτησε ενωμένες έξω από αυτό».
Ήταν φιλικός μαζί σας;
«Ήταν πολύ φιλικός, πολύ απλός, μας έχει πει κάποια πράγματα και όλες του έχουμε εμπιστοσύνη ότι αυτά θα γίνουν».
Θεωρείς ότι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι σαν καθρέφτης της κοινωνίας;
«Είναι μια μικρή κοινωνία, αλλά μπορεί να έχεις και δίκιο. Να είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας».
Οπότε, αφού έχει πρόβλημα ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, αντιλαμβανόμαστε ότι έχει πρόβλημα η κοινωνία.
«Σίγουρα, άμα έχει πρόβλημα ο μεγαλύτερος σύλλογος στην Ελλάδα καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει».
Παρακολουθείς τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ στα άλλα αθλήματα;
«Ναι, τον παρακολουθώ γενικά. Πάμε και στο Καραϊσκάκη μερικές φορές, πήγαμε πέρυσι και με την Αρσεναλ και απολαύσαμε ένα σπουδαίο παιχνίδι. Πανηγυρίζω τα γκολ και τις επιτυχίες του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, αν και δεν είμαι οπαδός, καμία σχέση».
Τα ταξίδια με την εθνική ομάδα. Η τύχη των Ρωσίδων και το πάθος της για το παιχνίδι αυτό καθαυτό. Η Αλκηστη Αβραμίδου είναι περίπτωση «πειραγμένης» πολίστριας, αν και δεν της φαίνεται. Παραδέχεται, όμως, ότι κάθε φορά που παίζει στην πισίνα ματς, με οποιαδήποτε αντίπαλο, βιώνει μια εσωτερική ανάσταση.
Πώς άρχισες το πόλο;
«Μία φίλη μου μού είπε να πάω σε μία προπόνηση πόλο. «Θέλεις να έρθεις να δεις περί τίνος πρόκειται;» με ρώτησε. Της λέω «γιατί όχι;». Πήγα και κόλλησα με το υγρό στοιχείο».
Και πώς κολλάς; Βρίσκεσαι μέσα στο νερό και τι γίνεται;
«Όταν παίζω παιχνίδι, θα σου πω, γιατί μέσα στο νερό δεν είναι πάντα ευχάριστα, να σου πω την αλήθεια, ειδικά τώρα που έχει γίνει επαγγελματικό πια, δεν είναι ένα χόμπι, με τόσες ώρες που κάνουμε προπόνηση. Όταν παίζω παιχνίδι αισθάνομαι ζωντανή και σαν κάποιος να κλείνει την αναπνοή μου και να μου τη δίνει ξανά πίσω».
Σε κάθε παιχνίδι γίνεται αυτό; Είτε πρόκειται για τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος είτε πρόκειται για τον ΝΟΡ που θα παίζετε φέτος;
«Σε κάθε παιχνίδι. Σε κάθε παιχνίδι αισθάνομαι έντονα συναισθήματα τα οποία δεν μπορώ να τα μεταφέρω. Όταν πνίγεται κάποιος βρίσκεται κοντά στον θάνατο. Όταν παίζω αισθάνομαι σαν κάποιος να μου δίνει το οξυγόνο μου».
Είσαι καταθλιπτική;
«Όχι, καθόλου. Όταν παίζω και είμαι στον αγώνα αυτό δίνει νόημα στη ζωή».
Σου δημιουργεί άγχος;
«Όχι άγχος. Σχεδόν ποτέ δεν έχω άγχος».
Οπότε είναι λειτούργημα για εσένα.
«Ναι».
Δεν είναι επάγγελμα, να πεις ότι το κάνεις και από αγγαρεία. Ούτως ή άλλως, δεν είναι επάγγελμα.
«Κανονικά είναι επάγγελμα. Αλλά εσωτερικά σε εμένα λειτουργεί ως λειτούργημα».
Δηλαδή, μπορείς να μπεις στη διαδικασία των ταξιδιών, με την εθνική ομάδα».
«Νομίζω ότι όλες οι κοπέλες φέτος ταξίδεψαν τόσες πολλές ώρες. Οπότε όποια κοπέλα λέει ότι δεν το κάνει με την καρδιά της, λέει ψέματα.
Φέτος ήταν το Ευρωπαϊκό ο στόχος σας, ε;
«Ναι. Ήρθε, βέβαια, η επιτυχία στο World League και το χάλκινο μετάλλιο, αλλά μετά, ξαφνικά, υπήρχε πτώση στην απόδοση. Όταν κάνεις προετοιμασία λογικό είναι να υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Φάνηκε, πάντως, ότι στόχος μας είναι το Ευρωπαϊκό και τα πήγαμε καλά».
Θεωρείς ότι είστε ομάδα στο ρετιρέ του παγκόσμιου πόλο;
«Δεν το θεωρώ εγώ, τα αποτελέσματα το δείχνουν».
Παραδείγματος χάρη, το 2009 πήγατε στη Ρώμη, κερδίσατε την Ιταλία και μετά κερδίσατε την Αυστραλία, αλλά χάσατε από τις ΗΠΑ. Αυτές οι λεπτομέρειες ήταν θέμα τύχης;
«Κατ’ αρχάς το 2009 δεν είχαμε δουλέψει όσο δουλέψαμε φέτος. Φέτος είμαστε πολύ πιο δουλεμένες. Πάντα η τύχη παίζει ρόλο. Υπάρχουν ομάδες που δεν βρίσκουν δύσκολο αντίπαλο και βρίσκονται στην τετράδα, που παίζουν ένα παιχνίδι και τους πηγαίνουν όλα καλά. Αυτό είναι θέμα τύχης. Σίγουρα η τύχη βοηθάει τον ισχυρό, έτσι δεν είναι»;
Πες μου ένα παράδειγμα τυχερής ομάδας.
«Θα πω τις Ρωσίδες. Έχει και λίγο σχέση με τη φετινή χρονιά. Δεν το λέω ως Εθνική. Σε κρίσιμα παιχνίδια τους βγαίνουν όλα. Το δοκάρι και άουτ, πάει δοκάρι και μέσα, η καλύτερή τους παίκτρια θα πάρει δύο ποινές από την αρχή και δεν θα τη βγάλουν ποτέ έξω. Το λέω χωρίς να νιώθω κάπως. Η Ρωσία είναι τυχερή ομάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή ομάδα».
Φέτος, πάντως, στο παιχνίδι της Ρωσίας με την Ιταλία, που οι Ιταλίδες ισοφάρισαν ματς που έχαναν με 12-7, φάνηκε ότι άλλαξε λίγο η ιστορία.
«Φέτος για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια, ούτε θυμάμαι πόσα, η τύχη μας χαμογέλασε λίγο. Εμείς τα κάναμε όλα σωστά, κερδίσαμε και την Κροατία όπως έπρεπε και η Ρωσία δεν τα έκανε όλα σωστά. Αυτό, βεβαίως, στο τέλος δεν αποδείχθηκε ότι της στοίχισε».
Με την Κροατία, πάντως, το παιχνίδι πρέπει να ήταν πολύ ψυχοφθόρο.
«Το παραδεχθήκαμε όλες οι κοπέλες, μετά το ματς, ότι ήταν το πιο αγχωτικό παιχνίδι που έχουμε παίξει».
Γιατί η Ρωσία έχει πάρει τρία διαδοχικά Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα;
«Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Έχουν πολύ καλές υποδομές, φεύγουν δύο παίκτριες και έρχονται δύο ίδιες, ενώ οι νεαρές αθλήτριές τους είναι έτοιμες σε πολύ μικρή ηλικία για να παίξουν στην εθνική ομάδα. Σε εμάς δεν υπάρχει αυτό. Μετά την Τσουκαλά δεν υπάρχει άλλη».
Η εθνική Νεανίδων δεν απαρτίζεται από παίκτριες ικανές;
«Είναι ικανές, αλλά στη συνέχεια η πολιτεία τις αναγκάζει να διαλέξουν ένα δρόμο, τον οποίο δεν ξέρω κατά πόσο κάθε κορίτσι παίρνει το ρίσκο να διαλέξει το πόλο από το πανεπιστήμιο. Το πόλο είναι το μοναδικό άθλημα που φέρνει επιτυχίες με καμία αναγνωρισιμότητα. Εμείς το κάνουμε, βέβαια, για να ακούμε τον εθνικό ύμνο και να βλέπουμε την ελληνική σημαία ψηλά».
Ο απαράβατος κανόνας της Άλκηστης Αβραμίδου, όπως επαναλαμβανόμενα διατυπώθηκε, είναι να έχεις πάθος. «Όλα είναι το πάθος» τονίζει με σιγουριά η περιφερειακός του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ που παρά την αναμενόμενη ανάλυση για τα πράγματα, ως μέρος ενός συνόλου από διαφορετικούς χαρακτήρες που καλώς ή κακώς πρέπει να βρουν ομοιογένεια, δεν μπορεί παρά να έχει τον ανεπαίσθητο ενθουσιασμό που της προσδίδει η ηλικία. Λαμπερές και θολές ηλιαχτίδες του φθινοπώρου. Πορεύεται με το πάθος και την καρδιά της, όπως εξομολογείται, ελλείψει των προσόντων που ενδεχομένως να την καθιέρωναν ως πολίστρια, δηλαδή του ύψους και του όγκου. Της κοινής συνισταμένης των νικητών. «Νικητής χωρίς πάθος δεν υπάρχει» συμπλήρωσε.
Η 22χρονη περιφερειακή του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, που διανύει την τέταρτη σεζόν της στην ομάδα- και της Εθνικής ομάδας, εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενη, κυνηγάει τους τίτλους όπως ο Ιντιάνα Τζόουνς τη Χαμένη Άρκτο. Και παρά την τάση να δίνει στο παιχνίδι τη σημασία του λειτουργήματος, εντείνει τις προσπάθειές της για επιτυχίες. Με τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ φυσικά.
Αναλυτικά η συνέντευξη της Αβραμίδου στον συντάκτη του "ΓΑΥΡΟΥ", Λευτέρη Ελευθερίου:
Τι έγινε σε εκείνο τον ημιτελικό με την Κίρισι;
«Πήγαν όλα στραβά. Σε εκείνες πήγαν όλα καλά και σε εμάς δεν βγήκε τίποτα. Ίσως την υποτιμήσαμε και λίγο».
Τι εννοείς την υποτιμήσατε; Θεωρούσατε ότι θα νικήσετε εύκολα;
«Όχι, καμία σχέση. Απλώς λέγαμε ότι είναι καλή ομάδα, μέχρι εκεί».
Πάντως, πρέπει να κάνατε καιρό να ξεπεράσετε αυτό το παιχνίδι.
«Άμα σου πω ότι καταφέραμε να το αφήσουμε εντελώς πίσω μας κατά τη διάρκεια του World League».
Αυτό φάνηκε άλλωστε και στους τελικούς με τη Βουλιαγμένη.
«Εγώ στενοχωρήθηκα στους τελικούς. Όλοι έλεγαν για μεγάλη διαφορά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν τέτοια. Ήταν λεπτομέρειες που έκαναν τη διαφορά».
Προφανώς αναφερόντουσαν στο τρίτο ματς.
«Ε, μα στο τρίτο ματς είχε χαθεί το πρωτάθλημα».
Εσύ από πού ήρθες στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ;
«Από τη Γλυφάδα».
Πριν από πόσα χρόνια;
«Πριν από τρία. Ήμουν στον ΠΑΟΚ και μου έκαναν πρόταση από τη Γλυφάδα. Ήταν ο Χάρης (σ.σ. Παυλίδης) προπονητής εκεί πέρα, ήμουν συμπαίκτρια με τη Φιλιώ (σ.σ. Μανωλιουδάκη), τη Μαρία (σ.σ. Τσουρή), τη Σταυρούλα (σ.σ. Αντωνάκου), την Ηλέκτρα (σ.σ. Ψούνη), πολλές από τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Την Τόνια Μωραΐτη. Κάναμε δύο όμορφα χρόνια εκεί πέρα. Με πήρε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, αλλά στη μέση της χρονιάς ο ΠΑΟΚ μου έκανε πρόταση να πάω να βοηθήσω να μην πέσει στην κατηγορία και να μου δώσει το δελτίο μου. Ήμουν πολύ νευριασμένη, δεν ήθελα να πάω να παίξω, έμεινε όμως στην κατηγορία και μετά, στην πραγματικότητα, αγόρασα το δελτίο μου. Μου έκανε νέα πρόταση ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και τελικά πήγα εκεί. Με ήθελαν και άλλες ομάδες, αλλά στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μου έδωσαν όλα αυτά που ζητούσα, μου φέρθηκαν σωστά και αποφάσισα να μείνω».
Συνεχίζει να σου δίνει αυτά που ζητάς;
«Μέχρι και τώρα είμαι πλήρως ευχαριστημένη. Γενικώς, όσες φορές νιώθω ότι με αδικούν, φεύγω».
Πόσα χρόνια έχεις ακόμα στο συμφωνητικό σου;
«Τον επόμενο χρόνο είμαι ελεύθερη».
Οπότε πρέπει να είσαι ευχαριστημένη και φέτος, για να ανανεώσεις.
«Μακάρι να έχουν ευχαριστημένες όλες τις κοπέλες, όχι μόνο εμένα».
Από ότι φαίνεται ο Κεντ θα μείνει στην ομάδα.
«Μακάρι, γιατί εμείς οι κοπέλες του έχουμε μεγάλη αδυναμία. Μπορεί πέρυσι να μη βρήκαμε την καλύτερη χημεία μέσα στο νερό, αλλά ο κύριος Κεντ μας κράτησε ενωμένες έξω από αυτό».
Ήταν φιλικός μαζί σας;
«Ήταν πολύ φιλικός, πολύ απλός, μας έχει πει κάποια πράγματα και όλες του έχουμε εμπιστοσύνη ότι αυτά θα γίνουν».
Θεωρείς ότι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι σαν καθρέφτης της κοινωνίας;
«Είναι μια μικρή κοινωνία, αλλά μπορεί να έχεις και δίκιο. Να είναι ένας καθρέφτης της κοινωνίας».
Οπότε, αφού έχει πρόβλημα ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, αντιλαμβανόμαστε ότι έχει πρόβλημα η κοινωνία.
«Σίγουρα, άμα έχει πρόβλημα ο μεγαλύτερος σύλλογος στην Ελλάδα καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει».
Παρακολουθείς τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ στα άλλα αθλήματα;
«Ναι, τον παρακολουθώ γενικά. Πάμε και στο Καραϊσκάκη μερικές φορές, πήγαμε πέρυσι και με την Αρσεναλ και απολαύσαμε ένα σπουδαίο παιχνίδι. Πανηγυρίζω τα γκολ και τις επιτυχίες του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, αν και δεν είμαι οπαδός, καμία σχέση».
Τα ταξίδια με την εθνική ομάδα. Η τύχη των Ρωσίδων και το πάθος της για το παιχνίδι αυτό καθαυτό. Η Αλκηστη Αβραμίδου είναι περίπτωση «πειραγμένης» πολίστριας, αν και δεν της φαίνεται. Παραδέχεται, όμως, ότι κάθε φορά που παίζει στην πισίνα ματς, με οποιαδήποτε αντίπαλο, βιώνει μια εσωτερική ανάσταση.
Πώς άρχισες το πόλο;
«Μία φίλη μου μού είπε να πάω σε μία προπόνηση πόλο. «Θέλεις να έρθεις να δεις περί τίνος πρόκειται;» με ρώτησε. Της λέω «γιατί όχι;». Πήγα και κόλλησα με το υγρό στοιχείο».
Και πώς κολλάς; Βρίσκεσαι μέσα στο νερό και τι γίνεται;
«Όταν παίζω παιχνίδι, θα σου πω, γιατί μέσα στο νερό δεν είναι πάντα ευχάριστα, να σου πω την αλήθεια, ειδικά τώρα που έχει γίνει επαγγελματικό πια, δεν είναι ένα χόμπι, με τόσες ώρες που κάνουμε προπόνηση. Όταν παίζω παιχνίδι αισθάνομαι ζωντανή και σαν κάποιος να κλείνει την αναπνοή μου και να μου τη δίνει ξανά πίσω».
Σε κάθε παιχνίδι γίνεται αυτό; Είτε πρόκειται για τον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος είτε πρόκειται για τον ΝΟΡ που θα παίζετε φέτος;
«Σε κάθε παιχνίδι. Σε κάθε παιχνίδι αισθάνομαι έντονα συναισθήματα τα οποία δεν μπορώ να τα μεταφέρω. Όταν πνίγεται κάποιος βρίσκεται κοντά στον θάνατο. Όταν παίζω αισθάνομαι σαν κάποιος να μου δίνει το οξυγόνο μου».
Είσαι καταθλιπτική;
«Όχι, καθόλου. Όταν παίζω και είμαι στον αγώνα αυτό δίνει νόημα στη ζωή».
Σου δημιουργεί άγχος;
«Όχι άγχος. Σχεδόν ποτέ δεν έχω άγχος».
Οπότε είναι λειτούργημα για εσένα.
«Ναι».
Δεν είναι επάγγελμα, να πεις ότι το κάνεις και από αγγαρεία. Ούτως ή άλλως, δεν είναι επάγγελμα.
«Κανονικά είναι επάγγελμα. Αλλά εσωτερικά σε εμένα λειτουργεί ως λειτούργημα».
Δηλαδή, μπορείς να μπεις στη διαδικασία των ταξιδιών, με την εθνική ομάδα».
«Νομίζω ότι όλες οι κοπέλες φέτος ταξίδεψαν τόσες πολλές ώρες. Οπότε όποια κοπέλα λέει ότι δεν το κάνει με την καρδιά της, λέει ψέματα.
Φέτος ήταν το Ευρωπαϊκό ο στόχος σας, ε;
«Ναι. Ήρθε, βέβαια, η επιτυχία στο World League και το χάλκινο μετάλλιο, αλλά μετά, ξαφνικά, υπήρχε πτώση στην απόδοση. Όταν κάνεις προετοιμασία λογικό είναι να υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Φάνηκε, πάντως, ότι στόχος μας είναι το Ευρωπαϊκό και τα πήγαμε καλά».
Θεωρείς ότι είστε ομάδα στο ρετιρέ του παγκόσμιου πόλο;
«Δεν το θεωρώ εγώ, τα αποτελέσματα το δείχνουν».
Παραδείγματος χάρη, το 2009 πήγατε στη Ρώμη, κερδίσατε την Ιταλία και μετά κερδίσατε την Αυστραλία, αλλά χάσατε από τις ΗΠΑ. Αυτές οι λεπτομέρειες ήταν θέμα τύχης;
«Κατ’ αρχάς το 2009 δεν είχαμε δουλέψει όσο δουλέψαμε φέτος. Φέτος είμαστε πολύ πιο δουλεμένες. Πάντα η τύχη παίζει ρόλο. Υπάρχουν ομάδες που δεν βρίσκουν δύσκολο αντίπαλο και βρίσκονται στην τετράδα, που παίζουν ένα παιχνίδι και τους πηγαίνουν όλα καλά. Αυτό είναι θέμα τύχης. Σίγουρα η τύχη βοηθάει τον ισχυρό, έτσι δεν είναι»;
Πες μου ένα παράδειγμα τυχερής ομάδας.
«Θα πω τις Ρωσίδες. Έχει και λίγο σχέση με τη φετινή χρονιά. Δεν το λέω ως Εθνική. Σε κρίσιμα παιχνίδια τους βγαίνουν όλα. Το δοκάρι και άουτ, πάει δοκάρι και μέσα, η καλύτερή τους παίκτρια θα πάρει δύο ποινές από την αρχή και δεν θα τη βγάλουν ποτέ έξω. Το λέω χωρίς να νιώθω κάπως. Η Ρωσία είναι τυχερή ομάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή ομάδα».
Φέτος, πάντως, στο παιχνίδι της Ρωσίας με την Ιταλία, που οι Ιταλίδες ισοφάρισαν ματς που έχαναν με 12-7, φάνηκε ότι άλλαξε λίγο η ιστορία.
«Φέτος για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια, ούτε θυμάμαι πόσα, η τύχη μας χαμογέλασε λίγο. Εμείς τα κάναμε όλα σωστά, κερδίσαμε και την Κροατία όπως έπρεπε και η Ρωσία δεν τα έκανε όλα σωστά. Αυτό, βεβαίως, στο τέλος δεν αποδείχθηκε ότι της στοίχισε».
Με την Κροατία, πάντως, το παιχνίδι πρέπει να ήταν πολύ ψυχοφθόρο.
«Το παραδεχθήκαμε όλες οι κοπέλες, μετά το ματς, ότι ήταν το πιο αγχωτικό παιχνίδι που έχουμε παίξει».
Γιατί η Ρωσία έχει πάρει τρία διαδοχικά Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα;
«Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Έχουν πολύ καλές υποδομές, φεύγουν δύο παίκτριες και έρχονται δύο ίδιες, ενώ οι νεαρές αθλήτριές τους είναι έτοιμες σε πολύ μικρή ηλικία για να παίξουν στην εθνική ομάδα. Σε εμάς δεν υπάρχει αυτό. Μετά την Τσουκαλά δεν υπάρχει άλλη».
Η εθνική Νεανίδων δεν απαρτίζεται από παίκτριες ικανές;
«Είναι ικανές, αλλά στη συνέχεια η πολιτεία τις αναγκάζει να διαλέξουν ένα δρόμο, τον οποίο δεν ξέρω κατά πόσο κάθε κορίτσι παίρνει το ρίσκο να διαλέξει το πόλο από το πανεπιστήμιο. Το πόλο είναι το μοναδικό άθλημα που φέρνει επιτυχίες με καμία αναγνωρισιμότητα. Εμείς το κάνουμε, βέβαια, για να ακούμε τον εθνικό ύμνο και να βλέπουμε την ελληνική σημαία ψηλά».
Ο απαράβατος κανόνας της Άλκηστης Αβραμίδου, όπως επαναλαμβανόμενα διατυπώθηκε, είναι να έχεις πάθος. «Όλα είναι το πάθος» τονίζει με σιγουριά η περιφερειακός του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ που παρά την αναμενόμενη ανάλυση για τα πράγματα, ως μέρος ενός συνόλου από διαφορετικούς χαρακτήρες που καλώς ή κακώς πρέπει να βρουν ομοιογένεια, δεν μπορεί παρά να έχει τον ανεπαίσθητο ενθουσιασμό που της προσδίδει η ηλικία. Λαμπερές και θολές ηλιαχτίδες του φθινοπώρου. Πορεύεται με το πάθος και την καρδιά της, όπως εξομολογείται, ελλείψει των προσόντων που ενδεχομένως να την καθιέρωναν ως πολίστρια, δηλαδή του ύψους και του όγκου. Της κοινής συνισταμένης των νικητών. «Νικητής χωρίς πάθος δεν υπάρχει» συμπλήρωσε.
