ΜΠΛΕΤΣΑΣ: ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ

Ο φροντιστής της ομάδας βόλεϊ του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ Σπύρος Μπλέτσας αποκαλύπτεται στον αρχηγό του ΘΡΥΛΟΥ Ανδρέα Ανδρεάδη.

Γνώρισα για πρώτη φορά τον Σπύρο Μπλέτσα το 1995. Ήταν το πρώτο παιχνίδι ανάμεσα στην Ορεστιάδα και τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Του είχα ζητήσει να μου δώσει μία φανέλα, αφού ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ήταν πάντα η ομάδα που υποστήριζα, αλλά δεν νομίζω ότι τελικά την πήρα. Ετσι είναι ο Σπύρος. Πάνω απ' όλα και όλους βάζει το συμφέρον του συλλόγους. Τον βρήκα πέρσι στο Ρέντη και κατάλαβα ότι είναι ο πραγματικός ήρωας της ομάδας. Ο πρώτος που έρχεται και ο τελευταίος που φεύγει, για να τα βρίσκουμε εμείς όλα έτοιμα. Αν εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές και η «βιτρίνα» του τμήματος, ο Σπύρος είναι η ψυχή του…

Πώς βρέθηκες στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ Σπύρο;
«Είμαι εδώ από το 1992. Ηρθα με τον συμπατριώτη μου Γιάννη Φάκα, σαν βοηθός, αφιλοκερδώς για τέσσερα χρόνια, μέχρι το 1996. Ο κύριος Μοντάλι μου ζήτησε να μείνω και τότε προσλήφθηκα ως φροντιστής».

Τι έκανες πριν;
«Δούλευα σε ένα φανοποιείο στην Πειραιώς σαν βαφέας από το 1974. Εφυγα το 1999 για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Μέχρι τότε πριν και μετά τη δουλειά ερχόμουν και βοηθούσαν. Όλα αυτά μέχρι το 1996. Είχε δημιουργηθεί πρόβλημα με το συνεργείο γιατί έφευγα ταξίδια με την ομάδα και μου είπαν «ή εδώ ή εκεί». Διάλεξα τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ παρότι οι απολαβές ήταν καλύτερες στην άλλη δουλειά. Εφυγα μόνος μου. Με κέρδισε το βόλεϊ.

Μόνο με το τμήμα του βόλεϊ ασχολήθηκες;
«Η πρώτη μου αγάπη είναι το ποδόσφαιρο. Είμαι από τα Γιάννενα αλλά ακολουθούσα την ομάδα όπου κι αν έπαιζε, ανελλιπώς. Πάνω απ' όλα είναι πάντα ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Πρώτη φορά πήγα στο Καραϊσκάκη το 1968, στον αγώνα με τον Πιερικό, Θυμάμαι ότι νικήσαμε με γκολ του Βασιλείου. Τοτε έτρεχα από γήπεδο σε γήπεδο. Η συγχωρεμένη η μητέρα μου μού έλεγε «δεν θα παντρευτείς, έχεις παντρευτεί τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ».

Θα μας άφηνες δηλαδή για να πας στο ποδόσφαιρο;
«Δεν θα έλεγα όχι, αλλά έχουν περάσει τα χρόνια πια. Παλιότερα πήγαινα και έβλεπα προπονήσεις. Πάντα θα νοσταλγώ τον Δεληκάρη. Βέβαια πήγε και αυτός στον Παναθηναϊκό αλλά θυμάμαι ότι έκλαψα όταν έφυγε. Είναι καλός χαρακτήρας, τον γνώρισα και από κοντά. Ο Λάκης Γλέζος, ο Παναγιώτης Κελεσίδης... Αν ανοίξουμε κουβέντα για το ποδόσφαιρο, δεν θα τελειώσουμε ποτέ.

Ωραία. Το βόλεϊ πότε αποφάσισες ότι το αγαπάς;
«Το 1987, 1988, βρέθηκα στο Μίλωνα και παρακολούθησα δύο παιχνίδια του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. Με τον Παναθηναϊκό και τον Αρη. Θυμάμαι ότι τότε έπαιζαν παίκτες όπως ο Γιάννης Λάιος, ο Δωριάδης, ο Μουστακίδης, ο Πολύζος, ο Τριανταφυλίδης, ο Καζάζης, ο Γόντικας. Ανακάλυψα ότι μου άρεσε το άθλημα. Θέλω να σταθώ στον κύριο Στέλιο Τριανταφύλλου, που ήταν τότε φροντιστής και μου έμαθε να αγαπάω το άθλημα και την δουλειά μου.

Ποιος ήταν η μεγάλη αδυναμία σου;
«Όλους, παλιούς και καινούργιους, τους έχω σαν παιδιά μου. Εκτίμησα και συμπάθησα ιδιαίτερα τον Ντράγκοβιτς αλλά και τον Χριστοφιδέλη και τον Κουρνέτα. Τους είχα από μικρούς κοντά μου. Ιδιαίτερα τον Βασίλη, τον έχω σε μεγάλη εκτίμηση, και σαν αθλητή και σαν άνθρωπο.

Και όταν έφυγε, τι έκανες;
«Προσπάθησα να κρατήσω επαφή. Τον έπαιρνα τηλέφωνο στη Ρωσία, να δω πώς είναι. Δεν του άρεσε εκεί. Τώρα είναι στην Πάτρα, κοντά στην οικογένειά του, την γυναίκα του.

Ελα, αφού ξέρω ότι και τον Χριστοφιδέλη τον ξεχώριζες…
«Κοίτα, σου είπα ότι αδυναμία μου ήταν ο Ντράγκοβιτς. Πολύ καλός χαρακτήρας, δυναμικός. Πηγαίναμε και τρώγαμε μαζί μερικές φορές. Τον έπαιρνα τηλέφωνο. Μετά ήταν ο Χριστοφιδέλης. «Το παιδί σου, ο γιος σου» μου έκαναν πάντα πλάκα τα άλλα παιδιά. Τώρα είναι τα άλλα παιδιά που ξέρω από μικρά. Ο Τζουριτς, ο Κουζούνης, ο Κοκκινάκης. Όλα τα παιδιά του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, όμως, είναι καλά. Κι εσύ καλός είσαι (γέλια)!

Από προπονητές, ποιον θυμάσαι;
«Έχω γνωρίσει κι έχω γνωρίσει… Έλληνες, ξένους… Παρότι δεν ξέρω καμία ξένη γλώσσα, με όλους συνεννοούμουν. Πολύ ψηλά είχα και έχω τον Τζιαμπάολο Μοντάλι. Σε κέρδιζε με τον τρόπο που φερόταν. Είχε ιδιοτροπίες, αλλά ήταν καλός. Κύριος. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί που ήρθαν στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Η δουλειά μου με βοήθησε να γνωρίσω θρύλους του αθλήματος…

Όπως;
«Θα σου πω για παίκτες. Τον Γκαρντίνι, τον Τίμονς, τον Κίραλι. Ηταν η εποχή της παντοδυναμίας της Ραβένα… Εχω δει κορυφαίους παίκτες. Και στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Μπρντόβιτς, Μπερνάρντι, Μιλίνκοβιτς, Μίλκοβιτς… Είχαμε άριστη συνεργασία με όλους. Θα σου πω και το άλλο. Το 2005, στον τελικό του Τοπ Τιμς Καπ που πήραμε στο ΣΕΦ, ήρθε ο Μπλανζέ (σ.σ. Ολλανδός θρυλικός πασαδόρος και νυν προπονητής) και με χαιρέτησε. Πάει ένας Έλληνας δημοσιογράφος και τον ρωτάει έκπληκτος: «Ξέρετε τον Σπύρο;» και του απαντάει ο Μπλανζέ: «Τον Σπύρο τον γνωρίζω δέκα χρόνια. Εσάς όχι»! Εμεινε με το στόμα ανοιχτό.

Τα καλά της δουλειάς..
«Αυτό είναι αλήθεια. Δεν έχω παράπονο. Και οι ξένοι και οι Έλληνες εκτιμούν τη δουλειά μου, αλλά πιο πολύ οι Έλληνες. Όποιος έφυγε από τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ, έφυγε ευχαριστημένος. Κάνω ότι μπορώ για να είναι όλα έτοιμα στην ώρα τους.

Περίγραψέ μου μία συνηθισμένη ημέρα σου, Σπύρο.
«Έρχομαι στο γήπεδο στις 7:30, να καθαρίσω το χώρο, να ετοιμάσω τα ρούχα, να βρείτε τις μπάλες έτοιμες. Μετά να τα μαζέψω, να βάλω τα πλυντήρια και μετά να βάλω τα ρούχα στα στεγνωτήρια. Τελειώνω στις 11:30 το βράδυ με όλα αυτά. Όσο είμαι στο γήπεδο, βοηθάω και στα άλλα τμήματα. Γενικά, αν βρω μία ημέρα ξεκούρασης, είναι θαύμα. Ιδίως όταν θα ξεκινήσουν οι αγώνες στην Ευρώπη.

Υπάρχει τρόπος να γίνει πιο εύκολη η δουλειά σου;
«Το μόνο που ζητάω είναι ένα επαγγελματικό στεγνωτήριο. Κι αυτό δεν είναι μόνο για εμένα, είναι και για το καλό του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. Και λιγότερο ρεύμα θα καίμε και λιγότερες ώρες θα παιδεύομαι. Κάποια στιγμή, το ένα από τα δύο που έχουμε, χάλασε. Με είδε ο Μίλκοβιτς να ταλαιπωρούμαι και το παιδί μου πήρε ένα για να με διευκολύνει. Αλλά είναι μικρό. Το μαράζι μου είναι να μου πάρουν κάποια στιγμή ένα μεγάλο για να κάνουμε όλοι καλά τη δουλειά μας…

Αδιαμφισβήτητα ταλαιπωρείσαι αλλά έχεις ζήσει και μεγάλες χαρές με την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια…
«Φυσικά! Εξάλλου, εμένα η χαρά μου είναι να βλέπω τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Θέλω να είναι σε όλα τα αθλήματα πρώτος. Το 2009, όταν πήραμε το πρωτάθλημα, μετά από έξι χρόνια, θυμάμαι ότι τα αποδυτήρια ήταν σαν παιδική χαρά. Με πέταγαν επάνω. Με λούζανε με νερά. Εγώ έχω πανηγυρίσει πολλά πρωταθλήματα στο βόλεϊ, αλλά ακόμη μου κακοφαίνεται όταν χάνουν από τον Παναθηναϊκό. Από οποιονδήποτε άλλον, δεν πειράζει. Όχι όμως από τον Παναθηναϊκό.

Υπάρχουν στιγμές που ενοχλείσαι από τον τρόπο που σου φέρονται οι παίκτες;
«Παιδιά είναι, δεν μπορώ να τους κακιώσω. Θα κάνουν και αστεία. Μερικές φορές, όμως, βγαίνουμε λιγάκι από τα πλαίσια του αστείου. Θέλω να σου πω ότι με τον Βασίλη (σ.σ. Μηνούδη) δεν είχα πρόβλημα. Εξάλλου, τον είχα τέσσερα χρόνια στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Θα ήθελα όμως να σε ευχαριστήσω που παρενέβης, γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να υπάρχει λίγος σεβασμός σε έναν άνθρωπο που μοχθεί Από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Η οικογένειά σου πώς αντιμετωπίζει το γεγονός ότι περνάς τόσες ώρες στο γήπεδο;
«Δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Βλέπουν ότι τρέχω πανικόβλητος. Εχω τη σύντροφο μου αλλά καταλαβαίνει ότι είναι η δουλειά στη μέση.

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ κι εκείνη;
«Αν δεν ήταν ολυμπιακός δεν θα ταιριάζαμε. Εδώ έστειλα στην μάνα του τον ανιψιό μου όταν μου είπε ότι είναι παναθηναϊκός, κι ας ήταν 4-5 χρονών.