ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ…

Η Eλληνική ομάδα προελαύνει προς το δεύτερο σκαλί του βάθρου και κάνει παπάδες! Κόρντομπα, Αργεντινή, Αύγουστος του 2010, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κάτω των 21 ετών. Ο Λουκάς είναι ένα διαμάντι κρυμμένο μέσα στη λάσπη»!

Σε σχέση με προηγούμενους «πελάτες» του blog, ο Lou δεν είναι τόσο μεγάλος ή τόσο περπατημένος, όσο ο Σάρας, ο Αϊβερσον, ο Ομπέρτο, ο Ομπράντοβιτς, ο Ζντοβτς, ο Ταπούτος η ακόμη και ο… Μπουτάρης. Αλλά είναι ακόμη σχετικώς νέος και πολλά υποσχόμενος, απλώς τον πιέζει πια ο χρόνος για να μη μείνει ένας νέος που απλώς υποσχόταν πολλά, όπως είπε κάποτε ο Γουίνστον Τσόρτσιλ για έναν (πολιτικό) αντίπαλό του: στα 26 του πια δεν είναι μειράκιον ώστε να δικαιούται πίστωση χρόνου για να ωριμάσει και συν τοις άλλοις έχει δει κιόλας να περνούν από μπροστά του κάμποσα τρένα, χωρίς να προλάβει να επιβιβαστεί…

Η τεχνική, οι κινήσεις, η ικανότητα στο άπλωμα του κορμιού, η μηχανική του σουτ και η πλαστικότητα του σπανίζουν σε τεσσαροπεντάρια. Αν τα συνδύαζε κιόλας αυτά με μεγαλύτερη ταχύτητα, με καλύτερη αμυντική αντίδραση, με περισσότερη όρεξη για δουλειά (διότι ο ίδιος είπε το 2005 ότι «μέχρι τα 16 μου ήμουν πολύ τεμπέλης») και ίσως με λιγότερα προβλήματα τραυματισμών τότε θα ήταν ένα τέλειο πακέτο…

Τον περασμένο Απρίλιο σε μια συνέντευξη του στο www.superbasket.gr o Λουκάς είχε ερωτηθεί για τη στασιμότητα της καριέρας του και υπήρξε τίμιος και ειλικρινής με τον εαυτό του:

«Τίποτε άλλο δεν έφταιξε εκτός από το μυαλό μου. Αυτό με κράτησε τόσο πίσω. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να έχω πετύχει πολύ περισσότερα πράγματα, αλλά από τέτοιες εμπειρίες κρατάς τα λάθη σου και μαθαίνεις από αυτά» είχε απαντήσει τότε και η στατιστική αποδεικνύει ότι όντως έμαθε από αυτά: στην περυσινή Ευρωλίγκα είχε μέσο όρο 5.4 πόντους και 2.3 ριμπάουντ, ενώ εφέτος ανέβηκε στους 9.3 πόντους και στους 4.5 ριμπάουντ.

Μετά την περιπλάνηση του στη Ρώμη και στη Βαλένθια, ο Λουκάς πέρασε μια αδιάφορη σεζόν στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ (με 3.7 πόντους και 2.3 ριμπάουντ), την επόμενη χρονιά απογειώθηκε με το Μαρούσι (11.7 π. και 5.5ρ.) και επέστρεψε στον Πειραιά ώριμος και με τη διπλωματική στο χέρι του! Μια διπλωματική στην οποία, όπως έλεγε τότε, προσπαθούσε να χωρέσει όλες τις μπασκετικές προσλαμβάνουσες του και δη το μυαλό του Ντίβατς, το σουτ του Νοβίτσκι, τις κινήσεις του Ολάζουον και το hook shot του Λάζου!

Προχθές, που ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ πήγαινε στη Ρώμη, είπε ότι «είχα δει τον τελικό και τον θυμάμαι πολύ καλά.

Σε έναν σύγχρονο κόσμο παικτών, που τα ενδιαφέροντα τους αρχίζουν στα κυβικά των αυτοκινήτων και τελειώνουν στα μπούτια της τάδε μοντέλας, υπάρχουν, μερικά παιδιά που ζουν από το μπάσκετ και το αναγνωρίζουν. Δεν είναι ο μόνος, αλλά σε μια δημόσια προβολή ενός τέτοιου θεάματος, ε, δεν θα σχηματίζονταν κιόλας μεγάλες ουρές!

Πνευματικό παιδί του Δημήτρη Καραμιχάλη (από εκείνη την… τρομοκρατική ομάδα εφήβων του ΠΑΟΚ που άφησε τη σκόνη της στο πανελλήνιο πρωτάθλημα του Μεσολογγίου) και του Γιάννη Σφαιρόπουλου, ο Μαυροκεφαλίδης διαθέτει σπουδαίο επιθετικό ταλέντο και ανάλογο αυτοσαρκασμό: το γράφω αυτό διότι τη σεζόν 2005-06 (όταν είχε μέσο όρο 16.5 πόντους και 8.4 ριμπάουντ με τον ΠΑΟΚ) είχε σημειώσει 36 πόντους σε έναν αγώνα με τη Λάρισα και όταν οι δημοσιογράφοι τον συνεχάρησαν και του ζήτησαν ένα σχόλιο τους άφησε ξερούς: «Τι μου λέτε τώρα ρε παιδιά; Έβαλα 36 κι έφαγα άλλους τόσους στην άμυνα. Στο κάτω κάτω και με τον Άρη είχα βάλει 30 και πήγαν στο βρόντο γιατί χάσαμε»!

Αν ακόμη νιώθει τύψεις για όλα αυτά, θα του θυμίσουμε ότι τουλάχιστον τρεις φορές στην τελευταία τριετία πέτυχε καλάθι στην εκπνοή ενός αγώνα ή ενός ημιχρόνου και αυτό είναι ένα παράσημο: στο ντεμπούτο του Γιαννάκη στον πάγκο του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ κόντρα στον Άρη (σκορ 72-70 στις 6 Φεβρουαρίου του 2008), στη λήξη του πρώτου δεκαλέπτου του ματς των πλέι οφς με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας (3 Απριλίου 2008) και στο τέλος της πρώτης περιόδου του χθεσινού αγώνα με τη Ρόμα. Κάτι δείχνει αυτό για την εγρήγορση και το ένστικτο του…