Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Δεν ήταν απλώς μια σελίδα στη μεγάλη ιστορία του ΘΡΥΛΟΥ, ήταν ένα ολόκληρο κεφάλαιο και παρά τον άδικο χαμό του αυτό το κεφάλαιο θα παραμείνει για πάντα ανοιχτό. Είναι ο ήχος της τρομπέτας, τα ρυθμικά παλαμάκια και μια δυνατή φωνή στο τέλος. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ...
Κάποια πράγματα δεν μπορούν να ξεχαστούν εύκολα, άλλωστε στην οικογένεια του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ έχουν μάθει να μην ξεχνούν. Καλό για τους ίδιους και την ιστορία του συλλόγου που υπηρετεί ο καθένας από το δικό του μετερίζι, κακό για ορισμένους
άλλους. Όπως και να 'χει, ο μεγαλύτερος αθλητικός οργανισμός της χώρας είθισται να τιμάει τους πραγματικούς «θρύλους» του. Όπως κάθε χρόνο στις 8 Φλεβάρη τα πάντα κινούνται γύρω από τη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού, έτσι και η 11η Νοεμβρίου αποτελεί μια ημέρα-ορόσημο. Άλλωστε, ότι αφορά τον Αττίλιο, δεν μπορεί να μην αφορά και τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ (του).
Σαν σήμερα, πριν από 16 χρόνια, έπαψε να χτυπά η καρδιά ενός ανθρώπου, ο οποίος κυριολεκτικά ζούσε και ανέπνεε για την αρρώστια του. Ο ΘΡΥΛΟΣ ήταν η ζωή του, το οξυγόνο στα πνευμόνια του και η ριγωτή ερυθρόλευκη με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος ο λόγος ύπαρξής του. Όπου και αν αγωνιζόταν ο σύλλογος της καρδιάς του, αυτός εκεί δίπλα, με την τρομπέτα του έτοιμος να δώσει το σύνθημα για το «χέρια ρεεεεεεε...» και την ιαχή «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» να δονεί κάθε γήπεδο που έδινε την εκάστοτε μάχη του ο Σύνδεσμος.
Ο άνθρωπος που σέβονταν και αγαπούσαν όλοι, ο ηγέτης της εξέδρας, η μορφή εκείνη που δεν υπήρχε περίπτωση να προκαλούσε μίσος στον φίλαθλο κάθε ομάδας, έστω και αν υπήρξαν κάποιοι ανεγκέφαλοι που στο παρελθόν τόλμησαν να απλώσουν το «κουλό» τους πάνω του. Αυτός ήταν ο Αττίλιο, ο ένας του συνόλου, αλλά ο τόσο μοναδικός. Ποτέ του δεν ήθελε να ξεχωρίζει και να το παίζει «καμπόσος» και αυτό μπορούν το πιστοποιήσουν όλοι όσοι τον έζησαν από κοντά. Η ΘΥΡΑ 7 ήταν το πρώτο σπίτι του, όπως φυσικά τα τσιμέντα του παλιού «Γ. Καραϊσκάκης», δεν μπορούσε να τα αποχωριστεί για το κορυφαίο ποδοσφαιρικό «στολίδι» του κόσμου. Παίζει και να ξενέρωνε με την σημερινή μορφή του φαληρικού γηπέδου. Φυσικά αστειευόμαστε και είναι κρίμα που δεν πρόλαβε να ζήσει την αναγέννηση του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ και το νέο «σπιτικό» του.
Πέρασαν 16 χρόνια, αλλά η τρομπέτα έμεινε, έστω και αν πλέον έχει αναλάβει ο Νίκος το ρόλο αυτό. Οι γνωρίζοντες καταλαβαίνουν... Άλλωστε, δίπλα στον Αττίλιο μεγάλωσαν φουρνιές νέων Γαύρων και κοντά του έμαθαν ότι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας απλός σύλλογος.
Για τους πιστούς του, είναι τρόπος ζωής. Για τον Βασίλη Δουρίδα, ήταν η ίδια του η ζωή. Ένα οξύ πνευμονικό οίδημα όμως, τον «απομάκρυνε» από την αγάπη του μόλις στα 55 του χρόνια και τον έστειλε να κάνει «κερκίδα» με τα υπόλοιπα αδέλφια του. Πέρασαν 16 χρόνια ήδη...
Κάποια πράγματα δεν μπορούν να ξεχαστούν εύκολα, άλλωστε στην οικογένεια του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ έχουν μάθει να μην ξεχνούν. Καλό για τους ίδιους και την ιστορία του συλλόγου που υπηρετεί ο καθένας από το δικό του μετερίζι, κακό για ορισμένους
άλλους. Όπως και να 'χει, ο μεγαλύτερος αθλητικός οργανισμός της χώρας είθισται να τιμάει τους πραγματικούς «θρύλους» του. Όπως κάθε χρόνο στις 8 Φλεβάρη τα πάντα κινούνται γύρω από τη μεγαλύτερη τραγωδία στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού, έτσι και η 11η Νοεμβρίου αποτελεί μια ημέρα-ορόσημο. Άλλωστε, ότι αφορά τον Αττίλιο, δεν μπορεί να μην αφορά και τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ (του).
Σαν σήμερα, πριν από 16 χρόνια, έπαψε να χτυπά η καρδιά ενός ανθρώπου, ο οποίος κυριολεκτικά ζούσε και ανέπνεε για την αρρώστια του. Ο ΘΡΥΛΟΣ ήταν η ζωή του, το οξυγόνο στα πνευμόνια του και η ριγωτή ερυθρόλευκη με τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο στο στήθος ο λόγος ύπαρξής του. Όπου και αν αγωνιζόταν ο σύλλογος της καρδιάς του, αυτός εκεί δίπλα, με την τρομπέτα του έτοιμος να δώσει το σύνθημα για το «χέρια ρεεεεεεε...» και την ιαχή «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» να δονεί κάθε γήπεδο που έδινε την εκάστοτε μάχη του ο Σύνδεσμος.
Ο άνθρωπος που σέβονταν και αγαπούσαν όλοι, ο ηγέτης της εξέδρας, η μορφή εκείνη που δεν υπήρχε περίπτωση να προκαλούσε μίσος στον φίλαθλο κάθε ομάδας, έστω και αν υπήρξαν κάποιοι ανεγκέφαλοι που στο παρελθόν τόλμησαν να απλώσουν το «κουλό» τους πάνω του. Αυτός ήταν ο Αττίλιο, ο ένας του συνόλου, αλλά ο τόσο μοναδικός. Ποτέ του δεν ήθελε να ξεχωρίζει και να το παίζει «καμπόσος» και αυτό μπορούν το πιστοποιήσουν όλοι όσοι τον έζησαν από κοντά. Η ΘΥΡΑ 7 ήταν το πρώτο σπίτι του, όπως φυσικά τα τσιμέντα του παλιού «Γ. Καραϊσκάκης», δεν μπορούσε να τα αποχωριστεί για το κορυφαίο ποδοσφαιρικό «στολίδι» του κόσμου. Παίζει και να ξενέρωνε με την σημερινή μορφή του φαληρικού γηπέδου. Φυσικά αστειευόμαστε και είναι κρίμα που δεν πρόλαβε να ζήσει την αναγέννηση του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ και το νέο «σπιτικό» του.
Πέρασαν 16 χρόνια, αλλά η τρομπέτα έμεινε, έστω και αν πλέον έχει αναλάβει ο Νίκος το ρόλο αυτό. Οι γνωρίζοντες καταλαβαίνουν... Άλλωστε, δίπλα στον Αττίλιο μεγάλωσαν φουρνιές νέων Γαύρων και κοντά του έμαθαν ότι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένας απλός σύλλογος.
Για τους πιστούς του, είναι τρόπος ζωής. Για τον Βασίλη Δουρίδα, ήταν η ίδια του η ζωή. Ένα οξύ πνευμονικό οίδημα όμως, τον «απομάκρυνε» από την αγάπη του μόλις στα 55 του χρόνια και τον έστειλε να κάνει «κερκίδα» με τα υπόλοιπα αδέλφια του. Πέρασαν 16 χρόνια ήδη...
