Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Ο Ζάρκο Πάσπαλι σε συνέντευξη που παραχώρησε στο sport-fm.gr, είχε την ευκαιρία να θυμηθεί και πάλι τις μεγάλες συγκινήσεις αλλά και τις στιγμές που τον σημάδεψαν κατά τη θητεία του στα ελληνικά παρκέΑναλυτικά τα όσα δήλωσε από το Βελιγράδι:
Η ζωή μετά το μπάσκετ και μία συνύπαρξη που αντέχει στον χρόνο…
«Προσπαθώ να απολαμβάνω τη ζωή όσο μπορώ. Βεβαίως έχω μαζί με τον φίλο μου Βλάντε Ντίβατς (συνεργάζονται στην Ολυμπιακή Επιτροπή της Σερβίας) την υποχρέωση να βοηθήσουμε όσο μπορούμε τον αθλητισμό της χώρας να αντεπεξέλθει στις δύσκολες καταστάσεις που περνάει μαζί με όλον τον κόσμο. Αν οι συνθήκες είναι δύσκολες για τις ομοσπονδίες στα άλλα κράτη, σε εμάς τα πράγματα είναι λίγο δυσκολότερα. Έχουμε πάντως αναλάβει τις ευθύνες μας με ενθουσιασμό και μπορώ να πω πως στον ενάμισι χρόνο που βρισκόμαστε στις θέσεις που μας έχουν δοθεί, έχουμε κάνει κάποια σημαντικά πράγματα και προσπαθούμε να ετοιμάζουμε κατά τον καλύτερο τρόπο τους αθλητές που θα μας εκπροσωπήσουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012».
Και διηγώντας τα να κλαις...
«Την Ελλάδα τη βλέπω σαν τη δεύτερη πατρίδα μου. Πάντα, μιλώντας με Σέρβους, αλλά και Έλληνες φίλους μου, λέω πως στάθηκα πολύ τυχερός γιατί έζησα τα καλύτερα χρόνια στη χώρα σας, τότε που ο αθλητισμός βρισκόταν σε πολύ υψηλό επίπεδο και αναφέρομαι σε όλη τη δεκαετία του ’90, μέχρι και το 2002. Ήταν μια εποχή που η ζωή πήγαινε καλά γενικά για όλους τους Έλληνες και όχι για τους λίγους. Έζησα όλα αυτά τα χρόνια στιγμές τόσο όμορφες, τόσο σημαντικές, που θα μου μείνουν χαραγμένες στο μυαλό για πάντα».
Δυνατό πρωτάθλημα το... πρωτάθλημα των πολλών…
«Τα χρόνια που αγωνίστηκα στο ελληνικό πρωτάθλημα (1991-98) ήταν τα καλύτερα και αυτό οφειλόταν κυρίως στο γεγονός πως τις σεζόν εκείνες δεν υπήρχαν μόνο δύο ομάδες όπως σήμερα (σ.σ. Παναθηναϊκός, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ), αλλά πολλές με δυνατό υλικό. Το μπάσκετ της Θεσσαλονίκης ήταν σε ανώτερο επίπεδο από ό,τι είναι σήμερα και ήταν πάρα πολύ σημαντικό να παίζεις τόσα δυνατά παιχνίδια σε κάθε χρονιά και να μην γνωρίζεις εκ των προτέρων αν θα κερδίσεις τον αγώνα, ακόμα και αν λεγόσουν ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ή Παναθηναϊκός. Αν θέλουμε δυνατό το μπάσκετ σε μία χώρα, αυτό δεν θα πρέπει να το βασίζουμε σε μία ή σε δύο ομάδες. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο αλλά φαινόμενο των περισσοτέρων ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων».
Κόντρα σε όλα τα προγνωστικά…
«Η σεζόν 97-98 ήταν από τις καλύτερες που είχα ζήσει, αγωνιζόμενος τότε στον Άρη, με τον οποίο συμμετείχα στο Final Four του Κυπέλλου, απέναντι σε τρεις ομάδες από την Αθήνα (Παναθηναϊκό, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ και ΑΕΚ). Σηκώσαμε το τρόπαιο κόντρα σε όλα τα προγνωστικά και με έναν κόσμο να μας αποθεώνει για το κατόρθωμά μας. Νομίζω πως αυτές ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές που έχω ζήσει τόσο ως αθλητής όσο και ως άνθρωπος».
Δεν θέλει να τις θυμάται…
«Αν μπορώ να ξεχωρίσω δύο από τις χειρότερες στιγμές στην πορεία μου στα παρκέ, αυτές θα ήταν σίγουρα η χαμένη βολή στον τελικό του Final Four του Τελ Αβίβ, κόντρα στην Μπανταλόνα, που θα μπορούσε να μας είχε χαρίσει το τρόπαιο και η άλλη, ο τελικός των Ολυμπιακών Αγώνων της Σεούλ, το 1988, κόντρα στην μεγάλη Σοβιετική Ένωση. Αν πάντως θυμηθώ το ματς του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ με την Μπανταλόνα, θεωρώ πως είχαμε ξεκάθαρα καλύτερη ομάδα από τους Ισπανούς, αλλά στο τέλος αυτοί ήταν που πανηγύρισαν. Καμιά φορά, σκέφτομαι τα όσα έζησα σε μία καλή καριέρα, και αναρωτιέμαι αν άξιζα να περάσω τόσο κακές στιγμές…».
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ή Παναθηναϊκός;
«Οι στιγμές που έζησα στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ήταν πιο πολλές και δυνατές, λογικό βέβαια αν σκεφτούμε πως έμεινα στο σύλλογο για τρεις σεζόν. Θυμάμαι ακόμα και το πόσο περίεργη ήταν η κατάσταση όταν πήρα τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό, καθώς όλοι ήξεραν, και το λέω ακόμα και σήμερα, πως ήθελα πάρα πολύ να παραμείνω στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ. Και στο «τριφύλλι» πάντως είχα κίνητρο καθώς ήθελα να αποδείξω πως έκαναν λάθος που με άφησαν να φύγω. Αν αγαπάς το μπάσκετ και έχεις θέληση, δεν θα πρέπει να σε νοιάζει σε ποια ομάδα παίζεις αλλά να υπηρετείς με όλες σου τις δυνάμεις το άθλημα της καρδιάς σου».
Ο αγχώδης Ιωαννίδης και ο φίλος Ίβκοβιτς...
«Ο Ιωαννίδης είχε τεράστια ενέργεια και τρελή θέληση να κερδίζει τα παιχνίδια, ήθελε πάντα να είναι ο καλύτερος. Το λάθος του βέβαια ήταν πως ζούσε με τόση ένταση και πίεση τα παιχνίδια, που το μετέφερε στους παίκτες κατά τη διάρκεια των αγώνων. Με τον Ίβκοβιτς δεν μας συνέδεε μονάχα η σχέση παίκτη-προπονητή, αλλά κυρίως μια σχέση φιλίας, μετά από τόσα χρόνια συνύπαρξής μας στην εθνική Σερβίας, αλλά και στον Πανιώνιο, που τη θεωρώ μια από τις ωραιότερες χρονιές που πέρασα στην Ελλάδα».
Ευχαριστώ, έστω και καθυστερημένα…
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου το πόσο με είχαν βοηθήσει οι Έλληνες όταν είχα περάσει το πρώτο επεισόδιο με την υγεία μου και νομίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ», έστω και με μία δεκαετία καθυστέρηση. Η συμπαράσταση που μου έδειξαν οι συμπατριώτες σας μου απέδειξε πως η σχέση μας δεν στεκόταν μόνο στο μπάσκετ, ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο… Τώρα είμαι καλά, αν πρόσεχα και λίγο παραπάνω (γέλια), θα ήμουν ακόμα καλύτερα…».
