ΜΑΝΙΑΤΗΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΗΝΑ…

Η ιστοσελίδα gazzetta.gr πραγματοποιεί μια αναδρομή στη μέχρι τώρα διαδρομή του Γιάννη Μανιάτη που μετακομίζει από την Νέα Σμύρνη και τον Πανιώνιο στο Λιμάνι και στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.

Το «όχι» και το «ναι»!

Λένε πως τα «όχι» είναι εκείνα που σε βοηθούν να χτίσεις καριέρα. Ο Γιάννης Μανιάτης μπορεί να μην γνωρίζει τι εξέλιξη θα είχε η πορεία του, αν έλεγε κάποτε «ναι» στον Γιάννη Κομπότη, όμως ζει όσα του προσέφερε η άρνησή του να πάρει μεταγραφή στον Λεβαδειακό. Το ποδόσφαιρο ήταν από παιδική ηλικία η τρέλα του μικρού. «Ήταν το όνειρό μου και τελικά τα κατάφερα», έχει πει σε συνέντευξή του και οι τρεις άνθρωποι που τον βοήθησαν περισσότερο, δεν λείπουν ποτέ από τις αναφορές του. Ο πατέρας του, Γιώργος, ήταν εκείνος που αναλάμβανε πάντα το ρόλο του… ταξιτζή. Είτε επρόκειτο για τον Ηνίοχο Λιβαδειάς, όπου ξεκίνησε την καριέρα του, είτε για τον Παρνασσό Αράχοβας, που ακούγεται ελκυστικό για διακοπές, αλλά όχι και τόσο πειστικό για προσανατολισμό καριέρας.

Πέρα από τον πατέρα του, δίπλα του στάθηκαν και οι δύο πρώτοι του προπονητές. Ο Ντίνος Λουκίνας και ο Ντίνος Χάνιας. «Με αυτούς δούλεψα πολύ και με πίστεψαν από τότε. Με τον κ. Χάνια μιλάω ακόμα και τώρα στο τηλέφωνο και χαίρεται πολύ για την εξέλιξή μου», παραδέχεται ο Μανιάτης, που στα πρώτα χρόνια τουλάχιστον προσπάθησε να συνδυάσει το σχολείο με το ποδόσφαιρο. Ολοκλήρωσε το λύκειο, επέλεξε να σπουδάσει στα ΤΕΦΑΑ χάρη σε διάκριση που είχε με την Εθνική Νέων, αλλά ποια γυμναστική Ακαδημία; «Δεν συνέχισα στη Σχολή γιατί δεν προλάβαινα να το κάνω. Είναι πολύ δύσκολο να συνδυάσεις σπουδές και επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Πολλοί ποδοσφαιριστές έχουν γραφτεί σε Πανεπιστήμια αλλά το κάνουν απλά για να πουν ότι γράφτηκαν».

Ο Μανιάτης είχε αποφασίσει να αφοσιωθεί στην καριέρα του και είχε κάθε λόγο να το κάνει. Λίγο πριν αποφασίσει να πάει στη Θήβα το καλοκαίρι του 2003 και να παίξει σε μια ερασιτεχνική ομάδα Δ’ Εθνικής, είχε αρνηθεί εκείνο που πολλοί θα έβλεπαν ως πρόκληση. Τον Λεβαδειακό του Γιάννη Κομπότη, που μόλις είχε ανέβει από τη Γ’ Εθνική στην δεύτερη κατηγορία. «Είχα αρνηθεί να παίξω στον Λεβαδειακό. Ήταν... ψιλοτρελαμένος τότε ο Κομπότης που δεν με πήρε», θυμάται, ωστόσο η αιτιολογία του για την άρνηση δεν είναι και τόσο σαφής. «Όταν ήταν να πάω εκεί έγινε ένα σκηνικό», αρκείται να πει. Σκηνικό υπήρξε και στις σχέσεις τους το πρώτο διάστημα, αλλά τώρα έχουν αποκατασταθεί και, μάλιστα, ο πατέρας του εργάζεται στις επιχειρήσεις του μεγαλομετόχου του Λεβαδειακού.

Στη Θήβα θα μείνει μόλις ένα χρόνο. Η κλήση του στην προεπιλογή της Εθνικής Νέων θα του ανοίξει την πόρτα για τον Πανιώνιο. Είναι μόλις 18 ετών, όταν θα έρθει στη Νέα Σμύρνη. «Από παιδί ονειρευόμουν να παίξω στην Α Εθνική και το πραγματοποίησα. Ήμουν πολύ χαρούμενος! Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, Ανδρέας Λαγωνικάκης και Τάκης Γιαννόπουλος, μου έδιναν συμβουλές και με βοήθησαν πολύ στην αρχή που όλα φαίνονταν... βουνό».

Από μικρός στα δύσκολα!

Το πρώτο εξάμηνο χαρακτηρίζεται προσαρμογής σχεδόν σε όλες τις δουλειές του κόσμου, σχεδόν σε όλες τις ηλικίες και ανεξαρτήτου ηλικίας. Τόσο ήταν και το διάστημα που πέρασε, μέχρι να φορέσει ο Γιάννης Μανιάτης την εμφάνιση του Πανιωνίου και να μπει στο γήπεδο. 19 Ιανουαρίου του 2005, ο Γιώργος Βαζάκας τον ρίχνει στον αγώνα κυπέλλου με τον Ηλυσιακό για 14 λεπτά. Τα 14 λεπτά έγιναν 45 στον επαναληπτικό και ένα μήνα μετά ήρθε το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα. «Ήταν με τον ΟΦΗ, με προπονητή τον Γιώργο Βαζάκα. Χάναμε 0-1 και στο 60 με έβαλε αλλαγή σαν δεξί μπακ, περνώντας τον Γαλανόπουλο αμυντικό χαφ», θυμάται μέχρι και σήμερα ο Γιάννης Μανιάτης, ο οποίος θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση ως βασικός στην Κέρκυρα και θα παραχωρήσει πέναλτι.

Κάπως έτσι, όμως, η ιστορία του και η καριέρα του με τον Πανιώνιο θα έχει ξεκινήσει. Με μικρούς χρόνους συμμετοχής, με τρεις παρουσίες στη βασική ενδεκάδα πριν καλά-καλά κλείσει τα 19 του χρόνια και με μεγάλες ελπίδες για το μέλλον. Η επόμενη σεζόν θα είναι ακόμα καλύτερη, ωστόσο το μεγάλο ξεπέταγμα θα ερχόταν μαζί με εκείνο της ομάδας του: Όταν θα αναλάμβανε ο Έβαλντ Λίνεν!

«Όταν πρωτοήρθε ο Λίνεν, πήρε τον Ενσαλίβα για τη θέση του δεξιού μπακ. Όταν το είδα αυτό, τσίτωσα μέσα μου. Έλεγα ότι αν δεν παίξω φέτος, δεν θα παίξω ποτέ. Κρίσιμο για τη μετέπειτα πορεία μου ήταν το πρώτο φιλικό που δώσαμε με τον Λίνεν στη Γερμανία», θυμήθηκε λίγο καιρό μετά την καθιέρωσή του, που ήρθε με τον Γερμανό τεχνικό. Μέσα σε μια σεζόν έπαιξε σε 29 παιχνίδια και πανηγύρισε με τον Πανιώνιο την έξοδο στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Εκεί, όπου δεν ήξερε τι τον περίμενε…

Ο εφιάλτης του Νταλμά!

Υπάρχουν βραδιές που κανένας ποδοσφαιριστής δε θέλει να ζήσει. Αλλά μάλλον είναι δεδομένο και πως δεν μπορεί να τις αποφύγει. Εκείνη της 20ης Σεπτεμβρίου ήταν για τον Γιάννη Μανιάτη και παραμένει ως και σήμερα, η πλέον εφιαλτική. «Είναι σίγουρα ο δυσκολότερος αντίπαλος που έχω παίξει. Δεν υπάρχει αμφιβολία. Υπήρχαν κάποιες στιγμές στο ματς που έλεγα «τι κάνει αυτός; Είναι απίστευτος!». Μαθαίνεις από τέτοια ματς και τέτοιους παίκτες. Σίγουρα θα μπορούσα να πάω καλύτερα, το ξέρω αυτό», θα παραδεχτεί μετά από λίγο καιρό σε συνέντευξή του, δίνοντας ραντεβού για τον επαναληπτικό. «Πιστεύω, χωρίς να θέλω να πω μεγάλα λόγια, ότι θα τον πάω καλύτερα στη Ν. Σμύρνη!». Τουλάχιστον για 35 λεπτά που αγωνίστηκε ο Γάλλος πριν αποχωρήσει τραυματίας, τα πράγματα ήταν καλύτερα.

Το ίδιο και για τον ίδιο. Το όνομά του άρχισε σιγά-σιγά να ξεφεύγει από τα όρια της Νέας Σμύρνης, αλλά και της Ελλάδας. Έστω και το μέγεθος της υπερβολής που οι εφημερίδες συνηθίζουν και μερικές φορές οι ποδοσφαιριστές πιστεύουν. Ο Μανιάτης αποτέλεσε εξαίρεσε: «Δεν πιστεύω ότι ίσχυαν αυτά που λέγονταν για την Τσέλσι. Αν έχει έρθει κάποιος και σε έχει δει και πει μια καλή κουβέντα, δεν σημαίνει ότι θα πας στην Τσέλσι. Θέλω να είμαι προσγειωμένος».

Το εξωτερικό ήρθε στην πορεία ως ο μεγάλος του στόχος. Αφού είχε εκπληρώσει εκείνον της Α’ Εθνικής, αφού πραγματοποίησε το όνειρό του και φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής ομάδας, άρχισε να σκέφτεται τη μεταγραφή. «Αν κάποια στιγμή έρθει πρόταση από το εξωτερικό, με ενδιαφέρει πάρα πολύ και θέλω να κάνω αυτό το βήμα. Είναι πολύ καλό να βγεις στην Ευρώπη και να δεις αν μπορείς να καταφέρεις κάτι εκεί», έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη, ξεφεύγοντας από τη λογική του «να πάω σε μια μεγάλη ομάδα». Άλλωστε, τη μοναδική φορά που φέρεται να εξέφρασε κάτι τέτοιο δημιουργήθηκε και μεγάλο θέμα.

Η παρεξήγηση και η ανανέωση!

Το αναπροσαρμοσμένο συμβόλαιο που είχε υπογράψει έληγε το καλοκαίρι του 2010. Ένα χρόνο πριν κι αφού, πλέον, ο Γιάννης Μανιάτης ήταν σε ηλικία… μεταγραφής άρχισαν τα σενάρια. Ένα από αυτά, τον ήθελε να λέει σε πηγαδάκι ότι υπάρχει ενδιαφέρον από την ΑΕΚ και θα ήθελε να πάει. Ο Πανιώνιο εξέδωσε την επόμενη κιόλας μέρα ανακοίνωση να το διαψεύσει! Αποδείχθηκε πως καλά έκανε… Λίγους μήνες μετά και κατόπιν τεσσάρων ραντεβού, ο 23χρονος τότε αμυντικός θα συμφωνήσει με τον Κωνσταντίνο Τσακίρη την επέκταση του συμβολαίου του.

«Εγώ ανανέωσα το συμβόλαιο μου για τέσσερα ακόμη χρόνια με τον Πανιώνιο. Έγινε μεγάλη προσπάθεια από τον πρόεδρο για να μείνω στην ομάδα. Το εκτίμησα πάρα πολύ ότι με ήθελε και με αυτό το καινούργιο συμβόλαιο έχω πολλές ευθύνες». Οι ευθύνες έγιναν ακόμα περισσότερες στις 17 Αυγούστου του 2009, όταν και ορίστηκε αρχηγός του Πανιωνίου.

Νέος, ταλαντούχος και αρχηγός. Στον Πανιώνιο μερικές φορές ο συγκεκριμένος συνδυασμός αποτελεί ευχή και κατάρα. Το κατάλαβε στο πετσί του μετά τη λευκή ισοπαλία με τον Ηρακλή, όταν εξαγριωμένοι οπαδοί των κυανέρυθρων περίμεναν μεταξύ άλλων και εκείνον! Ο Γιάννης Μανιάτης εκείνο το απόγευμα έκλαψε έξω από τα αποδυτήρια του γηπέδου, αφού δεν άντεξε την πίεση από την οργή του κόσμου. Ήταν μια εποχή που η ψυχολογία του ήταν εύθραυστη, λόγω και της αγωνιστικής κατάστασης του Πανιωνίου. Το επεισόδιο με τον Ριέρα 15 μέρες μετά, οι μπουνιές, η τιμωρία και η δημόσια συγνώμη αποτελούν απόδειξη για του λόγου το αληθές.

Για τον Γιάννη Μανιάτη ο Πανιώνιος δεν ήταν ουδέποτε σκαλοπάτι. Δεν ονειρευόταν να παίξει στην ομάδα που υποστήριζε μικρός, γιατί απλά παίζει στην ομάδα που υποστηρίζει. Οι παρέα του αποτελείται από συμπαίκτες του, έστω κι αν κατά καιρούς χάνει τους κολλητούς του. Έχασε τον Μάκο, τον Τζαβέλλα, τον Σπυρόπουλο, του… έμεινε ο Γουνδουλάκης και οι «φρέσκοι» Νικολάου και Κοντοές. Τους είδε όλους να μετακομίζουν. Αυτή τη φορά – ίσως και με καθυστέρηση, αφού το καλοκαίρι απέρριψε πρόταση από το Βέλγιο – ήρθε η σειρά να αλλάξει εκείνος γειτονιά.