Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Δεν έχουν περάσει αρκετές ώρες από το θριαμβευτικό πέρασμα της ομάδας του ποδοσφαίρου από το πανέμορφο νησί των Φαιάκων.Μια σημαντικότατη νίκη που μας επαναφέρει στην αρχική διαφορά των 5 βαθμών από τον δεύτερο Παναθηναικό, βάζοντας ακόμη ένα φασούλι στο σακούλι του φετινού τίτλου.
Έχοντας ένα ακατάσχετο αίσθημα ευφορίας μπήκα στην διαδικασία να κάνω ένα σερφάρισμα στα διάφορα site προκειμένου να ενημερωθώ περαιτέρω για όποιες τυχόν λεπτομέρειες και άλλα διάφορα παρελειπόμενα.Και κάπου εκεί πάνω στο γύρισμα της σελίδας το μάτι καρφώθηκε και σάστισε.Πάγωσε το βλέμμα στη θέα της δυσάρεστης ειδησης,οι δακρυγόνοι αδένες δέχοταν πιεσεις.Προσπάθησα να στρέψω τα μάτια από την οθόνη αφού άρχισα να νιώθω σφίξιμο στο στομάχι.Αλλά μάταια, όσο δυσάρεστο κι αν ήταν το νέο έπρεπε να το αντιμετωπίσω με την δέουσα ψυχραιμία.Ο τίτλος φαρδής πλατύς ,έχασκε σαρκαστικά στο πάνω μέρος της οθόνης.
Παρτιζάν-Ολυμπιακός = 7-1.Το σφίξιμο στο στομάχι άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονο.Ανασηκώθηκα από το φιλόξενο βελούδο της πολυθρόνας και κατευθύνθηκα προς το ντουλάπι εκεί αποθηκεύω τα διάφορα αναλγητικά.Κατέβασα ένα με αστραπιαία ταχύτητα και ξαναγύρισα στη γνώριμή μου θέση.Εκεί μπροστά από το φως που εξέπεμπε η οθόνη του υπολογιστή.
Για μια στιγμή επιχείρησα να αποσυμφορήσω την κατάσταση φέρνοντας στο νου την θαυμάσιας έμπνευσης , ασίστ του Μάρκο και το εξίσου όμορφο τελείωμα του Κέβιν.Αυτός ο Ολυμπιακός δεν το χάνει φέτος με κανέναν τρόπο,σκέφτηκα, και το χαμόγελο εγκαταστάθηκε ξανά στα χείλη.Αρκετός ήταν ο ένας χρόνος χάριτος που δόθηκε, είναι ώρα ο βασιλιάς να επιστρέψει στον θρόνο του.
Η ψυχολογία ανορθώθηκε μεν ,μα το μυαλό δεν ξεκόλλησε, οι σκέψεις εξακολουθούσαν να κάνουν βόλτα στα ολόισια σοκάκια που δημιουργούσαν οι γραμμές του πρότερου κειμένου.Μια δεύτερη ψύχραιμη ανάγνωση μου δημιούργησε ένα αίσθημα εκνευρισμού και συγκεκριμένα τα λόγια του προπονητή που κατευθύνει την ομάδα πόλο. '' Ο κόσμος και ο σύλλογος πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι για αυτούς που αγωνίστηκαν σήμερα''. Λόγια παρηγοριάς θα έλεγα εγώ ,από τον κ.Πάτερο, ένα χάιδεμα στην ανοιχτή πληγή που απειλεί να εξελιχθεί σε γάγγραινα για το τμήμα πόλο.Ακόμη κι αν ο ίδιος έπρεπε να χρυσώσει το χάπι της βαριάς ήττας, μόνο υπερήφανος δεν θα πρέπει να αισθάνεται ούτε ο ίδιος,ούτε ο σύλλογος για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ομάδα υδατοσφαίρισης.Για τον ίδιο τον κόσμο δεν τίθεται θέμα υπερηφάνειας τη δεδομένη χρονική στιγμή,για την αρρωστημένη κατάσταση μιας ομάδας που πριν από εννιά χρόνια βρέθηκε στην κορυφή της Ευρώπης.
Γιατί αυτός ο κόσμος ευτύχησε να καμαρώνει τον Μάκη Βολτυράκη να σηκώνει στον ουγγρικό ουρανό το βαρύτιμο τρόπαιο μέσα στα μούτρα των αποσβολωμένων φιλάθλων της Χόνβεντ.Κάθε φίλαθλος του Ολυμπιακού τότε ένιωσε μέσα στο πετσί του την ηδονή, και τις εννιά φορές που η λαστιχένια μπάλα αναπαυόνταν στα αντίπαλα δίχτυα.
Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί όμως να αισθάνεται υπερήφανος για όσα βλεπει να εξελίσονται τις τελευταίες μεέρες στο ένδοξο τμήμα πολο.Όπως υπερήφανη επ ουδενί δεν πρέπει να αισθάνονται και όσοι έχουν στα χέρια τους τα ηνία του ερασιτέχνη.
Γιατί καλά και άγια τα πρωταθλήματα στο ποδόσφαιρο,ωραίες οι ζητοκραυγές σε κάθε γκολ του καλύτερου για μας, αξιοθαύμαστες οι πιρουέτες του πιτσιρικά που όλοι εύχονται σε λιγο καιρό να αναδειχτεί σε νέο αστέρι του Θρύλου.Εύλογες και κατανοητές οι επευφημίες και οι πηχαίοι τίτλοι για τον νέο ηγετη μας στην καλαθόσφαιρα, ο οποίος άφησε τους απέναντι και ήρθε να αποδείξει ότι είναι ικανός να τους καταποντήσει από την κορυφή.Μα είναι οδυνηρό για όλους μας να βιώνουμε την απαξίωση σε αυτή την ομάδα που αυτόδικαια χαρακτηρίζεται από τα πλέον πετυχημένα τμήματα του Ολυμπιακού.Ένας Ολυμπιακός που δεν είναι μόνο ασπρόμαυρη και πορτοκαλί μπάλα, αλλά αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους παγκοσμίως, με δεκάδες τμήματα και εκατοντάδες διακρίσεις.
Μην αφήνεται κύριοι την ομάδα πόλο να παλεύει μόνη της με τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που φαντάζουν ως πελώρια κύματα έτοιμα να την καταπνίξουν.Απλώστε το στιβαρό σας χέρι και φορέστε τους ξανά τα σκουφάκια που με πόνο οι ίδιοι πέταξαν,στην πισίνα, φτάνοντας σε σημείο απελπισίας.
Κι από κοντά επιβάλλεται να ακολουθήσει και αυτός ο πύρινος κόσμος που δεν λυγά ποτέ, να αγκαλιάσει αυτά τα παιδια. Όσο και όπως μπορεί ετούτες τις δύσκολες μέρες που διανύουμε.Φαντάζομαι πως και μια φωνή, ένα χειροκρότημα, ένα σύνθημα για την αρρώστια μας που δεν γίνεται με τίποτα καλά, ο μπάσος ήχος του τυμπάνου, είναι αρκετός γι'αυτά τα παιδιά ώστε να μην νιώθουν τη μοναξιά του υγρού τοπίου.
Γιατί είμαστε Ολυμπιακός φίλε μου και δεν αφήνουμε ποτέ το σύλλογο μόνο.
LAMBROST
Έχοντας ένα ακατάσχετο αίσθημα ευφορίας μπήκα στην διαδικασία να κάνω ένα σερφάρισμα στα διάφορα site προκειμένου να ενημερωθώ περαιτέρω για όποιες τυχόν λεπτομέρειες και άλλα διάφορα παρελειπόμενα.Και κάπου εκεί πάνω στο γύρισμα της σελίδας το μάτι καρφώθηκε και σάστισε.Πάγωσε το βλέμμα στη θέα της δυσάρεστης ειδησης,οι δακρυγόνοι αδένες δέχοταν πιεσεις.Προσπάθησα να στρέψω τα μάτια από την οθόνη αφού άρχισα να νιώθω σφίξιμο στο στομάχι.Αλλά μάταια, όσο δυσάρεστο κι αν ήταν το νέο έπρεπε να το αντιμετωπίσω με την δέουσα ψυχραιμία.Ο τίτλος φαρδής πλατύς ,έχασκε σαρκαστικά στο πάνω μέρος της οθόνης.
Παρτιζάν-Ολυμπιακός = 7-1.Το σφίξιμο στο στομάχι άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονο.Ανασηκώθηκα από το φιλόξενο βελούδο της πολυθρόνας και κατευθύνθηκα προς το ντουλάπι εκεί αποθηκεύω τα διάφορα αναλγητικά.Κατέβασα ένα με αστραπιαία ταχύτητα και ξαναγύρισα στη γνώριμή μου θέση.Εκεί μπροστά από το φως που εξέπεμπε η οθόνη του υπολογιστή.
Για μια στιγμή επιχείρησα να αποσυμφορήσω την κατάσταση φέρνοντας στο νου την θαυμάσιας έμπνευσης , ασίστ του Μάρκο και το εξίσου όμορφο τελείωμα του Κέβιν.Αυτός ο Ολυμπιακός δεν το χάνει φέτος με κανέναν τρόπο,σκέφτηκα, και το χαμόγελο εγκαταστάθηκε ξανά στα χείλη.Αρκετός ήταν ο ένας χρόνος χάριτος που δόθηκε, είναι ώρα ο βασιλιάς να επιστρέψει στον θρόνο του.
Η ψυχολογία ανορθώθηκε μεν ,μα το μυαλό δεν ξεκόλλησε, οι σκέψεις εξακολουθούσαν να κάνουν βόλτα στα ολόισια σοκάκια που δημιουργούσαν οι γραμμές του πρότερου κειμένου.Μια δεύτερη ψύχραιμη ανάγνωση μου δημιούργησε ένα αίσθημα εκνευρισμού και συγκεκριμένα τα λόγια του προπονητή που κατευθύνει την ομάδα πόλο. '' Ο κόσμος και ο σύλλογος πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι για αυτούς που αγωνίστηκαν σήμερα''. Λόγια παρηγοριάς θα έλεγα εγώ ,από τον κ.Πάτερο, ένα χάιδεμα στην ανοιχτή πληγή που απειλεί να εξελιχθεί σε γάγγραινα για το τμήμα πόλο.Ακόμη κι αν ο ίδιος έπρεπε να χρυσώσει το χάπι της βαριάς ήττας, μόνο υπερήφανος δεν θα πρέπει να αισθάνεται ούτε ο ίδιος,ούτε ο σύλλογος για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ομάδα υδατοσφαίρισης.Για τον ίδιο τον κόσμο δεν τίθεται θέμα υπερηφάνειας τη δεδομένη χρονική στιγμή,για την αρρωστημένη κατάσταση μιας ομάδας που πριν από εννιά χρόνια βρέθηκε στην κορυφή της Ευρώπης.
Γιατί αυτός ο κόσμος ευτύχησε να καμαρώνει τον Μάκη Βολτυράκη να σηκώνει στον ουγγρικό ουρανό το βαρύτιμο τρόπαιο μέσα στα μούτρα των αποσβολωμένων φιλάθλων της Χόνβεντ.Κάθε φίλαθλος του Ολυμπιακού τότε ένιωσε μέσα στο πετσί του την ηδονή, και τις εννιά φορές που η λαστιχένια μπάλα αναπαυόνταν στα αντίπαλα δίχτυα.
Αυτός ο κόσμος δεν μπορεί όμως να αισθάνεται υπερήφανος για όσα βλεπει να εξελίσονται τις τελευταίες μεέρες στο ένδοξο τμήμα πολο.Όπως υπερήφανη επ ουδενί δεν πρέπει να αισθάνονται και όσοι έχουν στα χέρια τους τα ηνία του ερασιτέχνη.
Γιατί καλά και άγια τα πρωταθλήματα στο ποδόσφαιρο,ωραίες οι ζητοκραυγές σε κάθε γκολ του καλύτερου για μας, αξιοθαύμαστες οι πιρουέτες του πιτσιρικά που όλοι εύχονται σε λιγο καιρό να αναδειχτεί σε νέο αστέρι του Θρύλου.Εύλογες και κατανοητές οι επευφημίες και οι πηχαίοι τίτλοι για τον νέο ηγετη μας στην καλαθόσφαιρα, ο οποίος άφησε τους απέναντι και ήρθε να αποδείξει ότι είναι ικανός να τους καταποντήσει από την κορυφή.Μα είναι οδυνηρό για όλους μας να βιώνουμε την απαξίωση σε αυτή την ομάδα που αυτόδικαια χαρακτηρίζεται από τα πλέον πετυχημένα τμήματα του Ολυμπιακού.Ένας Ολυμπιακός που δεν είναι μόνο ασπρόμαυρη και πορτοκαλί μπάλα, αλλά αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους παγκοσμίως, με δεκάδες τμήματα και εκατοντάδες διακρίσεις.
Μην αφήνεται κύριοι την ομάδα πόλο να παλεύει μόνη της με τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που φαντάζουν ως πελώρια κύματα έτοιμα να την καταπνίξουν.Απλώστε το στιβαρό σας χέρι και φορέστε τους ξανά τα σκουφάκια που με πόνο οι ίδιοι πέταξαν,στην πισίνα, φτάνοντας σε σημείο απελπισίας.
Κι από κοντά επιβάλλεται να ακολουθήσει και αυτός ο πύρινος κόσμος που δεν λυγά ποτέ, να αγκαλιάσει αυτά τα παιδια. Όσο και όπως μπορεί ετούτες τις δύσκολες μέρες που διανύουμε.Φαντάζομαι πως και μια φωνή, ένα χειροκρότημα, ένα σύνθημα για την αρρώστια μας που δεν γίνεται με τίποτα καλά, ο μπάσος ήχος του τυμπάνου, είναι αρκετός γι'αυτά τα παιδιά ώστε να μην νιώθουν τη μοναξιά του υγρού τοπίου.
Γιατί είμαστε Ολυμπιακός φίλε μου και δεν αφήνουμε ποτέ το σύλλογο μόνο.
LAMBROST
