Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Μια θριαμβευτική Τετάρτη του μπάσκετ και μια Κυριακή ανατροπής του αγώνα του ποδοσφαίρου μου ξύπνησαν μνήμες και θύμησες άλλων εποχών αδέρφια μου.
Εποχή Ιωαννίδη με την σιδερένια ομαδάρα του μπάσκετ και εποχή Μπάγιεβιτς με την ομαδάρα του ποδοσφαίρου. Δεν εννοώ βεβαία ότι είμαστε σαν εκείνες τις ομαδάρες των μεγάλων παιχταράδων, αλλά αρχίζω να βλέπω κάτι άλλο σιγά σιγά στις τωρινές ομάδες του Ίβκοβιτς και του Βαλβέρδε. Αρχίζουν και φτιάχνουν ομάδες με μέταλλο νικητή και ψυχή λιονταριού, αρχίζουν και φτιάχνουν ομάδες που πεθαίνουν για να νικήσουν. Δε χαρίζουν, δεν παραιτούνται, παλεύουν μέχρι τη λήξη, τα δίνουν όλα μέσα στο γήπεδο. Γι'αυτό βέβαια είναι υπεύθυνοι και οι πρόεδροι και οι προπονητές μας. Άνθρωποι γεννημένοι νικητές στη ζωή και στον αθλητισμό. Τα αδέρφια Αγγελόπουλοι συνεχιστές του έργου του πατερά τους Κωνσταντίνου και κατακτητές ακόμη μεγαλύτερων στόχων στον τομέα της χαλυβουργίας και της ναυτιλίας με στρατηγό της ομάδας του μπάσκετ έναν σοφό και απόλυτο ηγέτη τον μεγάλο Ντούντα, τον άνθρωπο και προπονητή που μας έχει χαρίσει τον μοναδικό ευρωπαϊκό μας τίτλο.
Τον Βαγγέλη Μαρινάκη, συνεχιστή του μεγάλου Μιλτιάδη Μαρινάκη, έναν νέο άνθρωπο που αυτή την στιγμή με την νοοτροπία νικητή και οραματιστή που τον διακρίνει βρίσκεται ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας ναυτιλίας με εταιρείες εισηγμένες στην Wall Street πράγμα που ελάχιστοι επιχειρηματίες το καταφέρνουν στη ζωή τους. Επιλογή του βεβαία για την ομάδα ποδοσφαίρου ένας Βάσκος μαχητής, ένας άνθρωπος με όραμα για μεγάλα πράγματα, που δείχνουν την ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει τα επόμενα δέκα χρονιά στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Όλα συννομωτούν να δημιουργηθεί μια τέλεια συνταγή που θα αναδείξει για πολλά χρονιά ακόμα την δόξα και το μεγαλείο της πιο μεγάλης ομάδας που με αξίωσε η τύχη να είμαι οπαδός της. Από το 1968 σε ηλικία 6 χρονών είχα την τύχη να προλάβω να δω παίχτες που σήμερα θα μπορούσαν άνετα να παίζουν στις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Ένα πράγμα όμως τους χαρακτήριζε τότε, πράγμα που σήμερα πλέον δεν το βλέπουμε εύκολα, πονούσαν, ίδρωναν, αγαπούσαν, μάτωναν και τιμούσαν την φανέλα με τον δαφνoστεφανωμένο έφηβο.
Πολλοί θα με χαρακτηρίσουν ρομαντικό και ονειροπόλο. Ας είναι, έτσι θέλω να έχω στη σκέψη μου τους παίχτες της ομάδας μου και έτσι πιστεύω ότι το θέλουμε και όσοι είμαστε Ολυμπιακοί. Το σημαντικό όμως είναι ότι έχω μια αίσθηση αδέρφια μου. Έχω την αίσθηση ότι πολύ σύντομα εκτός από επαγγελματίες οι παίχτες του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου θα είναι και φανατικοί οπαδοί της ομάδας που παίζουν και αυτό πιστέψτε με θά'ναι το μεγαλύτερο κέρδος μας και η μεγαλύτερη επιτυχία των διοικήσεων και των προπονητών μας. Βλέπω ότι σχεδόν όλοι τους, ακόμα και οι καινούργιοι μιλάνε συνεχεία με αγάπη και σεβασμό για την ομάδα μας, μιλάνε και αισθάνονται σαν μέλη μιας μεγάλης οικογένειας, οι ξένοι παίχτες δεν θέλουν να φύγουν, νοιώθουν σαν να είναι εδώ το σπίτι τους.
Όλοι τους ευγνωμονούν και ευχαριστούν για την αγάπη που εισπράττουν από εμάς και έτσι αρχίζουν και γίνονται κι αυτοί σαν εμάς. Κι αν έχουμε παίχτες με τέτοια συναισθήματα για την ομάδα μας, επόμενο είναι οι μεγάλες νίκες, οι μεγάλες ανατροπές και όλα τα απίστευτα που θα συμβαίνουν από εδώ και πέρα κάποια στιγμή θά'ναι το απόλυτα φυσιολογικό και το αυτονόητο.
Ας τρέμουν λοιπόν όλοι όσοι θα κάτσουν απέναντι μας. Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ θα βασιλεύει παντοτινά και θα διαλύει όποιον την αμφισβητήσει. Η δόξα θα συνεχίσει να γράφει ιστορία για τον Ολυμπιακό μας. Τιμή και δόξα στην ομαδάρα μας αδέρφια μου.
Εποχή Ιωαννίδη με την σιδερένια ομαδάρα του μπάσκετ και εποχή Μπάγιεβιτς με την ομαδάρα του ποδοσφαίρου. Δεν εννοώ βεβαία ότι είμαστε σαν εκείνες τις ομαδάρες των μεγάλων παιχταράδων, αλλά αρχίζω να βλέπω κάτι άλλο σιγά σιγά στις τωρινές ομάδες του Ίβκοβιτς και του Βαλβέρδε. Αρχίζουν και φτιάχνουν ομάδες με μέταλλο νικητή και ψυχή λιονταριού, αρχίζουν και φτιάχνουν ομάδες που πεθαίνουν για να νικήσουν. Δε χαρίζουν, δεν παραιτούνται, παλεύουν μέχρι τη λήξη, τα δίνουν όλα μέσα στο γήπεδο. Γι'αυτό βέβαια είναι υπεύθυνοι και οι πρόεδροι και οι προπονητές μας. Άνθρωποι γεννημένοι νικητές στη ζωή και στον αθλητισμό. Τα αδέρφια Αγγελόπουλοι συνεχιστές του έργου του πατερά τους Κωνσταντίνου και κατακτητές ακόμη μεγαλύτερων στόχων στον τομέα της χαλυβουργίας και της ναυτιλίας με στρατηγό της ομάδας του μπάσκετ έναν σοφό και απόλυτο ηγέτη τον μεγάλο Ντούντα, τον άνθρωπο και προπονητή που μας έχει χαρίσει τον μοναδικό ευρωπαϊκό μας τίτλο.
Τον Βαγγέλη Μαρινάκη, συνεχιστή του μεγάλου Μιλτιάδη Μαρινάκη, έναν νέο άνθρωπο που αυτή την στιγμή με την νοοτροπία νικητή και οραματιστή που τον διακρίνει βρίσκεται ανάμεσα στα μεγαλύτερα ονόματα της παγκόσμιας ναυτιλίας με εταιρείες εισηγμένες στην Wall Street πράγμα που ελάχιστοι επιχειρηματίες το καταφέρνουν στη ζωή τους. Επιλογή του βεβαία για την ομάδα ποδοσφαίρου ένας Βάσκος μαχητής, ένας άνθρωπος με όραμα για μεγάλα πράγματα, που δείχνουν την ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει τα επόμενα δέκα χρονιά στο Ελληνικό ποδόσφαιρο. Όλα συννομωτούν να δημιουργηθεί μια τέλεια συνταγή που θα αναδείξει για πολλά χρονιά ακόμα την δόξα και το μεγαλείο της πιο μεγάλης ομάδας που με αξίωσε η τύχη να είμαι οπαδός της. Από το 1968 σε ηλικία 6 χρονών είχα την τύχη να προλάβω να δω παίχτες που σήμερα θα μπορούσαν άνετα να παίζουν στις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Ένα πράγμα όμως τους χαρακτήριζε τότε, πράγμα που σήμερα πλέον δεν το βλέπουμε εύκολα, πονούσαν, ίδρωναν, αγαπούσαν, μάτωναν και τιμούσαν την φανέλα με τον δαφνoστεφανωμένο έφηβο.
Πολλοί θα με χαρακτηρίσουν ρομαντικό και ονειροπόλο. Ας είναι, έτσι θέλω να έχω στη σκέψη μου τους παίχτες της ομάδας μου και έτσι πιστεύω ότι το θέλουμε και όσοι είμαστε Ολυμπιακοί. Το σημαντικό όμως είναι ότι έχω μια αίσθηση αδέρφια μου. Έχω την αίσθηση ότι πολύ σύντομα εκτός από επαγγελματίες οι παίχτες του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου θα είναι και φανατικοί οπαδοί της ομάδας που παίζουν και αυτό πιστέψτε με θά'ναι το μεγαλύτερο κέρδος μας και η μεγαλύτερη επιτυχία των διοικήσεων και των προπονητών μας. Βλέπω ότι σχεδόν όλοι τους, ακόμα και οι καινούργιοι μιλάνε συνεχεία με αγάπη και σεβασμό για την ομάδα μας, μιλάνε και αισθάνονται σαν μέλη μιας μεγάλης οικογένειας, οι ξένοι παίχτες δεν θέλουν να φύγουν, νοιώθουν σαν να είναι εδώ το σπίτι τους.
Όλοι τους ευγνωμονούν και ευχαριστούν για την αγάπη που εισπράττουν από εμάς και έτσι αρχίζουν και γίνονται κι αυτοί σαν εμάς. Κι αν έχουμε παίχτες με τέτοια συναισθήματα για την ομάδα μας, επόμενο είναι οι μεγάλες νίκες, οι μεγάλες ανατροπές και όλα τα απίστευτα που θα συμβαίνουν από εδώ και πέρα κάποια στιγμή θά'ναι το απόλυτα φυσιολογικό και το αυτονόητο.
Ας τρέμουν λοιπόν όλοι όσοι θα κάτσουν απέναντι μας. Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ θα βασιλεύει παντοτινά και θα διαλύει όποιον την αμφισβητήσει. Η δόξα θα συνεχίσει να γράφει ιστορία για τον Ολυμπιακό μας. Τιμή και δόξα στην ομαδάρα μας αδέρφια μου.
KRISTENSEN7
