ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΣΚΕΠΑΣΕ ΑΔΕΡΦΙΑ

Λένε ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι πιο σκληρό, από το να θάβει ένας γονιός το παιδί του..

Αν αυτό γίνει από αρρώστια ανίατη και μη αναστρέψιμη ή από κάποια άλλη αίτια που δεν υπάρχει επιστροφή κάνεις δεν μπορεί να το αποτρέψει. Αν όμως αυτό γίνει από εγκληματική αμέλεια κάποιων και στοιχίσει ζωές παιδιών τότε έπρεπε να ισχύει κάποιος νόμος αυτοί οι κάποιοι να ζουν με τις τύψεις τους και να σαπίζουν σε ένα κελί φυλακής μέχρι το θάνατο τους. Και είναι πολλοί ακόμα και σήμερα αυτοί που ευθύνονται για απώλειες παιδικών ψυχών. Είναι πολλοί αυτοί που θρήνησαν και δεν έκλεισε ποτέ η πληγή τους μέχρι τον θάνατο τους. Ήταν λοιπόν εκείνη η αποφράδα μέρα του Φλεβάρη του 1981.

Μια μέρα που για άλλους έχει ξεχαστεί και άλλους τους σημάδεψε μια ολόκληρη ζωή. Εκείνο το απόγευμα 19 χρονών τότε, βρισκόμουν στη θύρα 10 να δω την μεγάλη μου αγάπη, τον Ολυμπιακό μου που έπαιζε με ένα μεγάλο αντίπαλο την μεγάλη τότε ΑΕΚ του Μαύρου, του Βagievic, του Αρδίζογλου και των άλλων αστεριών της τότε εποχής. Όλοι περιμέναμε να δούμε την ομάδα μας να κερδίσει τον μεγάλο αντίπαλο. Εκείνο το απόγευμα όχι απλώς τον κερδίσαμε αλλά τον διασύραμε με εκείνο το αλησμόνητο 6-0. Μεγάλη νίκη, τεράστιος θρίαμβος.

Γύρω στις 5 ακούστηκε το σφύριγμα της λήξης και όλοι βιαστήκαμε να βγούμε και να πάμε να απο8εωσουμε τους παιχταράδες μας κατά την έξοδο τους από τα αποδυτήρια. Όλοι βγήκαμε έξω χαρούμενοι και πανηγυρίζαμε σαν τρελοί αλλά σε μια θύρα κάποιος εκείνο το απόγευμα του Φλεβάρη είχε μακάβρια διάθεση. Είχε έρθει να πάρει ψυχές, παιδικές και νεανικές ψυχές, με τον πιο φρυχτό θάνατο. Ο χάρος χτύπησε στην ΘΥΡΑ 7, την θύρα που εκείνο το απόγευμα είχα ίσως την τύχη να μην ήμουν μέσα. Όταν αντιλήφτηκα και είδα τι είχε γίνει, όλα μέσα μου πάγωσαν, τα μάτια μου έτρεχαν ποτάμι, η ψυχή μου πόναγε τόσο πολύ που δεν μπορούσα να καταπιώ το σάλιο μου. Κάνεις μας δεν κατάλαβε τι έφταιγε και πως είχε συμβεί αυτό το πράγμα. Ο πόνος για καιρό ήταν μέσα μου ριζωμένος και ένα μεγάλο γιατί γέρναγε διαρκώς στο μυαλό μου και με βασάνιζε αφόρητα. Από τότε για μένα ποτέ πια δεν ήταν όλα τα ιδία. Έκανα αρκετό καιρό να πάω στο γήπεδο. Δεν μπορούσα, δεν είχα τη δύναμη. Είχα δει σκηνές φρίκης που δεν τις ξεχνώ ποτέ. Σήμερα 30 χρόνια από τότε, έχω την τύχη και την ευλογία να είμαι πατέρας δυο παιδιών που είναι για μένα όλη μου η ζωή και δεν μπορώ να σκεφτώ ότι όσο ζω και αναπνέω δεν θα ακούω τη φωνή τους και δεν θα βλέπω τα μάτια τους.

Είναι μεγάλος ο πόνος μιας τέτοιας απώλειας και δεν αντισταθμίζεται με τίποτα. 21 οικογένειες τότε θρηνήσανε, 21 σπίτια κλείσαμε. Όλοι τους κηδευτήκαν με την ερυθρόλευκη σημαία στο φέρετρο τους, τη σημαία που είχαν λατρέψει και την είχαν ποτίσει με το ίδιο τους το αίμα. Ότι και να έγινε, ότι και να ακλούθησε τίποτα δεν ήταν ικανό να απαλύνει τον μεγάλο πόνο των άτυχων γονιών τους. Μακάρι να μην ξανασυμβεί ποτέ πια τέτοιο η παρόμοιο γεγονός, μακάρι να είναι το τελευταίο. Τίποτα δεν είναι πιο ιερό και πιο πολύτιμο από την ζωή παιδιών. Και σε όσους βρίζουν τους νεκρούς μας ένα έχω να τους πω. Εύχομαι ποτέ να μην νοιώσουν αυτό το συναίσθημα σαν γονείς, γιατί τότε θα πεθάνουν όχι μια αλλά εκατό φορές.

ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΑΦΡΥ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΣΚΕΠΑΣΕ ΑΔΕΡΦΙΑ.