Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Την Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 1981, γύρω στις 17.00 ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα στο Στάδιο Καραϊσκάκη και, ταυτόχρονα, δίνει το σύνθημα για την έναρξη των επινίκιων πανηγυρισμών εκ μέρους των φιλάθλων του Ολυμπιακού.
Σημαίες ανεμίζουν, μπουκάλια εκτοξεύονται, συνθήματα αντιλαλούν. Η γηπεδούχος ομάδα έχει σημειώσει συντριπτική νίκη 6-0 επί της ΑΕΚ και οι κατάμεστες κερκίδες πάλλονται από ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Οι φίλαθλοι της “Θύρας 7”, το πιο φανατικό, νεανικό και αφοσιωμένο τμήμα των οπαδών του Ολυμπιακού, βιάζονται να εγκαταλείψουν το γήπεδο, να επευφημήσουν τους παίκτες της ομάδας τους κατά την έξοδο τους από τα αποδυτήρια και στη συνέχεια να μεταβούν στην Ομόνοια για να γιορτάσουν τη νίκη τους στην καρδιά της Αθήνας. Μέσα σε πέντε λεπτά οι διάδρομοι κάτω από την εξέδρα, που συνδέουν τις κερκίδες με τις θύρες εξόδου, έχουν γεμίσει από κόσμο. Το ίδιο και οι κάθετες σκάλες που οδηγούν σε αυτές.
Ξαφνικά, συμβαίνει το απίστευτο. Οι φίλαθλοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι, η πορεία προς την έξοδο ανακόπτεται και η ορμή της μάζας που χυμά προς την έξοδο αναχαιτίζεται από ένα ανθρώπινο τείχος. Η πίεση μπροστά στην έξοδο είναι αφόρητη. Οι πρώτοι φίλαθλοι σωριάζονται και ποδοπατούνται από τους επερχόμενους. Το πλήθος που βρίσκεται ακόμη στους διαδρόμους και την κορυφή της σκάλας εξακολουθεί να πιέζει για να επιταχύνει την έξοδο του, χωρίς να ξέρει ότι άθελα του έχει μετατραπεί σε φονική μηχανή που συνθλίβει ανθρώπινα κορμιά.
Οι σπαρακτικές κραυγές για βοήθεια καλύπτονται από τις ζητωκραυγές εκείνων που ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει στα πρώτα σκαλοπάτια. Η “πολτοποίηση” των φιλάθλων δεν κρατά παραπάνω από λίγα λεπτά. Καθώς διαδίδεται η φρικτή είδηση ότι κάτω από το βουνό των σωμάτων υπάρχουν νεκροί, το πλήθος παγώνει, η πίεση σταματά και οι πανηγυρισμοί γίνονται θρήνος. Αστυφύλακες και πολίτες προσπαθούν να ανασύρουν τους νεκρούς και τους βαριά τραυματισμένους κάτω από τον όγκο των ανθρώπινων ερειπίων.
Οι σκηνές είναι εφιαλτικές. Δεκάδες νέοι εκλιπαρούν για βοήθεια. “Τράβα με, φίλε, σκάω, πεθαίνω”, ψελλίζει κάποιος νεαρός και χάνει τις αισθήσεις του. Ενας πατέρας ανασύρει τον γιο του, βαριά τραυματισμένο με κρανιακά κατάγματα, κάτω από πέντε έξι πτώματα. “Ανοίξτε τις πόρτες!” ουρλιάζουν πολλοί. Νεκροί, λιπόθυμοι και τραυματίες αδιακρίτως μεταφέρονται με φορεία μέσα σε συνθήκες απίστευτου πανικού.
Ο απολογισμός της τραγωδίας είναι 19 νεκροί και 54 τραυματίες, μερικοί από τους οποίους βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση. Ολοι οι θάνατοι οφείλονται σε ασφυξία. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την αυτοψία που πραγματοποιείται στο χώρο της Θύρας 7 δεν ανακαλύπτεται κανένα ίχνος αίματος. Ο θάνατος των 19 νεαρών φιλάθλων συγκλονίζει το πανελλήνιο. Δέκα από τους 19 νεκρούς είναι κάτω των 20 ετών και έξι κάτω των 30. Ανάμεσα στους νεκρούς βρίσκεται μία νεαρή γυναίκα και αρκετοί μαθητές.
Συγκινητική είναι η προσέλευση στο Τζάνειο Νοσοκομείο του Πειραιά δεκάδων πολιτών, που θέλουν να δώσουν αίμα για τους τραυματίες. Αμέσως μόλις πληροφορείται την τραγική είδηση, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης σπεύδει στο Τζάνειο όπου ενημερώνεται για τα αίτια του θανάτου των 19 ατόμων και για την πορεία της περίθαλψης των τραυματιών.
Σε ένα γραφείο στο υπόγειο του νοσοκομείου γίνεται η ενημέρωση των δημοσιογράφων από τον πρωθυπουργό, ο οποίος δηλώνει: “Ηταν ένα τραγικό ατύχημα. Δεν ευθύνεται κανείς”. Στον ίδιο χώρο, ο Γ. Ράλλης επαναλαμβάνει την εκδοχή της αστυνομίας για τα αίτια του τραγικού συμβάντος, εξηγώντας ότι το γήπεδο είχε αδειάσει κατά τα 2/3 τη στιγμή του ατυχήματος. Κάποιος από το πλήθος των εξερχομένων γλίστρησε κι έπεσε, με αποτέλεσμα όλοι όσοι ακολουθούσαν να χάσουν την ισορροπία τους και να σκοντάψουν στους προηγούμενους. Ετσι πραγματοποιήθηκαν αλλεπάλληλες πτώσεις κατά τις οποίες ο ένας ποδοπατούσε τον άλλο. Ενώ συνεχίζονται οι ανακρίσεις, διατυπώνονται άλλες δύο εκδοχές.
Σύμφωνα με την πρώτη, ο μηχανισμός περιστροφής (“τουρνικέ”) δεν είχε αποσυρθεί από την είσοδο της Θύρας 7 και έτσι οι πρώτοι φίλαθλοι δεν μπόρεσαν να βγουν έγκαιρα, με αποτέλεσμα να πιεστούν από εκείνους που τους ακολουθούσαν. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή οι φίλαθλοι της Θύρας 7 αλλά και της Θύρας 8 κατέβηκαν τα μοιραία σκαλιά για να φτάσουν πιο γρήγορα στη Θύρα 1 όπου σε λίγο θα εμφανίζονταν οι παίκτες του Ολυμπιακού. Αρκετοί υποστηρίζουν ότι το περίεργο δεν είναι ότι συνέβη αυτό το τραγικό δυστύχημα αλλά ότι δεν είχε συμβεί τόσο καιρό, καθώς κάθε φορά που τελειώνει ο αγώνας, οι φίλαθλοι είθισται να βγαίνουν από το γήπεδο “χωρίς να αγγίξουν τα πόδια τους τη γη”.
Το σπρώξιμο είναι τόσο δυνατό και η ανυπομονησία του πλήθους τόσο μεγάλη που οι θεατές βρίσκονται στο δρόμο “σηκωτοί”. Το 1972 50 άτομα είχαν τραυματιστεί λόγω του συνωστισμού μετά τον αγώνα Ολυμπιακού – Αγιαξ, ενώ λίγα χρόνια αργότερα 14 άτομα τραυματίστηκαν για τον ίδιο λόγο μετά την συνάντηση Ολυμπιακού Παναιγιαλείου. Και τις δύο φορές οι τραυματισμοί συνέβησαν στο ίδιο σημείο, στη θύρα 7.
Στις 9 Φεβρουαρίου ο υπουργός Προεδρίας Αχ. Καραμανλής ενημερώνει τη Βουλή για το πολύνεκρο δυστύχημα, εξηγώντας ότι ήταν αδύνατο να είχε προβλεφθεί. Το λόγο παίρνουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, εκφράζοντας την οδύνη τους για το χαμό νέων ανθρώπων και αποφεύγοντας να αποδώσουν ευθύνες, εφόσον δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί το έργο της προανάκρισης.
Τις επόμενες Κυριακές, στους αγώνες του Ολυμπιακού αντηχεί το σύνθημα “Ζουν, ζουν, αυτοί μας οδηγούν”. Οι νεκροί ενταφιάζονται μέσα σε φέρετρα τυλιγμένα με την σημαία της ομάδας τους, έξω από τη Θύρα 7 εντοιχίζεται αναμνηστική μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των πεσόντων, ενώ η διοίκηση της ΠΑΕ Ολυμπιακός αποφασίζει να φέρουν οι ποδοσφαιριστές της ερυθρόλευκης ομάδας μαύρα περιβραχιόνια σε όλους τους αγώνες στο Καραϊσκάκη μέχρι το τέλος της περιόδου.
AΔΕΛΦΙΑ ,ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ!
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΟΛΩΝ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ (12.30)
Σημαίες ανεμίζουν, μπουκάλια εκτοξεύονται, συνθήματα αντιλαλούν. Η γηπεδούχος ομάδα έχει σημειώσει συντριπτική νίκη 6-0 επί της ΑΕΚ και οι κατάμεστες κερκίδες πάλλονται από ενθουσιασμό και ανυπομονησία. Οι φίλαθλοι της “Θύρας 7”, το πιο φανατικό, νεανικό και αφοσιωμένο τμήμα των οπαδών του Ολυμπιακού, βιάζονται να εγκαταλείψουν το γήπεδο, να επευφημήσουν τους παίκτες της ομάδας τους κατά την έξοδο τους από τα αποδυτήρια και στη συνέχεια να μεταβούν στην Ομόνοια για να γιορτάσουν τη νίκη τους στην καρδιά της Αθήνας. Μέσα σε πέντε λεπτά οι διάδρομοι κάτω από την εξέδρα, που συνδέουν τις κερκίδες με τις θύρες εξόδου, έχουν γεμίσει από κόσμο. Το ίδιο και οι κάθετες σκάλες που οδηγούν σε αυτές.
Ξαφνικά, συμβαίνει το απίστευτο. Οι φίλαθλοι βρίσκονται εγκλωβισμένοι, η πορεία προς την έξοδο ανακόπτεται και η ορμή της μάζας που χυμά προς την έξοδο αναχαιτίζεται από ένα ανθρώπινο τείχος. Η πίεση μπροστά στην έξοδο είναι αφόρητη. Οι πρώτοι φίλαθλοι σωριάζονται και ποδοπατούνται από τους επερχόμενους. Το πλήθος που βρίσκεται ακόμη στους διαδρόμους και την κορυφή της σκάλας εξακολουθεί να πιέζει για να επιταχύνει την έξοδο του, χωρίς να ξέρει ότι άθελα του έχει μετατραπεί σε φονική μηχανή που συνθλίβει ανθρώπινα κορμιά.
Οι σπαρακτικές κραυγές για βοήθεια καλύπτονται από τις ζητωκραυγές εκείνων που ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί τι συμβαίνει στα πρώτα σκαλοπάτια. Η “πολτοποίηση” των φιλάθλων δεν κρατά παραπάνω από λίγα λεπτά. Καθώς διαδίδεται η φρικτή είδηση ότι κάτω από το βουνό των σωμάτων υπάρχουν νεκροί, το πλήθος παγώνει, η πίεση σταματά και οι πανηγυρισμοί γίνονται θρήνος. Αστυφύλακες και πολίτες προσπαθούν να ανασύρουν τους νεκρούς και τους βαριά τραυματισμένους κάτω από τον όγκο των ανθρώπινων ερειπίων.
Οι σκηνές είναι εφιαλτικές. Δεκάδες νέοι εκλιπαρούν για βοήθεια. “Τράβα με, φίλε, σκάω, πεθαίνω”, ψελλίζει κάποιος νεαρός και χάνει τις αισθήσεις του. Ενας πατέρας ανασύρει τον γιο του, βαριά τραυματισμένο με κρανιακά κατάγματα, κάτω από πέντε έξι πτώματα. “Ανοίξτε τις πόρτες!” ουρλιάζουν πολλοί. Νεκροί, λιπόθυμοι και τραυματίες αδιακρίτως μεταφέρονται με φορεία μέσα σε συνθήκες απίστευτου πανικού.
Ο απολογισμός της τραγωδίας είναι 19 νεκροί και 54 τραυματίες, μερικοί από τους οποίους βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση. Ολοι οι θάνατοι οφείλονται σε ασφυξία. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την αυτοψία που πραγματοποιείται στο χώρο της Θύρας 7 δεν ανακαλύπτεται κανένα ίχνος αίματος. Ο θάνατος των 19 νεαρών φιλάθλων συγκλονίζει το πανελλήνιο. Δέκα από τους 19 νεκρούς είναι κάτω των 20 ετών και έξι κάτω των 30. Ανάμεσα στους νεκρούς βρίσκεται μία νεαρή γυναίκα και αρκετοί μαθητές.
Συγκινητική είναι η προσέλευση στο Τζάνειο Νοσοκομείο του Πειραιά δεκάδων πολιτών, που θέλουν να δώσουν αίμα για τους τραυματίες. Αμέσως μόλις πληροφορείται την τραγική είδηση, ο πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης σπεύδει στο Τζάνειο όπου ενημερώνεται για τα αίτια του θανάτου των 19 ατόμων και για την πορεία της περίθαλψης των τραυματιών.
Σε ένα γραφείο στο υπόγειο του νοσοκομείου γίνεται η ενημέρωση των δημοσιογράφων από τον πρωθυπουργό, ο οποίος δηλώνει: “Ηταν ένα τραγικό ατύχημα. Δεν ευθύνεται κανείς”. Στον ίδιο χώρο, ο Γ. Ράλλης επαναλαμβάνει την εκδοχή της αστυνομίας για τα αίτια του τραγικού συμβάντος, εξηγώντας ότι το γήπεδο είχε αδειάσει κατά τα 2/3 τη στιγμή του ατυχήματος. Κάποιος από το πλήθος των εξερχομένων γλίστρησε κι έπεσε, με αποτέλεσμα όλοι όσοι ακολουθούσαν να χάσουν την ισορροπία τους και να σκοντάψουν στους προηγούμενους. Ετσι πραγματοποιήθηκαν αλλεπάλληλες πτώσεις κατά τις οποίες ο ένας ποδοπατούσε τον άλλο. Ενώ συνεχίζονται οι ανακρίσεις, διατυπώνονται άλλες δύο εκδοχές.
Σύμφωνα με την πρώτη, ο μηχανισμός περιστροφής (“τουρνικέ”) δεν είχε αποσυρθεί από την είσοδο της Θύρας 7 και έτσι οι πρώτοι φίλαθλοι δεν μπόρεσαν να βγουν έγκαιρα, με αποτέλεσμα να πιεστούν από εκείνους που τους ακολουθούσαν. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή οι φίλαθλοι της Θύρας 7 αλλά και της Θύρας 8 κατέβηκαν τα μοιραία σκαλιά για να φτάσουν πιο γρήγορα στη Θύρα 1 όπου σε λίγο θα εμφανίζονταν οι παίκτες του Ολυμπιακού. Αρκετοί υποστηρίζουν ότι το περίεργο δεν είναι ότι συνέβη αυτό το τραγικό δυστύχημα αλλά ότι δεν είχε συμβεί τόσο καιρό, καθώς κάθε φορά που τελειώνει ο αγώνας, οι φίλαθλοι είθισται να βγαίνουν από το γήπεδο “χωρίς να αγγίξουν τα πόδια τους τη γη”.
Το σπρώξιμο είναι τόσο δυνατό και η ανυπομονησία του πλήθους τόσο μεγάλη που οι θεατές βρίσκονται στο δρόμο “σηκωτοί”. Το 1972 50 άτομα είχαν τραυματιστεί λόγω του συνωστισμού μετά τον αγώνα Ολυμπιακού – Αγιαξ, ενώ λίγα χρόνια αργότερα 14 άτομα τραυματίστηκαν για τον ίδιο λόγο μετά την συνάντηση Ολυμπιακού Παναιγιαλείου. Και τις δύο φορές οι τραυματισμοί συνέβησαν στο ίδιο σημείο, στη θύρα 7.
Στις 9 Φεβρουαρίου ο υπουργός Προεδρίας Αχ. Καραμανλής ενημερώνει τη Βουλή για το πολύνεκρο δυστύχημα, εξηγώντας ότι ήταν αδύνατο να είχε προβλεφθεί. Το λόγο παίρνουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, εκφράζοντας την οδύνη τους για το χαμό νέων ανθρώπων και αποφεύγοντας να αποδώσουν ευθύνες, εφόσον δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί το έργο της προανάκρισης.
Τις επόμενες Κυριακές, στους αγώνες του Ολυμπιακού αντηχεί το σύνθημα “Ζουν, ζουν, αυτοί μας οδηγούν”. Οι νεκροί ενταφιάζονται μέσα σε φέρετρα τυλιγμένα με την σημαία της ομάδας τους, έξω από τη Θύρα 7 εντοιχίζεται αναμνηστική μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα των πεσόντων, ενώ η διοίκηση της ΠΑΕ Ολυμπιακός αποφασίζει να φέρουν οι ποδοσφαιριστές της ερυθρόλευκης ομάδας μαύρα περιβραχιόνια σε όλους τους αγώνες στο Καραϊσκάκη μέχρι το τέλος της περιόδου.
AΔΕΛΦΙΑ ,ΖΕΙΤΕ, ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ!
ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΟΛΩΝ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ (12.30)
