
Το overlap.gr επιχειρεί να αναλύσει την επιθετική λειτουργία του Ολυμπιακού στο φετινό πρωτάθλημα της Superleague και παράλληλα να δώσει εξήγηση σχετικά με την μειωμένη δημιουργία επιθέσεων από τις πτέρυγες. Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού είχαν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να βλέπουν την ομάδα τους να «παράγει ευκαιρίες και γκολ» από τους ακραίους παίχτες, όπως τον Γκαλέτι, τον Τζόρτζεβιτς και τον Γιαννακόπουλο. Φέτος όμως, ο Βαλβέρδε μας παρουσίασε ένα διαφορετικό τρόπο επιθετικής ανάπτυξης, λόγω των επιλογών που ήταν διαθέσιμες και της προσωπικής του τακτικής φιλοσοφίας.
Επιλογή ή πρόβλημα;
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν επισημάνει την έλλειψη ευκαιριών στο φετινό Ολυμπιακό από τους καθαρόαιμους πλάγιους ποδοσφαιριστές των ερυθρολεύκων, όπως τους Ριέρα, Ρόμμενταλ και Ζαϊρί, αλλά και από τους πλάγιους αμυντικούς, Τοροσίδη, Ρ. Μπράβο και Χολέμπας. Το αν αυτό αποτελεί επιλογή ή πρόβλημα, πρέπει να αναλυθεί
βάσει τόσο των ποδοσφαιριστών που διαθέτει το ρόστερ του Ολυμπιακού όσο και των ατομικών ικανοτήτων αυτών των ποδοσφαιριστών.Ο επιρροή του Ιμπαγάσα
Η προσθήκη του Ιμπαγάσα στο έμψυχο δυναμικό του Ολυμπιακού έχει ιδιαίτερη βαρύτητα στο ζήτημα της επιθετικής ανάπτυξης των Πειραιωτών, κάτι που αποδεικνύεται και από τα στατιστικά στοιχεία. Σύμφωνα με αυτά, ο Αργεντινός μέσος έχει διενεργήσει τις 157 από τις 623 σέντρες, δηλαδή το 25% των σεντρών. Φυσικά, είναι μακράν ο πρώτος παίχτης του Ολυμπιακού στην εν λόγω στατιστική κατηγορία, με τον Ριέρα να τον ακολουθεί, με 90 σέντρες. Αναλογιζόμενοι τους χώρους στους οποίους κινείται ο Ιμπαγάσα, καταλαβαίνουμε αμέσως ότι το πλήθος των γεμισμάτων προς την αντίπαλη περιοχή προέρχεται εν πολλοίς από το χώρο του κέντρου.
Τα ατομικά χαρακτηριστικά του Ριέρα
Με τον ερχομό του Άλμπερτ Ριέρα στον Ολυμπιακό, οι περισσότεροι είδαν στο πρόσωπο του Ισπανού αριστερού χαφ, τον αγωνιστικό «απόγονο» του Λουτσιάνο Γκαλέτι. Ο Γκαλέτι αποτέλεσε τα προηγούμενα χρόνια (και επί της πρώτης θητείας του Βαλβέρδε) σημείο αναφοράς για τον τρόπο ανάπτυξης των επιθέσεων του Ολυμπιακού, βοηθούμενος κυρίως από τον Τζόρτζεβιτς και δευτερευόντως από τον Λέτο, τη χρονιά 2008-2009.
Παρακολουθώντας τον Ριέρα την φετινή χρονιά, έχουμε δει τον αριστερό μέσο να κινείται πολύ συχνά στο χώρο του κέντρου και αρκετές φορές να αλλάζει πλευρά με τον αντίστοιχο δεξιό μέσο. Πρέπει να επισημάνουμε ότι οι αλλαγές αυτές συνηθίζονται σε όλες τις ομάδες έως ένα βαθμό και τις είχαμε παρατηρήσει και στην πρώτη θητεία του Βαλβέρδε το 2008, όταν τότε ο Τζόρτζεβιτς και ο Λέτο άλλαζαν πλευρές με τον Γκαλέτι. Φέτος όμως μπορούμε να πούμε ότι οι αλλαγές αυτές διαρκούν περισσότερο χρόνο, με τον Ριέρα να βρίσκεται στη δεξιά πλευρά για αρκετό διάστημα. Σε αυτό το γεγονός, βοηθάει η «προτίμηση» που φαίνεται να έχει ο Κέβιν Μιραλάς στην αριστερή πλευρά της επίθεσης, μιας και ο Βέλγος επιθετικός έχει ξεκινήσει αρκετούς αγώνες ως δεξιός μεσοεπιθετικός.
Αποτελεσματικότητα από τον κεντρικό άξονα
Παρακολουθώντας τα στιγμιότυπα από τα 27 παιχνίδια του Ολυμπιακού έως τώρα, προκειμένου να φτιάξουμε τα στατιστικά που σας παρουσιάζουμε, παρατηρήσαμε ότι τόσο τα γκολ όσο και οι χαμένες ευκαιρίες του Ολυμπιακού προήλθαν ως επί τω πλείστον από κάθετες μεταβιβάσεις. Ταυτοχρόνως, αν δούμε τις 30 συνολικές ασίστ που έχει η ομάδα του Ολυμπιακού και προσέξουμε ποιοι ποδοσφαιριστές συμμετείχαν περισσότερο σε αυτές, μπορούμε να διαπιστώσουμε περισσότερα για το κάθετο τρόπο επιθετικής ανάπτυξης των ερυθρολεύκων:
- Ριέρα: 7 ασίστ
- Ιμπαγάσα: 5 ασίστ
- Φετφατζίδης: 3 ασίστ
- Φουστέρ: 2 ασίστ
- Μοντέστο: 2 ασίστ
- Ζαϊρί: 2 ασίστ
- Ρόμμενταλ: 2 ασίστ
- Ντουντού: 2 ασίστ
Η επιλογή του Βαλβέρδε να επιτίθεται κυρίως από τον κεντρικό άξονα (και ελάχιστα από τα πλάγια, με σέντρες) μπορεί να αποδοθεί σε αρκετούς παράγοντες:
- Η ύπαρξη του Μιραλάς στο φετινό ρόστερ του Ολυμπιακού, σίγουρα έχει παίξει μεγάλο ρόλο σε αυτό. Ο Βέλγος επιθετικός διαθέτει τα προσόντα εκείνα που ζητάει ο Ισπανός προπονητής για την έντονη πίεση στο χώρο της επίθεσης. Ο φορ του Ολυμπιακού διαθέτει ταχύτητα, τρίπλα στο 1 εναντίον 1 και καλό τελείωμα. Αντιθέτως δεν είναι καλός στο ψηλό παιχνίδι και ως εκ τούτου μια επιθετική ανάπτυξη με σέντρες δεν θα είχε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.
- Γνωρίζοντας το πρωτάθλημα από τη σεζόν 2008-2009, ο Βαλβέρδε γνώριζε τι θα αντιμετωπίσει στο ελληνικό πρωτάθλημα. Οι λεγόμενες «μικρομεσαίες» ομάδες της Superleague, στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην σωστή αμυντική λειτουργία τους, χρησιμοποιώντας ζώνη άμυνας με την αμυντική τους γραμμή πολύ χαμηλά. Μια τέτοια αμυντική λειτουργία διασπάται δύσκολα με σέντρες και ως γνωστόν οι κάθετες κινήσεις ανάμεσα στις ζώνες άμυνας αποτελούν τον βέλτιστο τρόπο αντιμετώπισής της.
- Η παρουσία του Άριελ Ιμπαγάσα στο φετινό Ολυμπιακό, επίσης έχει βοηθήσει αφάνταστα στο κάθετο παιχνίδι. Πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν στην αρχή της σεζόν, ότι ο Ιμπαγάσα θα αγωνιζόταν πίσω από τον μοναδικό επιθετικό, όμως τελικά αγωνίστηκε σε αυτή τη θέση ελάχιστες φορές. Στο παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Εργοτέλη για την 25η αγωνιστική, καταγράψαμε τις κάθετες πάσες του Ιμπαγάσα στο δεύτερο ημίχρονο σε σύγκριση με τις πάσες του Ντουντού, μια σύγκριση που μπορείτε να δείτε εδώ, και είναι χαρακτηριστική του Αργεντινού μέσου.
Κλείνοντας τη παράγραφό μας για τον κεντρικό άξονα του Ολυμπιακού, αξίζει να αναφερθούμε στον Ντένις Ρόμμενταλ και την αναπάντεχα μικρή συμμετοχή του φέτος (ενδεικτικά αναφέρουμε ότι έχει αγωνιστεί 815 λεπτά ενώ, για παράδειγμα, ο Ουρτάδο 873 λεπτά!). Ο Δανός εξτρέμ μπορεί να διαθέτει ταχύτητα και καλή σχετικά σέντρα, όμως δεν έχει την ικανότητα να διεισδύει στην περιοχή ούτε και να μεταβιβάζει κάθετα το παιχνίδι. Έτσι, ο Βαλβέρδε δεν θέλησε να διαφοροποιήσει τον τρόπο επίθεσης και επέλεξε να αφήσει τον δεξιό χαφ στο πάγκο της ομάδας του στα περισσότερα παιχνίδια.
Η αμυντική συμπεριφορά
Κλείνοντας αυτό το άρθρο μας, σχετικά με την κάθετη ανάπτυξη του Ολυμπιακού, αξίζει να αναφερθούμε και στην άμυνα των ερυθρολεύκων. Παρακάτω σας παρουσιάζουμε τους τρόπους με τους οποίους η ομάδα του Βαλβέρδε έχει δεχθεί τα 14 γκολ, μέχρι και την 27η αγωνιστική:
Με ποιό τρόπο δέχεται γκολ ο Ολυμπιακός. Αξίζει να σημειωθεί ότι η ομάδα του Ολυμπιακού δεν έχει δεχθεί γκολ από κόρνερ.
Η καλή παρουσία του αμυντικού διδύμου (Αβραάμ-Μέλμπεργκ) έχει βοηθηθεί σημαντικά από την αμυντική συμπεριφορά των πλάγιων μπακ. Τόσο ο Τοροσίδης όσο και ο Ρ. Μπράβο (και αρκετές φορές ο Χολέμπας που μετράει 1331 λεπτά συμμετοχής έναντι 1432 λεπτών του Μπράβο), έχουν περιορισμένη ελευθερία στο επιθετικό κομμάτι. Πέραν του γεγονότος ότι οι 4 πλάγιοι μπακ (Τοροσίδης, Ρ. Μπράβο, Χολέμπας και Μανιάτης) έχουν συνολικά 1 ασίστ, υπάρχουν δεκάδες φάσεις όπου οι εν λόγω ποδοσφαιριστές επέλεξαν να πασάρουν προς το κέντρο (αντί να σεντράρουν) και να διατηρήσουν τη θέση τους παρά να κινηθούν στην πλάτη της αντίπαλης άμυνας. Έτσι διαπιστώνουμε ότι από τα 14 γκολ που έχει δεχθεί ο Ολυμπιακός μόλις 4 έχουν προέλθει από πλάγιες σέντρες.
Συμπέρασμα
Ο ρόλος των πλάγιων χαφ-εξτρέμ έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά στις μέρες μας. Οι εποχές που οι πλάγιοι παίχτες ξυπνούσαν και κοιμόντουσαν πάνω στην άσπρη γραμμή έχουν περάσει. Οι σύγχρονες αμυντικές τακτικές και η χρησιμοποίηση έξτρα παίχτη στο κέντρο του γηπέδου, έχουν αναγκάσει τους προπονητές να «απαιτούν» περισσότερα από τους πλάγιους χαφ όπως αλλαγή πλευράς ώστε να συγκλίνουν, μαρκάρισμα στο κέντρο του γηπέδου και προώθηση στην «καρδιά» της περιοχής. Όποιος ενδιαφέρεται να δει κάποια στοιχεία για τον σύγχρονο πλάγιο χαφ, αξίζει να παρακολουθήσει αυτό το βίντεο της UEFA, από τον Γκράχαμ Τέιλορ.
Ο Βαλβέρδε προερχόμενος από ένα ανεπτυγμένο ποδοσφαιρικά πρωτάθλημα, θέλησε να εφαρμόσει αυτές τις τακτικές και σε ικανοποιητικό βαθμό τα κατάφερε. Ο Ριέρα αμφισβητήθηκε αρκετές φορές στο φετινό πρωτάθλημα (ίσως μερικές φορές με βάσιμα στοιχεία), όμως πρέπει κανείς να αναγνωρίσει ότι είχε διαφορετικό ρόλο από ότι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε από έναν ακραίο χαφ. Άραγε, οι επιλογές των ερυθρολεύκων για την επόμενη (και πιο απαιτητική) σεζόν θα κινηθούν σε αυτό το τρόπο παιχνιδιού;