ΝΑ ΒΓΕΙ ΑΠ' ΤΗ ΣΤΑΧΤΗ ΜΑΣ ΞΑΝΑ ΦΩΤΙΑ

Πρωινό ξύπνημα μες στης μέρας την σιγαλιά, κινήσεις γρήγορες ,σχεδόν μηχανικές, καφές κρύος πια - το καλοκαίρι βρίσκεται προ των πυλών- το start να δίνει ζωή στο άψυχο σώμα του υπολογιστή. Γλυκιά προσμονή για τα πρωτοσέλιδα για τα οποία τόσο πασχίζει ο admin κάθε πρωί. Ακαριαία εισαγωγή στο μπλόγκ και χαλαρωτική μουσική από το ράδιο.

To βλέμμα κάνει γκελ πάνω στον τίτλο που δεσπόζει επιβλητικός στο μέσον της φυλλάδας.

«Ερνέστο: Είμαστε η καλύτερη ομάδα, δίκαια κατακτήσαμε τον τίτλο».

Ανασηκώνω τους ώμους από ικανοποίηση δείχνοντας παράλληλα την ταύτιση απόψεων με τον κόουτς. Γουλιά και επιβεβαίωση των λεγόμενων του Ερνέστο, ρουφηξιά και ευφορία ψυχική για τον φετινό τίτλο που έμοιαζε για όλους μας σαν λύτρωση μετά την αποκαρδιωτική περσινή χρονιά.

Τα πρωτοσέλιδα πλημμυρισμένα από κόκκινο και άσπρο, δηλώσεις επί δηλώσεων των πραγματικών πρωταγωνιστών που απολάμβαναν το νέκταρ της επιτυχίας. Το χαμόγελό μου δίχως να το καταλάβω κόντεψε να αγγίξει τους λοβούς των αυτιών, ναι διάολε το είχαμε πραγματικά ανάγκη κάτι τέτοιο, δεν αντέχονταν ακόμη μια χρονιά μακριά από τον τίτλο.

Όχι πως δεν έχω βιώσει στο παρελθόν και χειρότερα, όπως τα σερί αποτυχημένων πρωταθλημάτων μα αυτή τη σκέψη ούτε καν θέλω να την αφήνω να κάνει περατζάδα έξω από την αυλή του μυαλού μου.

Είναι μια κακή ανάμνηση, μια σκηνή τρομαχτική που συναντάς μονάχα στον Εξορκιστή του William Friedkin , αποκρουστικά χρόνια για όποιον λατρεύει τον έφηβο και τα οποία έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Από τα μικροσκοπικά ηχεία του λάπτοπ αναδύεται μουσική που στοχεύει κατ’ ευθείαν στην καρδιά και ανασύρει ένα σωρό αναμνήσεις . "Εμείς ,από τους πρόποδες της γης, κατακτητές της κορυφής, με την σημαία μας ψηλά..."

Ένα τραγούδι που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά και αποτέλεσε την απαρχή επιτυχιών και αλησμόνητων στιγμών δόξας για το ποδόσφαιρο που μέχρι εκείνη την στιγμή ζούσε και ανέπνεε μονάχα από τις ανάσες των εκατομμυρίων πιστών φιλάθλων της. Εκείνοι που έκαναν τον πόνο τους προσμονή και μέσα στην ψυχή τους φώλιαζε η πίστη ότι κάποια στιγμή θα ξαναγίνουμε οι κατακτητές της κορυφής.

Μια κορυφή που έμελλε να την αγγίξει και το έταιρο άθλημα που αγαπήσαμε , το μπασκετάκι ,ήταν εκείνο που κράτησε τη φλόγα ζωντανή όλα αυτά τα χρόνια της ποδοσφαιρικής ανομβρίας. Μας έκανε υπερήφανους ως οπαδούς βαδίζοντας στον δρόμο των επιτυχιών, άγγιξε τις σμπαραλιασμένες μας καρδιές και μας απογείωσε. Μας έκανε να το λατρέψουμε τόσο ,σαν τον γονιό που δεν ξεχωρίζει κανένα από τα δυο του παιδιά, αλλά τα αγαπάει εξίσου.

Ήταν τότε που το ίδιο τραγούδι έκανε εκατομμύρια Ολυμπιακών να βουρκώνουν στο άκουσμά του καθώς έβλεπαν τον αρχηγό να σηκώνει στον ουρανό της αιώνιας πόλης το ιερό δισκοπότηρο. Είναι θαρρώ από τις λίγες στιγμές που ένα τόσο γλυκανάλατο τραγουδάκι άγγιξε τόσο πολύ κόσμο και τον υποχρέωσε να το συμπεριλάβει στη λίστα με τα πλέον αγαπημένα όλων των εποχών. Κι έκανε ακόμη και τους πιο σκληρούς να λυγίσουν, παλικάρια δυο μέτρα που μέχρι τότε τα ακούσματά τους περιστρέφονταν γύρω από Iron Maiden και Metallica , σιγοψιθύριζαν Μαντώ και δεν ένιωθαν καθόλου ντροπιασμένοι.

Κλείνω το ξύλινο σκοροφαγωμένο κουτί με τις αναμνήσεις και με μια φευγαλέα ματιά επανέρχομαι στην σκληρή πολλές φορές πραγματικότητα. Το βλέμμα επικεντρώνεται σε μια είδηση που ίσα την διακρίνεις δια γυμνού οφθαλμού. Δεν θα είναι πάνω από πέντε λέξεις, αν και καμιά φορά αυτές είναι ικανές να σε σκοτώσουν.

«Πικρός αποκλεισμός από την Σιένα».

Το μυαλό παλινδρομεί μεταξύ του ένδοξου παρελθόντος και του στενάχωρου σήμερα. Οι συγκρίσεις του τότε με το τώρα φαντάζουν σχεδόν αναπόφευκτες και η πλάστιγγα μοιραία αγγίζει ολοκληρωτικά το έδαφος στη μεριά του χτες. Σε αυτό θα συμφωνήσουν όλοι όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν τα αλήστου μνήμης ταξίδια σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα με αποκορύφωμα το τέλος της διαδρομής, την Ρώμη.

Άλλα και τις ατέλειωτες χαρές που τους πρόσφερε η ομάδα στις εγχώριες διοργανώσεις σαρώνοντας στο πέρασμά της κάθε πιθανό τίτλο που έβρισκε μπροστά της.

Δεν πέρασε ούτε καν ένα 24άωρο από την τελευταία ντροπιαστική εμφάνιση της ομάδας μπάσκετ και οι μνήμες είναι νωπές. Η πίκρα πλέον μετουσιώνεται σε οργή όχι τόσο για την ήττα καθ’ αυτή αλλά για τον τρόπο με τον οποίο ήρθε. Στο μυαλό μου έρχονται οι στίχοι ενός τραγουδιού του Θέμη Αδαμαντίδη να εκφράσουν απόλυτα τις σκέψεις μου, “Είναι κανόνας τελικά ότι αγαπάς πραγματικά να σε πληγώνει, έτσι με πρόδωσες κι εσύ ήσουν κορμί χωρίς ψυχή, που δεν ματώνει...”

Ειλικρινά αυτή την στιγμή δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερους στίχους να αποδίδουν αυτό που σκέφτομαι. Κορμιά χωρίς ψυχή να σουλατσάρουν μέσα στο παρκέ μην ξέροντας τον λόγο που βρέθηκαν εκεί, απλοί παρατηρητές προσμένοντας απλά να επέλθει το μοιραίο. Υπήρχαν στιγμές που σου έδιναν την εντύπωση πως το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να τελειώσουν μια ώρα γρηγορότερα ώστε να απολαύσουν την βραδινή τους βόλτα στην υπέροχη Piazza Del Campo.

Κι αυτό που ενόχλησε πιο πολύ ήταν το γεγονός ότι δεν μάτωσαν την φανέλα που τίμησαν στο παρελθόν ο Τόμιτς, ο Eddie, o Rivers και παλιότερα ο Καμπούρης, ο Καστρινάκης.

Θα χρησιμοποιήσω μια έκφραση του Γιώργου στο φόρουμ ,λίγα λεπτά μετά το τελευταίο ματς. “Αυτοί οι παίκτες δεν πηδάνε φίλε μου, δεν είναι αθλητικοί’’ και σε ένα τέτοιο σπορ αν δεν πηδάς δεν μπορείς να κερδίσεις θα πρόσθετα. Για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι μόνο ένας σε αυτή την ομάδα χαρακτηρίζεται για τις αλτικές ικανότητές του, ο Γκόρντον. Και αυτό σε κάνει ώρες ώρες να αναρωτιέσαι αν όντως είχε δίκιο ο Ron Shelton στην ταινία του white men can’t jump.

Θα μπορούσαν να ειπωθούν πολλά για το στήσιμο της φετινής ομάδας αλλά και για τα λάθη που έχουν γίνει για ακόμη μια χρονιά στον σχεδιασμό της , αλλά θαρρώ πως κάτι τέτοιο δεν θα βοηθούσε την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Ας κάνουμε τον απολογισμό μας στο τέλος και τότε θα μπορούμε να αποδώσουμε τα όποια λάθη εκεί που πραγματικά αναλογούν.

Με την ομάδα να είναι πρώτη στο πρωτάθλημα και να κρατάει λογικά- μόνο με αυτοκτονία θα το χάσει- το πλεονέκτημα της έδρας, οφείλουμε πιστεύω να την στηρίξουμε με απώτερο σκοπό τον πολυπόθητο τίτλο που τόσο έχει λείψει από όλους μας.

Όλοι μας κουβαλάμε φορτία πίκρας, χρόνια τώρα για αυτό το τμήμα που δεν λέει με τίποτα να ορθοποδήσει, κατανοώ στο έπακρο την απογοήτευση των περισσότερων ίσως γιατί έτσι αισθάνομαι και ο ίδιος. Όμως δεν παύω να χάνω την πίστη μου ,μέσα μου σιγοκαίει η φλόγα όπως τότε στα χρόνια τα πέτρινα και στο βάθος της ψυχής μου υπάρχει η σιγουριά ότι θα βρεθούμε ξανά στην κορυφή , θα κλάψουμε από χαρά κι ας γελάσαμε πολλές φορές με τα χάλια αυτής της ομάδας.

Αρκεί βέβαια να το πιστέψουν και οι ίδιοι πως είναι στο χέρι τους να ξαναπατήσουν στην κορυφή. Δεν είμαστε η καλύτερη ομάδα στον κόσμο ,μα μπορούμε να γίνουμε με τον υπέροχο λαό να στέκεται δίπλα της και να μην λυγά ούτε και τώρα. Ας τους δώσουμε ακόμη μια ευκαιρία τώρα που η ψυχολογία τους από τον αποκλεισμό είναι χαμηλά, να τους πάρουμε εμείς οι ίδιοι από το χέρι και να τους δείξουμε τον δρόμο. Να τους ανάψουμε την σπίθα για να βγει απ΄ την στάχτη ξανά φωτιά...