ΚΥΡΙΟΙ Η ΜΠΑΛΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΣΑΣ ΓΗΠΕΔΟ...

Είναι κάποιες στιγμές που τα λόγια φρακάρουν στον οισοφάγο και αρνούνται να εξέλθουν εκ των χειλών. Η συγκίνηση πλημμυρίζει κάθε κύτταρο του εκστασιασμένου κορμιού που πάλλεται από απερίγραπτη ηδονή. Οι δακρυγόνοι αδένες δέχονται αφόρητη πίεση και το αρμυρό υγρό γλιστράει από τα μάτια μέχρι την άκρη του σαγονιού, απειλώντας να φουντάρει προς το φουσκωμένο από υπερηφάνεια στέρνο.

Το θολό βλέμμα εξακοντίζεται στις σχεδόν παιδικές φάτσες που λάμπουν από ευτυχία αλλά και άπειρη Ολυμπιακή υπερηφάνεια. Είναι εύκολο να διακρίνεις στα καθαρά πρόσωπα αυτών των παιδιών την δίψα για αγώνα και κατάκτηση στο όνομα του Θρύλου, ενός συλλόγου που γαλουχήθηκε και ανδρώθηκε μέσα από τέτοιες λαμπρές στιγμές δόξας. Ενός συλλόγου που πέρασε μπόρες και καταιγίδες στην πολυετή περήφανη ιστορία του αλλά δεν λύγισε , δεν έσκυψε το κεφάλι σε κανέναν επίδοξο δυνάστη, απεναντίας άντλησε δύναμη και ατσαλώθηκε χάρις στην αυταπάρνηση και την ανιδιοτελή αγάπη ανθρώπων που κατέθεσαν ερυθρόλευκη πειραιώτικη μαγκιά.

Αντικρίζεις αυτά τα παιδιά και απολαμβάνεις μέχρι τελευταίας σταγόνας τους αυθόρμητους πανηγυρισμούς , πλέον δεν έχεις καμιά ενοχή για τα δάκρυα που κυλάνε ποτάμι και μουσκεύουν την ριγωτή ερυθρόλευκη από την αριστερή πλευρά. Και θαρρείς πως αυτά τα δάκρυα βγαίνουν από τον δαφνοστεφανωμένο λες και πήρε ανθρώπινη υπόσταση και συμμετέχει στην ατέρμονη γιορτή των φετινών επιτυχιών.

Όμως είναι σαν κάτι να θέλει να υποσκάψει όλο αυτό το τρελό πάρτυ, μια ανορθογραφία στην τέλεια συγγραφή των φετινών τίτλων. Ένας κόμπος έρχεται και στριμώχνεται στον λαιμό δημιουργώντας μια στενάχωρη δυσφορία. Ίσως αν ρίξεις μια λεπτομερή ματιά να το διακρίνεις κάπου στην άκρη του λαμπερού βλέμματος των πρωταγωνιστών, σαν μια μουτζούρα στην κόλλα χαρτιού που αναγράφει την φετινή ονειρική σεζόν.

Κάπου εκεί μέσα στον ορυμαγδό των επινίκιων , μέσα από τις δάφνες που στεφανώνουν τους νικητές, αναφύεται ένα πικρό φύλλο που θα ορκιζόσουν ότι αποτελεί μέρος μιας πικροδάφνης. Ένα γιατί ζωγραφίζεται στον ουρανό του κλειστού γυμναστηρίου και η θέση του είναι σχεδόν συμβολική. Βρίσκεται εκεί για να το αντικρίζουν όλοι εκείνοι που γύρισαν την πλάτη σ’ αυτά τα παιδιά αφήνοντάς τα να παλεύουν μόνα τους έχοντας ως μοναδικό τους όπλο την αγάπη γι’ αυτό που κάνουν αλλά πάνω απ’ όλα την υπέρμετρη λατρεία σε έναν σύλλογο που αξίζει κάθε δυνατή θυσία.

Μα για στάσου κάπου λάθεψα πριν στην κρίση μου, δεν είναι μόνοι τους τελείως στον γολγοθά που επέλεξαν να ανέβουν αγόγγυστα. Κάπου εκεί δίπλα τους είναι και ο περήφανος κόσμος του Ολυμπιακού που συνέβαλε από το υστέρημά του αψηφώντας τις τραγικές στιγμές που διάγει η χώρα. Και μαζί με την ψυχή του κατέθεσε και τον οβολόν του παίρνοντας από το χέρι την ομάδα δίνοντάς της πνοή.Και σίγουρα του ανήκει ένα κομμάτι της επιτυχίας.

Το κύπελλο υψώνεται θριαμβευτικά από τα χέρια εκείνων που πριν από λίγο κατατρόπωσαν με τα ασύλληπτης δύναμης καρφιά ,τον δύσμοιρο αντίπαλο που τόλμησε να σταθεί απέναντί τους. Η συγκίνηση που χύνεται σαν κύμα από τον δέκτη της τηλεόρασης λυγίζει τα γόνατα. Όσα μπράβο κι αν αποδώσεις σε αυτά τα παιδιά φαντάζουν πολύ λίγα, κατέθεσαν ψυχή και καρδία στο τάραφλεξ μα σκέφτομαι πως τα μπράβο από μόνα τους δεν είναι αρκετά.

Ίσως χρειάζεται και κάτι περισσότερο για να ανταμείψει την φετινή υπεράνθρωπη προσπάθειά τους. Μακάρι να μπορούσε ο κόσμος να προσφέρει περισσότερα αλλά θαρρώ πως κι αυτά που έκανε είναι αξιέπαινα. Ενδεχομένως κάποιοι άλλοι θα πρέπει αυτή τη στιγμή να βγούνε μπροστά και να προσφέρουν σε ένα τμήμα που έγραψε χρυσές σελίδες στην ένδοξη ιστορία του Ολυμπιακού.

Όλοι εσείς κύριοι που επαίρεστε για την αγάπη σας προς τον τεράστιο σύλλογο που λέγεται ολυμπιακός είναι η σειρά σας να αποδείξετε πόσο αγαπάτε την ομάδα.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού έκανε σερβίς και η μπάλα βρίσκεται πλέον στο δικό σας γήπεδο…


LAMBROST