ΖΗΣΗΣ: ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ!

Ο Νίκος Ζήσης, μίλησε για την αποχώρηση των αδερφών Αγγελόπουλων από το ελληνικό μπάσκετ ο οποίος αναφέρθηκε και στα όσα συνέβησαν με τον Γιάννη Μπουρούση.

Aναλυτικά όσα είπε στο gazzetta.gr ο Νίκος Ζήσης...

- Τώρα πλέον που, μετά από μία κοπιαστική χρονιά, έφτασε η ώρα της χαλάρωσης στην παραλία του Πευκοχωρίου Χαλκιδικής, με τι αναμνήσεις και τι διάθεση θα ξαπλώσεις στην ξαπλώστρα για να αγναντέψεις τη θάλασσα;

«Ήταν πραγματικά η πιο περίεργη σεζόν της καριέρας μου! Ξεκίνησα με μεγάλη όρεξη γιατί κάτι σπουδαίο, επειδή η ομάδα είχε προβεί σε ριζική ανανέωση σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά και προερχόμουν από μία καλή - σε γενικές γραμμές - παρουσία στο Μουντομπάσκετ της Τουρκίας... Δυστυχώς, όμως, οι δύο-τρεις πρώτοι μήνες δεν εξελίχθηκαν όπως θα ήθελα και γι’ αυτό την ευθύνη αναλαμβάνω πρώτος εγώ επειδή ενδεχομένως τελικά να ήμουν αρκετά κουρασμένος από το βαρύ καλοκαίρι με την Εθνική ομάδα, γεγονός που δεν μου επέτρεψε να προσαρμοστώ όπως θα ήθελα αλλά σε έναν βαθμό και ο coach που ίσως να μην είχε ξεκαθαρίσει μέσα του, τι ακριβώς ήθελε από μένα...

- Είναι προφανές ότι σας πήρε λίγο χρόνο μέχρι να συν εννοηθείτε, από τις αρχές του 2011, όμως, ο ρόλος σου στην ομάδα άρχισε να γίνεται πιο σημαντικός...

«Η σεζόν άλλαξε ολοκληρωτικά για μένα, όταν τραυματίστηκε ο Μακάλεμπ. Ουσιαστικά, τότε ο coach, ήθελε δεν ήθελε, αναγκάστηκε να μου δώσει τα “κλειδιά” της ομάδας! Εκείνη την περίοδο βρισκόμαστε σε ένα πολύ κρίσιμο σταυροδρόμι, ακριβώς μία εβδομάδα πριν από την έναρξη του Top και τρεις εβδομάδες από το Final Eight του Κυπέλλου και όλοι έσχιζαν τα ιμάτιά τους, ότι η Σιένα δεν θα αντέξει, τόσο στην Ιταλία που η ομάδα τα τελευταία χρόνια είναι απόλυτα κυρίαρχη, όσο και στην Ευρώπη που της έχουν κολλήσει το παρατσούκλι της “looser”!»

- Και τελικώς...

«... εξελίχθηκε σε μία φανταστική χρονιά γιατί κατορθώσαμε να πάρουμε το SuperCup, το πρωτάθλημα, το Κύπελλο και να πάρουμε την 3η θέση στο Final Four της Ευρωλίγκα, αποκλείοντας τον Ολυμπιακό με μειονέκτημα έδρας... Ίσως και να είναι η πιο πετυχημένη χρονιά στην ιστορία της ομάδας, γιατί κάθε φορά που η Σιένα έφτανε σε ένα Final Four, συνήθως έχανε έναν εγχώριο τίτλο, ενώ φέτος τα πήραμε όλα!»

-Ποιο ήταν το κομβικό σημείο που, κατά την άποψή σου, συνετέλεσε στην ολική επαναφορά της ομάδας από τον Ιανουάριο και μετά;

«Ουσιαστικά, ο αγώνας με την Παρτίζαν στο Βελιγράδι για την 3η αγωνιστική του Top-16! Προερχόμαστε από δύο σερί ήττες από την Εφές Πίλσεν στην Κωνσταντινούπολη και τη Ρεάλ Μαδρίτης στην έδρα μας και μάλιστα ο προπονητής μας είχε βιαστεί να προεξοφλήσει ότι “ουσιαστικά είμαστε εκτός Ευρωλίγκα”! Ίσως να μην είχε καθαρό μυαλό τότε, αλλά παίζοντας τόσα χρόνια σε αυτό το επίπεδο, έχω μάθει ότι με 0-2 δεν είσαι ποτέ έξω! Θυμάμαι την επόμενη μέρα στην προπόνηση, όλοι οι παίκτες αποφασίσαμε να τα δώσουμε και να εξαντλήσουμε όλες τις πιθανότητες που μας απομένουν για να διεκδικήσουμε την πρόκριση... Πήγαμε στο Βελιγράδι νικήσαμε με 15 πόντους μπροστά σε 20.000 οπαδούς και γεμίσαμε αυτοπεποίθηση όχι μόνο για την Ευρωλίγκα αλλά και για το Coppa Italia, που ακολουθούσε...»

- Και κάπου εκεί άρχισαν να αλλάζουν πολλά...

«Ακριβώς... Ανέβηκε κατακόρυφα η απόδοση του Γιάριτς και του Χαίρστον, οι οποίοι μας βοήθησαν πάρα πολύ αλλά σε γενικές γραμμές η εφετινή μας ομάδας δεν στηρίχθηκε σε 5 ή 7 παίκτες, αλλά σχεδόν σε όλους που υπήρχαν στο ρόστερ, γιατί φέτος κληθήκαμε να παίξουμε συνολικά 68 παιχνίδια, αριθμός πραγματικά απίστευτος!»

- Πως καταφέρατε να αποκλείσετε τον Ολυμπιακό, μετά τη συντριβή με 48 πόντους στον πρώτο αγώνα των πλέϊ-οφ;

«Νομίζω ότι καθοριστικό ήταν το δεύτερο δεκάλεπτο του 2ου αγώνα στο ΣΕΦ... Είμαστε μία ομάδα σοκαρισμένη και παρ' ότι είχαμε πολύ ενέργεια και πάθος, στο 1ο δεκάλεπτο όλοι μας, είμαστε πολύ διστακτικοί. Στην 2η περίοδο, αρχίσαμε να κλέβουμε μπάλες και να κυριαρχούμε στα επιθετικά ριμπάουντ και κάπως έτσι ουσιαστικά ξεμπλοκάραμε σαν ομάδα και συνειδητοποιήσαμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε τον Ολυμπιακό. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω, όμως, ότι εκείνο το βράδυ, κανείς από μας δεν σκεφτόταν την πρόκριση... Στο μυαλό μας βρισκόταν μόνο η εξιλέωση για την ντροπή του 1ου αγώνα...

- Από τη στιγμή που έγινε το 1-1, όμως, αρχίσατε να πιστεύετε στην πρόκριση...

«Εννοείται, αλλά αυτό που για μένα είχε μεγαλύτερη σημασία ήταν το γεγονός ότι και στα δύο παιχνίδια, κερδίσαμε “καθαρά” μπασκετικά τον Ολυμπιακό. Είμαστε καλύτεροι σε όλους τους τομείς. Η τακτική μας “δούλεψε” στο έπακρο και η ευστοχία μας ήταν πραγματικά εκπληκτική...

- Προσωπικά, εσένα, ο Ολυμπιακός σε απογοήτευσε; Με την έννοια ότι ήταν ομάδα που φτιάχτηκε για να συμμετάσχει στο φάϊναλ-φορ...

«Σίγουρα, ο Ολυμπιακός σε εκείνη τη σειρά των αγώνων παρουσιάστηκε “άδειος”! Καμιά φορά και τον καλύτερο και πιο έμπειρο προπονητή του κόσμου να έχεις, ποτέ δεν μπορείς να προβλέψεις πως η ομάδα σου μπορεί να χάσει την “χημεία” της! Πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός μπερδεύτηκε λίγο, γιατί στα δύο πρώτα παιχνίδια ήταν εκτός ο Τεόντοσιτς κι ενώ στο Top-16 είχε βρει ρυθμό κι είχε κάνει τρία “διπλά”, στη συνέχεια αποσυντονίστηκε... Αυτό μπορεί να συμβεί και μπορώ να σας παραθέσω πάρα πολλά παραδείγματα με ποιο πρόσφατο αυτό της Εθνικής ομάδας πέρυσι το καλοκαίρι, που είχε εκπληκτική απόδοση κι ευτύχησε να έχει σε φόρμα τους περισσότερους παίκτες στα φιλικά παιχνίδια και όταν πήγε στην Τουρκία, είχε χάσει το momentum... Επίσης σημαντικό ρόλο σε μία σειρά παιχνιδιών που κρίνεται στις 3 νίκες, παίζουν τα match-up ανάμεσα στους παίκτες των δύο ομάδων... Έτσι είναι το μπάσκετ και ειδικά στα πλέϊ-οφ, αν δεν μπορείς να “ματσάρεις” με τον αντίπαλό σου, δεν έχεις τύχη...»

- Στη διάρκεια αυτής της διετίας που βρίσκεσαι στη Σιένα, έγινε αντιληπτό σε όλους όσοι παρακολούθησαν από πιο κοντά την πορεία σου, ότι ο Πιανιτζιάνι ποτέ δεν σε προόριζε για να “παίξεις” πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομάδα και τόσο πέρυσι όσο και φέτος “ερχόσουν” πίσω από τους Αμερικανούς... Στην πορεία και ειδικότερα μετά το δεύτερο μισό της εφετινής χρονιάς, ο προπονητής αναγνώρισε την προσφορά σου;

«Η αλήθεια είναι ότι ειδικότερα στην εφετινή σεζόν περίμενα λίγο πιο διαφορετική αντιμετώπιση και ειδικότερα μετά την ανανέωση που υπέγραψα πέρυσι τον Μάρτιο... Δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του coach κι αυτός ψαχνόταν πολύ και μην ξεχνάτε ότι πρόκειται για έναν προπονητή που σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια χρησιμοποιεί 10-12 παίκτες και αλλάζει συνεχώς σχήματα. Στη φάση που αναγκάστηκε να με εμπιστευτεί περισσότερο κι από τα μ.ο. 15-17 λεπτά συμμετοχής, πήγα απευθείας στα 30, του έδειξα αμέσως ότι δεν “φοβάμαι” αυτή την αναβάθμιση και αυτό ίσως να τον βοήθησε να με πιστέψει περισσότερο! Εγώ ήμουν σίγουρος για τον εαυτό μου γιατί το είχα ξανακάνει, αλλά για μένα πιο σημαντική ήταν η πίστη και εμπιστοσύνη που έδειξαν προς σε μένα όλοι οι συμπαίκτες μου! Ο Πιανιτζιάνι δεν ήρθε ποτέ να με πιάσει για να μου πει μπράβο, γιατί δεν είναι ο τύπος του προπονητή που έχει ιδιαίτερες σχέσεις με τους παίκτες του... Για μένα, η αναγνώριση ήταν ότι, ενώ μέχρι τα μέσα της σεζόν, ότι και να γινόταν ο Μακάλεμπ θα τέλειωνε το παιχνίδι, στους τελικούς που διέκρινε ότι η ομάδα λειτουργούσε καλύτερα μαζί μου, δεν “τόλμησε” να με βγάλει...»

- Εδώ και λίγες ημέρες, οπότε και ολοκληρώθηκε η σεζόν, το όνομά σου έχει ήδη ακουστεί - έστω και σε φιλολογικό επίπεδο - για τρεις ομάδες, την Μπαρτσελόνα, την Μακάμπι και τον Ολυμπιακό (πριν αποχωρήσουν οι Αγγελόπουλοι). Εσύ πως αντιμετωπίζεις όλες αυτές τις “σειρήνες”;

«Για μένα το τελευταίο εξάμηνο ήταν η ομορφότερη περίοδος της καριέρας μου σε διασυλλογικό επίπεδο... Σε έναν βαθμό, γνωρίζω ότι είχα την τύχη με το μέρος μου, γιατί απέκτησα πρωταγωνιστικό ρόλο λόγω του τραυματισμού του Μακάλεμπ, αλλά η εμπιστοσύνη και η αναγνώριση που εισέπραξα από όλους τους ανθρώπους της ομάδας μετά το τέλος της σεζόν, μ’ έκαναν να αισθανθώ υπέροχα κι έτσι έχω να νιώσω πολλά χρόνια... Οπότε, από τη στιγμή που έχω συμβόλαιο για 1+1 χρόνο, στο μυαλό μου υπάρχει μόνο η Σιένα... Όμως, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται...»

- Εσύ είσαι από τους πιο πιστούς “στρατιώτες” της Εθνικής ομάδας, με την έννοια ότι από το 1997 κι εντεύθεν, δεν είχε ποτέ ένα εντελώς ελεύθερο καλοκαίρι και ήσουν συνεχώς στην διάθεση της Εθνικής παίδων, εφήβων, νέων και ανδρών... Κάθε χρόνο, παρατηρείται μίας μορφής “αποψίλωση” του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος και φέτος ήδη γνωρίζουμε ότι οι Διαμαντίδης και Τσαρτσαρής επέλεξαν να μην “ανέβουν” στο τρένο... Εσύ πως αντιμετωπίζεις αυτό το φαινόμενο;

«Αυτό που πρέπει να ξέρει ο κόσμος, είναι ότι όλοι οι παίκτες που φτάνουν στην ηλικία των 27-28 χρονών, αρχίζουν να γίνονται δέκτες μίας έμμεσης πίεσης από τις ομάδες τους για να σταματήσουν από τις Εθνικές ομάδες... Και αυτό γίνεται περισσότερο αισθητό, όταν στα μέσα της χρονιάς, ο εκάστοτε παίκτης αντιμετωπίσει έναν τραυματισμό! Επίσης, δεν μιλάμε για 20 μέρες, αλλά για δύο μήνες γεμάτους προπονήσεις, αγώνες και ταξίδια, μακριά από τους δικούς μας ανθρώπους και αυτό κάθε καλοκαίρι γιατί στο μπάσκετ δεν υπάρχει καμία χρονιά χωρίς κάποια διεθνή διοργάνωση... Ειδικότερα στο εφετινό Ευρωμπάσκετ, θα κληθούμε να δώσουμε 11 αγώνες σε 19 μέρες, είτε πάμε για μετάλλιο, είτε για την 5η θέση που είναι ο ελάχιστος στόχος που θα έχουμε, έτσι ώστε να μπορέσουμε να συμμετάσχουμε στο προολυμπιακό τουρνουά για το Λονδίνο! Η κούραση είναι πραγματικά πολύ μεγάλη και κυρίως στον ψυχολογικό τομέα...»

- Παράλληλα, όμως, δεν είναι και γλυκιά;

«Εκεί ήθελα να καταλήξω... Παρ‘ όλα αυτά, η τιμή να αγωνίζεσαι στην Εθνική ομάδα υπερβαίνει όλων όσων προανέφερα κι εγώ προσωπικά γι‘ αυτό συνεχίζω... Οι στιγμές που έχω ζήσει και οι χαρές που έχω γευθεί με την Εθνική ομάδα δεν μπορούν να συγκριθούν με πολλά πράγματα στην διάρκεια της καριέρας μου... Πέρα από το ότι πιστεύω στην εφετινή προσπάθεια, σε αυτό το μίγμα των νέων και των πιο παλιών παικτών, υπό την καθοδήγηση και του νέου προπονητή μας του Ηλία Ζούρου, βλέπω τη συμμετοχή μου και ως ένα χρέος προς την ομάδα, ειδικότερα φέτος που βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο και θα έχει αρκετές απουσίες... Παρ‘ όλα αυτά, σέβομαι απεριόριστα τις αποφάσεις όσων παικτών δεν θα συνεχίσουν και συμβουλεύω την φίλαθλη κοινή γνώμη να τους καταλάβει...»

- Με δεδομένο ότι από το 2004 και μετά, ζεις στο εξωτερικό και έρχεσαι αντιμέτωπος με τις αντιδράσεις των ξένων γύρω από τις καταστάσεις που διαδραματίζονται κατά καιρούς στην Ελλάδα (την έξαρση της βίας στα γήπεδα, την οικονομική κρίση, το σκάνδαλο των στημένων αγώνων τώρα), ποια είναι η “εικόνα” που εισπράττεις συνήθως;

«Το συναίσθημα είναι άσχημο και δύσκολα περιγράφεται... Σε ρωτούν με ένα περιφρονητικό ύφος και με μία ειρωνεία που σε “σκοτώνει”! Όμως, έχω μάθει πλέον να ζω μ‘ αυτό και το μοναδικό που συνεχίζει να με κάνει περήφανο που είμαι Έλληνας, είναι η μεγάλη εκτίμηση και ο δεδομένος σεβασμός που τρέφουν για τις ομάδες μας, την Εθνική και γενικά το ελληνικό μπάσκετ, στον καθαρά αγωνιστικό τομέα... Όχι όσον αφορά το πρωτάθλημα, την οργάνωσή του και την ασυνέπεια των ομάδων μας στις πληρωμές...»

- Και τώρα που οι αδελφοί Αγγελόπουλοι ανακοίνωσαν ότι αποχωρούν από τον Ολυμπιακό και οι Γιαννακόπουλοι ψάχνουν για επίδοξο αγοραστή του Παναθηναϊκού, το πρωτάθλημα θα αποδυναμωθεί σφόδρα....

«Αυτή η αρνητική συγκυρία είναι πραγματικά λυπηρή και συνάμα καταστροφική για το μπάσκετ στη χώρα μας. Και οι δυο οικογένειες έχουν αποδείξεις την αγνή αγάπη τους για τις ομάδες τους και το άθλημα, μη διστάζοντας να ξοδεύουν σε χαλεπούς καιρούς τεράστια ποσά και αν τελικά η αποχώρησή τους από τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, οριστικοποιηθεί τότε φοβάμαι ότι το ελληνικό πρωτάθλημα θα επιστρέψει σε παλαιολιθικές εποχές...»

- Κλείνοντας, επειδή γνωρίζεστε πολλά χρόνια από την ΑΕΚ και την Εθνική ομάδα, τι σχόλιο θα ήθελες να κάνεις για την “ιστορία” στην οποία “μπλέχτηκε” ο Γιάννης Μπουρούσης, με αφορμή τις τηλεφωνικές συνομιλίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα από τις αρχές για το σκάνδαλο με τους “στημένους” αγώνες;

«Ειλικρινά, ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω γιατί ο διάλογος ήταν “σοκαριστικός”! Σίγουρα το να ακούει κανείς το όνομα του Γιάννη να είναι μπλεγμένο σε τέτοιου είδους υποθέσεις είναι δύσκολο να το χωνέψεις! Γνωριζόμαστε από το 2000 και ποτέ, σε καμία περίπτωση δεν έχει δώσει τέτοια δικαιώματα. Τώρα, τι ακριβώς έχει γίνει, δεν το ξέρω... Προσωπικά, πάντως, δεν μπορώ να πιστέψω τίποτε μέχρι να μάθουμε την αλήθεια...».