Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Ο Παύλος Κουζούνης έδωσε συνέντευξη στον "ΓΑΥΡΟ" της Πέμπτης, 18 Αυγούστου και σας την παρουσιάζουμε αυτούσια:.
«Για τον Παύλο Κουζούνη τα πράγματα είναι απλά: δεν νιώθει ευλογημένος επειδή έπαιξε βασικός στον Ολυμπιακό που κατέκτησε όλους τους εγχώριους τίτλους για το βόλεϊ Ανδρών, αλλά, απλώς, διότι παίζει σε αυτήν την ομάδα. Δεν διαλαλεί την αγάπη του για την ομάδα, αλλά αυτή, εν πάση περιπτώσει, γίνεται εμφανής από τον τρόπο που αντιμετωπίζει το παιχνίδι ο 24χρονος λίμπερο. Η μαχητικότητά του, άλλωστε, είναι το σήμα κατατεθέν του, για να πηγαίνει ασορτί με τη νοοτροπία του συλλόγου. Ο Κουζούνης έδωσε το «παρών» στην πρώτη προπόνηση της ομάδας, αλλά δεν βιάζεται να βγάλει συμπεράσματα για το πώς θα είναι φέτος η περίοδος, ή να κάνει επιπόλαιες εκτιμήσεις. Θα περιμένει να συμπληρωθεί το ρόστερ και τότε θα μπορέσει να κάνει μία πιο ακριβή προσέγγιση. Πέρυσι ξεκίνησε και τελείωσε τη σεζόν ως βασικός και αυτή η ενεργητικότητά του, εκτός των άλλων, έγινε εφόδιο ώστε να προσυπογραφεί, βάσει των συνθηκών και τηρουμένων των αναλογιών, η πιο λαμπερή χρονιά στην ιστορία της ομάδας βόλεϊ Ανδρών και, μάλιστα, σε ένα διάστημα που ο εφιάλτης και το όνειρο, η απογοήτευση και η χαρά, συναντιούνταν καθημερινά, αλλά δεν κατάφεραν να τσακίσουν τους σκληρόπετσους παίκτες του τμήματος.
Εννοείται. Είναι νωρίς ακόμα, κάποιοι συναθλητές έχουν το χρέος με την εθνική ομάδα, με κάποιους δεν έχουμε συμφωνήσει ακόμα 100%, εμείς όπως είμαστε προπονούμαστε για να είμαστε το σωστό επίπεδο όταν αυτοί επιστρέφουν.
Γνωρίζω καλά ότι το να μην κάθεσαι και να αθλείσαι στην άμμο, εμένα προσωπικά με βοηθάει πάρα πολύ. Εξάλλου αυτή δεν ήταν η πρώτη χρονιά που ασχολήθηκα με το άθλημα και έτσι είμαι σε θέση να γνωρίζω τα ευεργετικά οφέλη του.
Δεν θεωρώ ότι κάποια ομάδα έχει ταβάνι ή όριο, ειδικά αν πρόκειται για μία νεανική ομάδα που έχει θέληση και βλέψεις. Μας βγήκαν κάποια πολύ καλά παιχνίδια στο τέλος και αυτό ήταν σημαντικό για μας. Για μία νεανική ομάδα δεν υπάρχει ταβάνι.
Νομίζω ότι το κάνει ακόμα πιο δύσκολο. Διότι όταν είσαι νέος είναι πιο δύσκολο να αποδείξεις την αξία σου παίζοντας για λογαριασμό του Ολυμπιακού. Εχεις ένα βάρος, με το όνομα του Ολυμπιακού, που μπορεί να σε πιέσει πάρα πολύ. Υπήρχαν τρομερές δυσκολίες την περασμένη περίοδο, εμείς προσπαθήσαμε να νικήσουμε και να κρατήσουμε το όνομα της ομάδας ψηλά.
Πήραμε πολλά μαθήματα όλα τα παιδιά, να κάνουμε προπόνηση κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες, κυρίως στο οικονομικό κομμάτι, που μας επηρέαζαν πάρα πολύ, αλλά στο τέλος να τα καταφέρνουμε.
Η αποθέωση από τον κόσμο, όταν πήραμε το πρωτάθλημα χωρίς αμφιβολία. Ήταν ονειρική. Ειδικά ο κόσμος του Ολυμπιακού σε κάνει να νιώθεις πολύ ξεχωριστός.
Είναι, δεν είναι; Τι λες και εσύ; Έχουν πάθος, έχουν θέληση να έρχονται στο γήπεδο να στηρίζουν την ομάδα, εμπράκτως βοηθούσαν, τη στήριζαν οικονομικά, μας έκαναν να τους βλέπουμε αλλιώς.
- Ο κάθε αντίπαλος ήταν τόσο δύσκολο να νικήσει τον Ολυμπιακό, εκτός από το γεγονός ότι ήταν μία πάρα πολύ καλή ομάδα, λόγω αυτοπεποίθησης; Δηλαδή, έπρεπε, εκτός από τους παίκτες, να νικήσει και τον αέρα που εκείνοι κουβαλούσαν;
Η κάθε δύσκολη νίκη έφερνε μία δύσκολη συνέχεια. Ο ένας λόγος είναι ότι θα πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είναι τυχαία η προηγούμενη νίκη που έκανες. Ο άλλος είναι ότι λόγω του νεανικού της ηλικίας μας, έπρεπε κάθε φορά να έχουμε τα μυαλά μας μέσα στο κεφάλι μας. Αυτός είναι ο πρωταθλητισμός και αυτό είναι το δύσκολο κομμάτι, ειδικά για τους νέους παίκτες. Εμείς ήμαστε η πιο νεανική ομάδα από εκείνες που διεκδικούσαν τους τίτλους. Επιδείξαμε σοβαρότητα, υπήρξαμε υπομονετική, ενώ είχαμε και επιμονή. Συν τον παράγοντα και της άγνοιας του κινδύνου, που αυτό ήταν αποτέλεσμα της δουλειάς του Καλμαζίδη.
- Αυτό ήταν το σημαντικό πράγμα που σας έμαθε;
Θεωρώ πως μας μετέφερε μία ηρεμία, μία σκέψη διαφορετική. Ότι χρειάζεται να διασκεδάζουμε όταν παίζουμε, όχι ότι, σώνει και καλά, πρέπει να μπούμε και να παίξουμε για να νικήσουμε. Εμείς απολαμβάναμε αυτό που κάναμε και οι νίκες έρχονταν.
Πέρυσι, ίδια περίοδο, συζητούσαμε ότι έφυγε ο Μίλκοβιτς, ότι το κενό του είναι δυσαναπλήρωτο και αν θα καταφέρει ο Τζούριτς να ανταποκριθεί στον ρόλο του. Εκ του αποτελέσματος κρινόμαστε όλοι. Θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο, εμείς που μείναμε στην ομάδα. Να βρούμε τις λύσεις, για να κρατηθούμε ψηλά. Ούτως ή άλλως, υπάρχουν αρκετοί παίκτες που παρέμειναν, ο κορμός, και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Ο κορμός είναι η νοοτροπία, το πώς λειτουργεί η ομάδα και το πώς αφομοιώνεται αυτό από τους νέους παίκτες της. Ο ρόλος των παλιών είναι να το μεταφέρουν στους καινούριους, γιατί αυτός είναι ο ρόλος των παλιών.
Η «ΕΡΥΘΡΟΛΕΥΚΗ» ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΟΥ
Ο Παύλος Κουζούνης αναγκάστηκε να υποχωρήσει, στις διαπραγματεύσεις με τη διοίκηση του Ολυμπιακού, για να μείνει και την ερχόμενη σεζόν στην ομάδα, ενώ το ίδιο έκανε και ο Σύνδεσμος. Για τον λίμπερο της ομάδας η φανέλα με τον δαφνοστεφανωμένο ήταν πάντα η επιθυμία του και, αν και τον θέλγει η περιπέτεια του εξωτερικού, γνωρίζει ότι εφόσον θέλουν οι Πειραιώτες να στελεχώνει την ομάδα του βόλεϊ, θα είναι πολύ πιο δύσκολο να σκεφθεί οτιδήποτε άλλο. Άλλωστε, όπως ομολόγησε, «το μόνο μακρινό όνειρο που είχα, ήταν να παίξω βασικός στον Ολυμπιακό». Ο Κουζούνης μπήκε στην ομάδα Νέων στην ηλικία των 15 και, προς το παρόν, το δελτίο του γράφει μόνο «Ολυμπιακός».
Εγώ καταρχάς είχα συμφωνητικό, την αγαπάω αυτήν την ομάδα, είμαι Ολυμπιακός. Ασχετα αν μερικές φορές μου είχαν συμπεριφερθεί λίγο άσχημα, δεν βάζω τίποτα παραπάνω από εκείνη και τους συμπαίκτες μου. Βρήκαμε μία χρυσή τομή, ώστε άλλο ένα χρόνο τουλάχιστον να μπορώ να είμαι μέλος της και από εκεί και πέρα βλέπουμε.
Με το βόλεϊ ασχολούταν ο πατέρας μου, μικρός είχα πάει στο ποδόσφαιρο στις Ακαδημίες του Ολυμπιακού. Η συγκυρία δεν με βοήθησε να τα καταφέρω εκεί και έτσι στράφηκα στο βόλεϊ. Με πήγε ο πατέρας μου στην Νίκαια για να κάνω προπονήσεις, αλλά επειδή ήξερε κάποια πράγματα δεν με άφησε να βγάλω δελτίο εκεί. Ετσι, γύρω στα 15 μου, με πήγε στους Νέους του Ολυμπιακού.
Εννιά.
Γενικά δεν προγραμματίζω στη ζωή μου, βλέπω το άμεσο μέλλον, το μόνο μακρινό όνειρο που είχα ήταν να παίζω βασικός στον Ολυμπιακό. Το να πάω στο εξωτερικό είναι για μένα μία πρόκληση. Αλλά πρώτη μου επιλογή ήταν και είναι ο Ολυμπιακός. Δηλαδή αν δεν τα βρίσκαμε στην αρχή, δεν θα σκεφτόμουν «α, δεν τα βρήκαμε, πρέπει να ψάξω να βρω αλλού». Θα επέμενα και θα προσπαθούσα να παραμείνω. Αυτό έγινε φέτος. Αν, βέβαια, δεν με θέλουν στην ομάδα, τότε θα κοιτάξω να πάω στο εξωτερικό. Και εφόσον δεν έβρισκα κάτι ούτε εκεί, τότε θα συνέχιζα την καριέρα μου σε κάποια άλλη ελληνική ομάδα.
Για να καταφέρεις κάποια πράγματα και να φθάσεις ψηλά, χρειάζεσαι διαφορετικά στοιχεία μέσα στην ομάδα. Αν ήταν όλοι μαχητικοί και όλοι με το ίδιο πάθος μπορεί να είχαμε συγκρούσεις, αν είσαι πιο ήρεμος, μπορείς να φέρεις στα ίσια του τον άλλο και να τον συμπληρώσεις. Σίγουρα, όμως, η μαχητικότητα πρέπει να είναι ένα στοιχείο.
Ναι, μετρημένους. Και από τον Ολυμπιακό παρέα κάνω με συγκεκριμένους.
Στην ομάδα πιστεύω πάντα, αν υπάρχει επαγγελματικότητα και μία οικονομική συγκυρία σωστή, φθάνει σε ένα επίπεδο καλύτερο και ίσως μπορεί να πετύχει μία διάκριση. Παίζει ρόλο και το αγωνιστικό επίπεδο, να μαζευτούμε όλοι, να δούμε πού βρισκόμαστε. Σε ένα μήνα θα μπορώ να σου πω με σιγουριά.
Εκτός από πέρυσι, είχα μεγάλη συμμετοχή και πρόπερσι, ο νέος κανονισμός με την ελεύθερη αλλαγή του λίμπερο με βοήθησε να παίζω και η σεζόν 2009-10 θεωρώ ότι ήταν πιο μεγάλη εμπειρία. Αυτή η διοργάνωση βρίσκεται πολλά επίπεδα πάνω από την Α1, αντιμετωπίζεις παίκτες παγκόσμιας κλάσης και νιώθεις τελείως διαφορετικά. Είναι άλλες οι ταχύτητες, άλλα τα σερβίς, όλα είναι αλλιώς.
Στις 31 Ιουλίου τελειώσαμε με το μπιτς βόλεϊ, όταν και παίξαμε τον τελικό του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος. Πήγα για λίγο Μύκονο και μετά στη Σίβοτα Θεσπρωτίας».
