ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: ΔΕΝ ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΩ, ΘΕΛΩ ΔΟΥΛΕΙΑ

O Κώστας Παπανικολάου την επομένη της πρώτης του μεγάλης εμφάνισης σε ανδρικό εθνικό επίπεδο, μιλάει για όλα στο SentraGoal

Με την μέχρι τώρα πορεία του ο Κώστας Παπανικολάου, έχει αποδείξει ότι αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες του ελληνικού μπάσκετ, θα είναι για πολλά χρόνια εις εκ των βασικότερων μονάδων της Εθνικής ομάδας, αλλά επιθετικά θα είναι πολύ δύσκολο ο άνθρωπος που θα πάρει την μπάλα και θα την στάξει στο κρίσιμο σημείο.

Αρχικά ο Κώστας Παπανικολάου τόνισε:

«Επειδή λοιπόν ούτε εμένα μου αρέσει να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου ξέρω ότι χρειάζομαι πάρα, μα πάρα πολύ δουλειά ακόμα στην επίθεση. Γνωρίζω ότι υστερώ στο σουτ και πως πρέπει να βελτιωθώ πάρα πολύ για να τελειώσω κάποιες φάσεις που αναλαμβάνω να τελειώσω με μία διείσδυση. Δεν εθελοτυφλώ!

Η άμυνα είναι το πρώτο κομμάτι που κοιτούν όλοι οι προπονητές και βέβαια μέσα από την άμυνα κερδίζεις το χρόνο συμμετοχής, αλλά καλή η άμυνα, αν όμως δεν μπορείς να σταυρώσεις καλάθι, είναι ένα τεράστιο μείον για την ομάδα. Για αυτό λοιπόν, προσπαθώ στην προπόνηση αλλά και όταν έχω ελευθερο χρόνο να δουλεύω πολύ σε αυτό το κομμάτι"».

Στην συνέχεια εξήγησε όμως πως σκέφτηκε όταν σούταρε τα δύο τρίποντα back to back μάλιστα απέναντι στους Σλοβένους...

«Τι πιο βασικό είναι να μη σκέφτεσαι το σκορ. Να μη σκέφτεσαι πως... "Πωωωω, αν δε το βάλω τι θα γίνει;"... Εκρινα ότι είναι καλές επιλογές και τις έκανα. Δεν με ενδιέφερε το μετά. Εκρινα ότι είναι καλό σουτ και μία καλή επιλογή. Για να καταλήξουμε... Ξέρω ότι θέλω πολύ δουλειά.. Κι εγώ το ξέρω και στον Ολυμπιακό το ξέρουν και όλοι...!»

Εκείνη την ώρα, δίπλα άρχισε μία μίνι παρέλαση... Αστέρων...

«Έλα μωρέ σιγά... Καθημερινοί άνθρωποι... Τι να ζηλέψεις από αυτούς; Τον Μπατούμ που πηδάει τρεις πολυκατοικίες... Τον Γερμανό, επειδή έχει πάρει ένα πρωτάθλημα στο ΝΒΑ; Εγώ ξέρω ότι ...Έλληνες δεν είναι!». Όση ώρα μιλούσε γελούσε φυσικά...

Στη συνέχεια μίλησε για τους παίκτες του ΝΒΑ…

«Εντάξει, είναι τρομερό αυτό που συμβαίνει και για εμένα είναι απίστευτη εμπειρία. Εκεί που περπατάς είναι δίπλα του ο Πάρκερ, ή ο Νοβίτσκι... Βλέπαμε το ματς της Τουρκίας με τη Γαλλία και κάποια στιγμή στο παρκέ υπήρχαν 8 παίκτες από το ΝΒΑ... Και εκεί εκρήγνυσαι... Και λές... "Ωπαααα... Κάτσε ρε μεγάλε... Τι γίνεται εδώ; Είναι συγκλονιστικό όλο αυτό που ζούμε εμείς τα νέα παιδιά».

Τα μεγαλεία για τον Κώστα μπορούν να περιμένουν... Στόχοι υπάρχουν βεβαίως, αλλά η υλοποίησή τους έχει πρόγραμμα και πλάνο... Τα μυαλά του δε παίρνουν αέρα...

«Οχι δε σκέφτομαι τόσο μακροπρόθεσμα για να έχω στόχο να τους μοιάσω. Προτιμώ να βάζω μικρούς στόχους και σιγά σιγά να τους πετυχαίνω. Τώρα, ο ο βασικός στόχος μου ήταν να μπω στην Εθνική ομάδα. Πέρσι ήμουν στην προετομασία. Φέτος ήθελα να είμαι στην 12άδα.

Επίσης, στον Ολυμπιακό να κερδίσω όσο περισσότερο χρόνο συμμετοχής μπορώ. Δεν έβαζα ποτέ μεγάλους στόχους. Από πιτσιρικάς, όταν ξεκινούσα από τα Γρεβενά, δεν έλεγα ότι θα παίξω στην Εθνική ομάδα. Αυτό ήθελα, αλλά δε στόχευα εκεί. Ήθελα να καθιερωθώ στα εφηβικά του Άρη, μετά να παίξω στον αντρικό, κατόπιν να παίξω στον Ολυμπιακό... Όλα βήμα βήμα... Έχω φτάσει μεν σε κάποιο επίπεδο, αλλά έχω πολλά πράγματα να ζηλέψω ακόμα και πολλά να διεκδικήσω σε σχέση με ό,τι έχουν πετύχει πολλά παιδιά της Εθνικής ομάδας και όχι μόνο...»

Το πραγματικό κρίμα για όλα αυτά τα παιδιά, είναι ότι πολλές φορές υποβάλλονται σε διάφορες δοκιμασίες και περνούν όλη τη χρονιά μέσα σε ένα άσβεστο μίσος μεταξύ δύο συλλόγων... Και περιμένουν να έρθουν στην Εθνική ομάδα, να απολαύσουν το μπάσκετ και νιώσουν απελευθερωμένοι...

Διότι, με εξαίρεση την περσινή χρονιά και το παγκόσμιο πρωτάθλημα, όπου η Εθνική ομάδα, φάνηκε να δηλητηριάζεται από την ηγετολογία που είχε αναπτυχθεί, κάθε χρόνο προσφέρει καταφύγιο στους παίκτες...

«Η Εθνική δεν έχει καμία σχέση με το σωματείο. Σου φεύγει το βάρος του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Εδώ εμείς εκπροσωπούμε την Ελλάδα. Είμαστε το ελληνικό μπάσκετ σε αυτή τη διοργάνωση. Και είναι πάρα πολύ όμορφο να ξέρεις ότι μεταξύ 12εκ ανθρώπων που έχει η χώρα μας, να είσαι εσύ ένας από τους 12 που έχει επιλεγεί για να εκπροσωπήσεις την Ελλάδα.

Λίγοι, από αυτούς που είναι έξω, το έχουν σκεφτεί έτσι. Εμείς επειδή το συζητάμε και μεταξύ μας, καταλαβαίνουμε τι σημαίνει και πόσο όμορφα συναισθήματα βγάζει. Είναι εκπληκτικό μία χώρα σαν την Ελλάδα να κατεβαίνει και να κερδίζει χώρες πολύ μεγαλύτερες από αυτή, όπως τις ΗΠΑ. Το συναίσθημα που προσφέρουμε στους ανθρώπους της χώρας είναι μαγικό κι απίστευτο.

Ξέρετε τι μου έκανε εντύπωση με τη Σλοβενία. Ότι ήταν ένα γήπεδο ντυμένο στα πράσινα της Σλοβενίας, αλλά παρόλα αυτά εμένα με εξίταραν αυτοί οι λίγοι "Πελαργοί" που βρίσκονταν κάπου ψηλά και δε σταμάτησαν να φωνάζουν. Αυτοί ήταν γνήσιοι εκπρόσωποι της ελληνικής νοοτροπίας. Δε σταμάτησαν ποτέ να φωνάζουν και να τραγουδούν παρότι ίσως και να μην ακούγονταν κάποιες στιγμές. Τους έβλεπε και τους χαιρόμουν. Μόνο ένας Ελληνας μπορεί να καταλάβει πως αισθάνονται αυτοί οι άνθρωποι. Ήταν η στιγμή που ο λίγοι νικούσαν τους πολλούς».

Συναισθήματα, που όχι μόνο το μπάσκετ, αλλά σε τόσο μεγάλη διάρκεια μόνο το μπάσκετ μπορεί να προσφέρει και ο μπασκετικός να νιώσει... «Είναι ωραίο να είσαι μπασκετικός στην Ελλάδα, δεν υπάρχει καμία αμφβολία για αυτό. Το κακό είναι ότι παρά τις επιτυχίες που έχει το μπάσκετ δε στηρίζεται. Ο λαός μας δεν είναι τόσο μπασκετικός. Ενω χαίρεται με τις επιτυχίες της Εθνικής ομάδας, πανηγυρίζει απολαμβάνει, δεν το στηρίζει όσο πρέπει.

Τα γήπεδα είναι άδεια.. Εμείς αυτή την προσπάθεια κάνουμε... Να κρατήσουμε το μπάσκετ ζωντανό. Άς μην κρυβόμαστε... Το άθλημα μας είναι σε πολύ κακή κατάσταση και χρειάζεται βοήθεια. Δεν το στηρίζει κανείς. Η προσπάθειά που γίνεται φέτος με 6 νέα πρόσωπα είναι σαν μία σκάλα και μία είσοδος σε μία νέα εθνική ομάδα. Είμαστε μία πολύ νεαρή ομάδα και πιστεύω ότι αν συνεχίσει, σε 2-3 χρόνια μπορεί να καταφέρει μεγάλα πράγματα. Μακάρι αν πάνε όλα καλά, να συνεχίσουμε κι ας είναι το βάρος όσο μεγαλύτερο γίνεται... Εμείς θα είμαστε εδώ παρά την πίεση που μπορεί να ασκείται για να βγάζουμε ασπροπρόσωπη την Εθνική ομάδα».

Συμπεριλαμβανόμενων και των Αμερικάνων... Διότι, καλώς ή κακώς, ο Κουφός παίζει στο ΝΒΑ, ο Καλάθης είναι εξαιρετικά πιθανό να βρίσκεται εκεί σε 1-2 χρόνια... Ο Μπράμος όχι ακόμα... Αλλά είναι γεγονός ότι πιο μακριά βρίσκονται κάποια παιδιά από την ελληνική καθημερινότητα και τη χώρα, είναι πιο εύκολο να πουν το "οχι", καθότι δεν μεγάλωσαν κιόλας στην Ελλάδα...

«Εγώ αυτό που βλέπω μέχρι τώρα σε όλα τα παιδιά, είναι ότι χαίρονται κι αγαπούν το γεγονός ότι βρίσκονται εδώ. Ειδικά ο Κώστας Κουφός, με τον οποίο μιλήσαμε μία ημέρα πριν την έναρξη της προετοιμασίας. Και ήταν μέσα την τρέλα... Μου φώναζε συνέχει... "Πάμε να τα δώσουμε όλα... Σε κάθε παιχνίδι είναι μέσα στην ενέργεια. Βλέπεις θέληση. Όχι αγγαρεία. Πραγματικά θέλουν να παίξουν για την Ελλάδα. Βλέπω ότι και οι ίδιοι το θέλουν και τους αρέσει που είναι εδώ. Από εκεί και πέρα ο καθένας κάνει τις επιλογές του, είναι αλήθεια όμως ότι όσες περισσότερες μεγάλες στιγμές ζεις, τόσο περισσότερο σε δένουν αυτές».

Κι επειδή εσχάτως έχει αρχίσει και η κουβέντα να ξεφεύγει...

«Κάντε κράτει! Όλα τα παιδιά πιστεύουμε στην ομάδα. Κι εγώ πάρα πολύ. Σημασία όμως έχει να είσαι ομάδα και να έχεις καλή χημεία. Ολα τα παιδιά αγαπούν πολύ αυτό που κάνουμε. Ουδείς έχει γκρινιάξει για ένα χαμένο καλοκαίρι. Κι αυτό μας έχε φέρει έως εδώ. Μην ξεχνάμε ότι εδώ δεν είμαστε για να κάνουμε λογιστικές πράξεις. ΚΙ άλλες χρονιές έχουμε μπει σε αυτή τη διαδικασία κοιτώντας απέναντι ποιον αντίπαλο θα αντιμετωπίσουμε και δε μας έβγαλαν σε κακό. Είμαστε σε ένα τουρνουά όπου όλοι μπορούν να κερδίσουν τους πάντες. Εμείς τον απολογισμό θα τον κάνουμε στο τέλος».