ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΣΕΦ...ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 1 : ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΟΥ ΠΕΡΟ

Η απαλή σιωπή μέσα στην αίθουσα των αποδυτηρίων δεν έμοιαζε να ενοχλεί καθόλου τη θηριώδη όψη του Πέρο , καθώς κι ο ίδιος γνώριζε ότι η ατμόσφαιρα δεν θα διέφερε και πολύ από εκείνη των μισοάδειων κερκίδων του θρυλικού κλειστού.

Με μια δόση εκνευριστικής ηρεμίας ακολουθούσε το ίδιο δρομολόγιο πριν από κάθε μάτς. Το ντουζ λίγο πριν τη μάχη έμοιαζε απαραίτητη ιεροτελεστία ώστε να χαλαρώσει το μυώδες και γεμάτο τατουάζ κορμί του. Και πάντοτε επέλεγε να μην υπάρχει κανείς άλλος μέσα ώστε να πετύχει τον απόλυτο βαθμό αυτοσυγκέντρωσης.

Καθώς έβγαινε άφηνε πίσω του την ομίχλη που είχε σχηματιστεί από τους υδρατμούς και κατευθυνόταν με γοργά βήματα προς το δωμάτιο του μασάζ περνώντας ανάμεσα από τους συμπαίκτες του. Όλοι τους είχαν την ένταση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, όλοι εκτός από αυτόν, λες και ο ίδιος θα πήγαινε για έναν υγιεινό περίπατο στα αξιοθέατα του μικρολίμανου.

Περνώντας την μακρόστενη πόρτα χαμήλωσε το κεφάλι, στην προσπάθεια του να μην ξύσει την οριζόντια δοκό που την υποστήριζε, και με μια αργή, σχεδόν νωχελική κίνηση βρέθηκε ξαπλωμένος στον δερμάτινο πάγκο απλώνοντας το πελώριο κορμί του.

Έξω πλέον γινόταν απίστευτος σαματάς όσο πλησίαζε η ώρα , παίκτες κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους , ήχοι από πόρτες που ανοιγόκλειναν στραπατσάριζαν την ηρεμία της στιγμής αλλά εκείνος δεν έδειχνε επ' ουδενί να ενοχλείται.

Με μια revers κίνηση ακούμπησε το κεφάλι του στο μαλακό δέρμα και το βλέμμα καρφώθηκε στον απέναντι τοίχο που φιλοξενούσε μια αφίσα από κάποια στιγμή του ένδοξου παρελθόντος. Προσπάθησε για λίγο να κλείσει τα μάτια και να βυθιστεί σε μια λίμνη ηρεμίας ,μετά δυσκολίας πια ,αφού οι πρώτες φωνές από τους οπαδούς που είχαν φτάσει στο γήπεδο, εισχωρούσαν βίαια στους χώρους των αποδυτηρίων.

Παρ' όλα αυτά είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο χαλάρωσης που θα έλεγε κανείς πως θα είχε αποκοιμηθεί αν δεν ένιωθε ένα σφίξιμο στο μπράτσο και μια φωνή να χαιδεύει το δεξιό του αυτί. Γύρισε το κεφάλι να δει ποιος χάλασε τη στιγμή αυτοσυγκέντρωσής του μα δεν είδε κάτι, περιεργάστηκε για λίγο το χώρο και αποφάσισε να αναπαυτεί ξανά στον φιλόξενο πάγκο. Ίσως ήταν κάτι που φαντάστηκε, ψέλλισε και έγειρε συνεχίζοντας τη νιρβάνα του.

Αυτή τη φορά όμως αυτό που συνέβη τον έκανε να πεταχτεί σχεδόν σαν ελατήριο, λες και πηδούσε να διεκδικήσει κάποιο επιθετικό ριμπάουντ. Η φωνή πλέον αντηχούσε στ' αυτιά του πιο καθαρή , σχεδόν κρυστάλλινη. Σήμερα παίξε και για μένα, νίκησε και για μένα.

Το συνήθως βλοσυρό και σκληρό βλέμμα του απέκτησε έναν τόνο φόβου , ανασηκώθηκε και σκάναρε όλο το δωμάτιο αλλά δεν υπήρχε ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Η πρώτη σκέψη που του έρχονταν στο μυαλό ήταν κάποιου είδους φάρσα που του είχαν σκαρώσει οι συμπαίκτες του, ώστε να τον τσιτώσουν και να παίξει σαν μανιασμένος.

Το ρολόι στον τοίχο έδειχνε 2 ώρες πριν από το σημαντικό παιχνίδι και το μυαλό του Πέρο αναστατωμένο, προσπαθούσε να θυμηθεί αν όντως είχε κλειδώσει όπως κάνει πάντα , την επόμενη κιόλας στιγμή βάλθηκε να το διαπιστώσει ιδίοις όμμασι.

Κατευθύνθηκε προς την βαριά κατακόκκινη πόρτα και αυτό που είδε τον έκανε να ανατριχιάσει. Το κλειδί ήταν πάνω και γυρισμένο δυο φορές στην κλειδαρότρυπα πράγμα που έκανε το τρίχωμά του να θέλει να τρυπήσει το φανελάκι του. Το σάστισμα του μυαλού έδωσε τη θέση του στην εγρήγορση και με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσισε ότι η περίοδος χαλάρωσης είχε εκπνεύσει.

Με μια γρήγορη κίνηση παγίδευσε το κλειδί μέσα στην τεράστια παλάμη του, με τον ίδιο τρόπο που χούφτωνε την πορτοκαλί μπάλα , το περιέστρεψε τόσο δυνατά, σχεδόν βίαια με τέτοιο τρόπο που το στρογγυλό του μεταλλικό μέρος έμεινε κολλημένο στα δάκτυλά του. Αυτό μονάχα του έλειπε τώρα, σκέφτηκε, να μείνει κλειδωμένος μέσα στο μακρόστενο χαμηλοτάβανο δωμάτιο παρέα με τον απρόσκλητο επισκέπτη που τον έκανε να αισθάνεται άβολα, σχεδόν φοβισμένο.

Ανασύνταξε τη σκέψη του προσπαθώντας να καταστρώσει ένα σύστημα από εκείνα που τους δίδασκε ο "Σοφός" στις εξαντλητικές θεωρίες, ένα δεύτερο πλάνο με πολλά σκριν και βοήθειες στην αδύνατη πλευρά. Έτσι ένιωθε τώρα κι ας μην ήθελε να το παραδεχτεί. Αδύναμος μπροστά σε κάτι που έμοιαζε έξω από τις δυνατότητές του, σχεδόν μεταφυσικό.

Μάζεψε όση φωνή του είχε απομείνει στο λαρύγγι του και ούρλιαξε τόσο δυνατά με την ελπίδα να τον ακούσει κάποιος από την άλλη πλευρά της πόρτας. Η τραχιά φωνή του με τα βαριά σλάβικα χαρακτηριστικά αντήχησε στα μεταλλικά φύλλα της ντουλάπας με τις γάζες και τα ψυκτικά που θαρρείς πως μετακινήθηκαν και ακροβατούσαν στο χείλος του γκρεμού.

Κόλλησε το αυτί στην βαριά πόρτα με την ελπίδα πως είχε εισακουστεί και περίμενε από στιγμή σε στιγμή κάποιον συμπαίκτη του να τον λυτρώσει από την σύντομη αυτή ομηρία του.

Όμως το μόνο που άκουγε από την απέναντι όχθη ήταν διάσπαρτες φωνές και ήχους από αθλητικά παπούτσια που έβγαζαν εκείνο τον τσιριχτό θόρυβο που κάνουν όταν σέρνονται στο γυαλιστερό δάπεδο. Από πιτσιρικάς το θυμάται , τότε που γεμάτος υπερηφάνεια είχε αποκτήσει το πρώτο του ζευγάρι μπασκετικά παπούτσια κάπου σε μια φτωχογειτονιά των Σκοπίων.

Οι δείκτες στο ρολόι με τον δαφνοστεφανωμένο στο κέντρο του καντράν έδειχναν 9 και 7 πρώτα λεπτά. Δεν μπορεί διάολε κάποιος θα με αναζητήσει , σκέφτηκε περισσότερο για να δώσει θάρρος στον εαυτό του και να συνθηκολογήσει με την νέα κατάσταση που ξεδιπλώνονταν μπροστά του.

Σήμερα παίξε και για μένα Πέρο , νίκησε και για μένα , επέμενε η φωνή από το υπερπέραν , πιο δυνατή με έναν περίσσιο τόνο συγκίνησης. Σάστισε και οι μύες του μαγκώθηκαν, με μια ασυναίσθητη κίνηση δαγκώθηκε τόσο δυνατά που μπορούσες να διακρίνεις τα σημάδια από την οδοντοστοιχία του πάνω στα μελανιασμένα χείλη του.

Χωρίς να το σκεφτεί παραπάνω έπιασε μια από τις μπάλες που βρίσκονταν σε ένα καλάθι και επιδόθηκε σε ασκήσεις κοντρόλ και πάσας στον απέναντι τοίχο, ελλείψει συμπαίκτη. Όχι τόσο για να εξασκηθεί αλλά για να αποδιώξει από το μυαλό του τις κακές σκέψεις. Η πορτοκαλί μπάλα έσκαγε με δύναμη στα γυαλιστερά πλακάκια και επέστρεφε με ταχύτητα στα του χέρια , γκελάροντας πριν στον καλοβαμμένο τοίχο, ο οποίος ανέλαβε για λίγο το ρόλο του πασέρ.

Ο ιδρώτας άρχισε να κυλάει σαν ποτάμι από όλο σχεδόν το κορμί του ,καθώς η ένταση που εκτελούσε την συγκεκριμένη άσκηση ξεπερνούσε ακόμη κι εκείνη των προπονήσεων - τα πρώτα χλιαρά συνθήματα μαρτυρούσαν πως το ματς ήταν προ των πυλών του ΣΕΦ -έστρεψε στιγμιαία το βλέμμα σε αντίθετη πορεία με το κεφάλι του, θέλοντας να μιμηθεί για λίγο τον Βασίλη σε μια από εκείνες τις non looking pass που κατέληγαν με χειρουργική ακρίβεια στα χέρια του.

Η ματιά καρφώθηκε στους δείκτες του ρολογιού που θαρρείς πως είχαν παγώσει στο 9 και 7 πρώτα λεπτά. Λες και ο χρόνος είχε σταματήσει μέσα στο μικρό δωμάτιο, κάτι που έκανε τον ίδιο να αισθάνεται όλο και πιο περίεργα. Η μπάλα κατευθύνονταν με ορμή και τότε συνέβη κάτι που έκανε το αίμα του να παγώσει. Λες και κάτι είχε μπει μπροστά και την σταμάτησε πριν αυτή καταλήξει στον τοίχο.

Το ρίγος που διαπέρασε το κορμί του τον έκανε να κοκκινίσει ολόκληρος , η μπάλα αιωρούνταν λες και την κρατούσαν κάποια αόρατα χέρια. Ξεπερνώντας το σοκ της στιγμής έκανε μια κίνηση να την ανακτήσει, αλλά εκείνη πήρε μια παράξενη τροχιά λες και κάποιος εκτέλεσε με αυτή , μια τέλεια reverse ντρίμπλα.

Μπορούσε πλέον να διακρίνει έστω και αχνά τη θολή φιγούρα που έστεκε κάτω από την γιγαντοαφίσα με το πολυτιμότερο κύπελλο, θα έλεγες πως ήταν κουρασμένη , ενός άνδρα μεσήλικα. Έκανε να πλησιάσει αλλά κάπου σάστισε, δείλιασε ήταν ο σωστός όρος αν θέλαμε να περιγράψουμε με απόλυτη ακρίβεια το συναίσθημα που τον διακατείχε κι ας μην τον άφηνε ο εγωισμός του να το παραδεχτεί.

Καθώς γέμιζε με οξυγόνο τα πνευμόνια του ανασηκώνοντας τα στήθη του, αποφάσισε ότι έφτασε η ώρα να διαλευκάνει το μυστήριο του κόκκινου δωματίου. Στύλωσε τα πόδια του και πάτησε δυνατά λες και ήταν έτοιμος να σηκωθεί για ένα ακόμη από τα πολλά τρίποντα που εκτελεί κατά τη διάρκεια του ματς.

-Πέρο, που είσαι μπρε; Το ματς ξεκινάει όπου να 'ναι , η χαρακτηριστική φωνή του Μίλαν τρύπωσε από τις χαραμάδες, είναι πλέον επίσημο ότι είχε εξαπολυθεί ανθρωποκυνηγητό για την αναζήτησή του. Μα τον ίδιο τώρα τον ένοιαζε περισσότερο να εξιχνιάσει το μυστήριο που τον κατεδίωκε και θα έφτανε στη λύση του , ακόμη κι αν χρειαζόταν να χάσει τον αγώνα. Άλλωστε ήταν γνωστό το απαράμιλλο πείσμα που τον χαρακτήριζε ως παίκτη και ως άνθρωπο γενικότερα.

Δεν θα απείχε πάνω από 1-2 μέτρα από τον μεταφυσικό επισκέπτη των αποδυτηρίων του ΣΕΦ, μπορούσε πια να δει καθαρά, ο αριθμός των ρυτίδων στο φαρδύ μέτωπο μαρτυρούσαν για έναν άντρα όχι πολύ πάνω από την τέταρτη δεκαετία της ζωής του.

Μα για στάσου , ποιάς ζωής του; Αυτό που έστεκε απέναντί του δεν ήταν ανθρώπινο, συλλογίστηκε και ξεροκατάπιε αφήνοντας ένα μικρό βήξιμο να εξέλθει. Ο φόβος είχε δώσει πια τη θέση του στην περιέργεια, τα βήματα ήταν πλέον αργά αλλά σταθερά ώσπου με μια γρήγορη κίνηση μετακινήθηκε προς τον άγνωστο, προσεγγίζοντάς τον.

Με ορθωμένο το κορμί του στάθηκε σε απόσταση αναπνοής από το στόχο και πήρε την τελευταία επίθεση. Απελευθερωμένος από το οποιοδήποτε άγχος εξαπέλυσε την ερώτηση που τόση ώρα φώλιαζε τρομαγμένη στην στοματική κοιλότητα.

- Ποιος είσαι επιτέλους; Και τι ακριβώς θέλεις από μένα; ,η φωνή του έβγαινε με μια δόση θυμού αλλά και καυστικής περιέργειας, όπως εκείνη που έχουν τα παιδιά μπροστά στο τυλιγμένο με γυαλιστερό χαρτί και πολύχρωμη κορδέλα , κουτί.

Για μερικά δευτερόλεπτα επικράτησε σιωπή και αυτό έκανε την αναμονή του Πέρο να χαιδέψει το δέκα στην κλίμακα της αγωνίας. Αν δεν του απαντούσε θα το θεωρούσε ως αντιαθλητικό φάουλ που επισύρει βολές και την μπάλα στο δικό του τερέν.

Μα ο παράξενος ταξιδιώτης χτύπησε στα τελευταία δευτερόλεπτα της επίθεσης και μάλιστα με τρίποντο από τη σέντρα. Σηκώθηκε με τέλειο στυλ, έσπασε τον καρπό και εκτέλεσε το σουτ με τέτοιο τρόπο που ο Πέρο δεν είχε ξαναδεί όσο τουλάχιστον ήταν μόνιμος κάτοικος του ΣΕΦ.

-Αν σου έλεγα πως είμαι το φάντασμα του ΣΕΦ θα γέλαγες σαν μικρό παιδάκι που του σκαρώνουν ένα από εκείνα τα αστεία για να το κάνουν να νιώσει όμορφα, αποκρίθηκε με σταθερή φωνή χωρίς καμιά διάθεση για περαιτέρω εξηγήσεις. Ο Πέρο έδειχνε να μην ικανοποιείται από αυτό και σχεδόν άφησε να του ξεφύγει ένα μειδίαμα που εξόργισε τον μεταφυσικό εισβολέα.

Μέσα σε λίγα λεπτά το δωμάτιο άρχισε να δονείται από τις αστραπιαίες μεταβολές του πλάσματος από το υπερπέραν , τη μια στιγμή έμοιαζε να έχει το ύψος ενός γκάρντ όχι πάνω από τα 1.90 και την άλλη να αποκτά την θωριά σέντερ κάνοντας ενδιάμεσες στάσεις στα 2 μέτρα και κάτι.

Εκείνο όμως που αναστάτωσε κυριολεκτικά τον Πέρο, ήταν οι ιριδικοί χρωματισμοί που αποκτούσε μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου , δημιουργώντας του έντονους πονοκεφάλους και ιλίγγους. Το κεφάλι του πήγαινε να εκραγεί από τον ορυμαγδό που είχε κατακλίσει το χώρο, τα μάτια του θόλωσαν η σκέψη του είχε ακινητοποιηθεί πλήρως.

Τρέκλισε λιγάκι προς τα πίσω και έσκασε με δύναμη δίπλα από μια τσάντα με αθλητικό υλικό. Η τελευταία εικόνα που αποτυπώθηκε στον αμφιβληστροειδή ήταν η φιγούρα του άγνωστου που τον κατάπινε ο σκληρός και τραχύς απέναντι τοίχος.

Η διακριτική οχλαγωγία από τις μερικές, μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού χιλιάδες των φιλάθλων που φιλοτιμήθηκαν να κατηφορίσουν προς το ΣΕΦ και να τιμήσουν την ομάδα με την παρουσία τους, διακόπηκε βίαια και ετσιθελικά από τις οργισμένες φωνές του Ντούντα που έλεγες ότι θα θρυμμάτιζαν τα σάπια τσιμέντα του ταλαιπωρημένου κλειστού.

Η αποκαρδιωτική, σε στυλ παιδικής χαράς άμυνα της ομάδας τον έκανε να βρίσκεται στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελε ένας αθλητής εκείνη τη στιγμή είναι να βρίσκεται παρόν στο συγκεκριμένο τάιμ άουτ. Τα περισσότερα σουτ της ομάδας βάλθηκαν να λυγίσουν τα στεφάνια και οι απονενοημένες προσπάθειες για τρίποντα μπορούσαν να συνεισφέρουν κάλλιστα στο χτίσιμο καινούριας κερκίδας.

Η ματιά του Πέρο λοξοδρόμησε για λίγο ατενίζοντας τις μισογεμάτες κερκίδες. Οι μορφασμοί των αποσβολωμένων από την αγωνία οπαδών, ήταν έντονα ζωγραφισμένοι στα πρόσωπα . Οι πιο πολλοί είχαν ανοίξει κουβέντα με τον διπλανό τους σχολιάζοντας πιθανόν την άσχημη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ομάδα αυτόν τον καιρό. Μερικά μέτρα πιο δεξιά και λίγες θέσεις πιο κάτω στέκονταν τα δύο αδέρφια, εκεί όπως κάθε φορά κι ας αποφάσισαν το καλοκαίρι ότι έπρεπε να αποχωρίσουν , βυθίζοντας στην αβεβαιότητα όλο το τμήμα.

Τα πρόσωπα τους συνοφρυωμένα και συνάμα προβληματισμένα γι' αυτό που έβλεπαν για πολλοστή φορά να εκτυλίσσεται μπρος στα μάτια τους. Και δεν ήταν μόνο η κατάσταση της ομάδας που ενδεχομένως να τους προβλημάτιζε πλέον. Η αλήθεια είναι ότι εδώ και μήνες τραβούσε αυτή η κατάσταση με την γκρίνια των οπαδών απέναντί τους, μερικές φορές δίκαια , άλλες φορές υπερβολικά. Άλλωστε δεν είχαν ξοδέψει άδικα ένα καράβι λεφτά για να ακούνε ένα σορό κατηγορίες να εκτοξεύονται εναντίον τους.

Το βλέμμα συνέχισε το αστραπιαίο του ταξίδι και σκαρφάλωσε στην οροφή του κλειστού , εκεί που έστεκαν τα λάβαρα του ένδοξου παρελθόντος, κάτι που ο ίδιος δεν είχε την ευτυχία να ζήσει ,παρ' όλα αυτά τον γέμιζαν με αίσθημα ευθύνης απέναντι στη ιστορία της ομάδας. Η ματιά καρφώθηκε έντονα στο κέντρο των τροπαίων εκεί που δέσποζε με περίσσια υπερηφάνεια η σημαία ενθύμιο από το ένα και μοναδικό ευρωπαικό τρόπαιο της ομάδας. Κατά έναν απροσδιόριστο τρόπο ένιωσε ένα ρίγος , μια ανάταση ψυχική και το παράξενο είναι ότι δεν βίωσε ούτε δευτερόλεπτο από τις μαναδικές εκείνες στιγμές.

Την μαγεία της στιγμής έσπασε η αγριεμένη φωνή του κόουτς, λες και κατά έναν περίεργο τρόπο ήξερε ότι κοιτούσε το τρόπαιο στο οποίο ο ίδιος ηγούνταν της ομάδας. Σα να ήθελε να του δείξει ότι δεν είναι άξιος να κοιτάει κάτι τέτοιο , πως θέλει να φάει πολλές ακόμη μπασκετικές ώρες στην προπόνηση για να έχει τέτοιες κορυφαίες βλέψεις.

-Δε φτάνει που μου κοιμάσαι μέσα στα αποδυτήρια πριν τον αγώνα, χαζεύεις και στην ώρα του τάιμ άουτ , στον πάγκο γρήγορα και θα το σκεφτώ αν ξαναπαίξεις σήμερα, η φωνή του Ντούντα στιβαρή και αποφασιστική σε καμία περίπτωση δεν συμβάδιζε με τα χρόνια που κουβαλούσε στην πλάτη του.

Έκανε στροφή 90 μοιρών και αναπαύτηκε στο φιλόξενο μαξιλαράκι του πάγκου με τον Μίλαν να τον ακουμπάει στην πλάτη θέλοντας να τον καθησυχάσει και να του δείξει ότι όλα θα πάνε καλά. Τα μάτια του Πέρο απέκτησαν μια ξαφνική υγρασία αλλά δεν είχε καμιά διάθεση να δικαιολογηθεί για το πρότερο περιστατικό. Άλλωστε και να το έκανε ποιος θα τον πίστευε; Πώς θα μπορούσε να ισχυριστεί πως για όλα αυτά ευθύνονταν ένα φάντασμα; Το πολύ-πολύ να φλέρταρε με μια καθαρή και σιδερωμένη άσπρη μπλούζα με ένα ωραίο φιογκάκι στο πίσω μέρος.

Το επιφώνημα δυσφορίας που απλώθηκε πάνω από το ΣΕΦ αποτέλεσμα της απογοήτευσης του κόσμου , μαρτυρούσε για ακόμη μια αποτυχημένη επίθεση. Κι όσο η ώρα περνούσε όλα έδειχναν ότι πηγαίνουμε για ένα χιτσκοκικό φινάλε.

Η μπάλα στην αδύναμη πλευρά μετά από ένα χαμένο αμυντικό ριμπάουντ του Λάζου, αλλά το μπλονζόν αυτοθυσίας του Γιώργου , έστω κι αν δεν έσωσε την μπάλα , έδωσε φτερά στον κόσμο που δειλά-δειλά άρχισε να ζεσταίνει την έως τώρα βουβή ατμόσφαιρα με κάποια συνθήματα.

Η ευστροφία του "Σοφού" λειτούργησε καταλυτικά την κρίσιμη αυτή στιγμή και με γοργά βήματα κατευθύνθηκε στη γραμματεία με το σήμα του Τ σχηματισμένο με τις παλάμες του. Υπολείπονταν 9 δεύτερα και 7 εκατοστά του δευτερολέπτου και έπρεπε να τα παίξει όλα για όλα σε αυτή την τελευταία επίθεση με την ομάδα του να είναι πίσω στο σκορ 94-96 και με τη μπάλα στον αντίπαλο.

Αυτή τη φορά θαρρείς και έβλεπες κάποιον άλλο Ντούντα , λες και είχε καταναλώσει ένα σωληνάριο ηρεμιστικά , μάζεψε τους παίκτες γύρω του σαν τον στοργικό πατέρα που αγκαλιάζει τα παιδιά του σε τρυφερές οικογενειακές στιγμές. Η φωνή του ίσα που ακουγόταν, ήρεμη και γαλήνια και τα ρυτιδιασμένα χέρια του, σχεδίαζαν ένα σύστημα με απόλυτη ακρίβεια, εξηγώντας τις θέσεις που πρέπει να λάβει ο καθένας μέσα στο παρκέ.

Άφησε για λίγο το μαρκαδόρο και με μια αέρινη κίνηση άρπαξε τον Πέρο από το μπράτσο. Εκείνος ξαφνιάστηκε, σάστισε για λίγα δευτερόλεπτα καθώς αυτό το άγγιγμα έφερε στο μυαλό του στο περιστατικό με τον μεταφυσικό επισκέπτη, το φάντασμα του ΣΕΦ όπως του είχε συστηθεί . Ο Ντούντα τον τοποθέτησε ακριβώς δίπλα του και τον χάιδεψε πατρικά στον ώμο, θέλοντας προφανώς να απολογηθεί με τον δικό του τρόπο για την προηγούμενη κατσάδα.

-Άιντε μπρε παιδιά , μπείτε μέσα και δείξτε τους τι αξίζετε, παίξτε για αυτόν τον κόσμο που λαχταρά να ξαναδεί τον Ολυμπιακό στην κορυφή, παίξτε για τον εαυτό σας , για την αξιοπρέπεια σας και προπάντων παίξ΄τε για μας. Η τελευταία φράση που εξήλθε από το στόμα του κόουτς του προκάλεσε ανατριχίλα. Δεν ήξερε πλέον αν όλα αυτά που ζούσε ήταν πραγματικά ή βρίσκονταν ακόμη κλεισμένος μέσα στα αποδυτήρια παρέα με τον άγνωστο επισκέπτη. Για μια στιγμή τα πράγματα έδειχναν να ξεκαθαρίζουν στο μυαλό του. Τώρα μπορούσε άνετα να ενώσει ένα προς ένα τα κομμάτια του πάζλ , όσων συνέβησαν πριν.

Μα είναι προφανές πλέον , η ίδια πρόταση που άκουγε για πολλοστή φορά σήμερα, σκέφτηκε ότι είχε βγει από το στόμα του Ντούντα όσο ο ίδιος βρισκόταν λιπόθυμος στα κρύα πλακάκια. Σαφώς και θα την είχε ακούσει μέσα στον ύπνο του και όλα αυτά περί φαντάσματος του ΣΕΦ ήταν ένα καλοπαιγμένο όνειρο.

Ανασήκωσε το βλέμμα του και το έστρεψε για μια τελευταία φορά προς τον κόσμο , λίγο πριν μπει στο παρκέ για την μεγάλη μάχη. Ο κόσμος ,οι πρόεδροι, τα λάβαρα που κρέμονταν πάνω από το κεφάλι του , όλοι του ζητούσαν να μπει μέσα και να δώσει όλο του το είναι. Όφειλε να παίξει ακόμη και για το φάντασμα που τον επισκέφτηκε τόσο απρόσκλητα και εκφοβιστικά στο όνειρό του , και παρ' όλα αυτά έμοιαζε να είναι τόσο αληθινό.

Το στάδιο πλέον κόχλαζε και τα χέρια των αντιπάλων έμοιαζαν να τρέμουν στην επαναφορά της μπάλας, παλάμες και αγκώνες υψώνονταν μπροστά τους σχηματίζοντας ένα αδιαπέραστο τοίχος. Το λάθος φάνταζε αναπόφευκτο και στο επόμενο δευτερόλεπτο η πορτοκαλί θεά αναπαύονταν στα χέρια του πιτσιρικά Κωνσταντίνου, που την λήστεψε με επαγγελματικό τρόπο.

Με μοναδική μαεστρία που θα την ζήλευαν και τα καλύτερα play maker την έφερε πίσω από την πλάτη του αποφεύγοντας τον δύσμοιρο αντίπαλο που προσπάθησε να του την αφαιρέσει. Οι κόκκοι της άμμου στην κλεψύδρα ήταν ελάχιστοι πια και η μόνη λύση που απέμενε ήταν η κατά μέτωπο επίθεση και το τελείωμα της φάσης με lay up. Σε αυτό το σημείο και η παράταση ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να αποκομίσει , δίνοντας τη δυνατότητα στην ομάδα να διεκδικήσει τη νίκη στον έξτρα χρόνο.

Μέτρησε τα βήματα και εφόρμησε στο αντίπαλο καλάθι αλλά δεν είχε υπολογίσει καλά τα υπολείμματα ιδρώτα που είχαν λιμνάσει στο σημείο αποτέλεσμα της υπερπροσπάθειας των αθλητών, μερικά εκατοστά από την έναρξη του ζωγραφιστού. Ο αριστερός αστράγαλος δίπλωσε και το κορμί του πήρε μια περίεργη κλίση, σχεδόν οριζοντιώθηκε ώσπου έσκασε με δύναμη στο ιδρωμένο παρκέ.

Στο γήπεδο επικράτησε ένα ανελέητο σάστισμα, όλοι προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν το κακό που συνέβη. Η πορεία της μπάλας μετά το σκάσιμό της γυαλιστερό δάπεδο ήταν ένα πραγματικό μυστήριο για το που θα καταλήξει. Το ταξίδι της στον αέρα έμοιαζε αιώνας για τον Ντούντα και τους βοηθούς του μέχρι που βρήκε τον τελικό της προορισμό στα γεμάτα καλλιτεχνικές μελανιές , χέρια του Πέρο.

Δεν θα του πήρε πάνω από ένα δευτερόλεπτο να ξεφυλλίσει στο μυαλό του όσα συνέβησαν πριν. Η απροσδιορίστου ηλικίας και χροιάς ,φωνή του άγνωστου να τον προτρέπει να παίξει και γι' αυτόν, όπως ακριβώς τον συμβούλεψε στο τελευταίο time out και ο κόουτς, τα γεμάτα αγωνία βλέμματα των φιλάθλων που δεν θα άντεχαν στην ιδέα μιας ήττας που θα γκρέμιζε τα όνειρα τους για ανάσταση της ομάδας, οι παγωμένες φιγούρες των προέδρων που συλλογίζονταν τους κραδασμούς που θα επέφερε μια ενδεχόμενη αποτυχία.

Έσφιξε δυνατά τη μπάλα μέσα στις τεράστιες παλάμες του και δεν διανοήθηκε καν να κοιτάξει δίπλα του για κάποιον αμαρκάριστο συμπαίκτη. Ο χρόνος κυλούσε και δεν ήταν αρκετός για άσκοπες και χρονοβόρες σκέψεις. Λύγισε τα γόνατα και δεν ήταν από φόβο, έγειρε μπροστά το κορμί του για να αποκτήσει την απαραίτητη ισορροπία και με μια δυναμική κίνηση έσπασε τη μέση προς τα πίσω, πάτησε δυνατά και τέντωσε τα χέρια του διώχνοντας την μπάλα για το τελευταίο της ταξίδι προς το αντίπαλο καλάθι.

Τώρα πλέον δεν υπήρχε γυρισμός, η πορεία της ήταν δίχως επιστροφή, η θα την κατάπινε το πολύχρωμο διχτάκι και θα ανακηρρύσονταν σε ήρωα της βραδιάς ή θα εξοστρακίζονταν χτυπημένη από το ταμπλό ή και το στεφάνι και θα τον κυνηγούσε όλο το βράδυ το φάντασμα της αποτυχίας.

Τα τρία τεντωμένα δάκτυλα του πρώτου διαιτητή έγειραν προς το παρκέ. Το 97-96 παγιώθηκε στον επιβλητικό ηλεκτρονικό πίνακα. Οι ιαχές που σκορπίστηκαν σε κάθε σημείο του γηπέδου κόντεψαν να το ισοπεδώσουν, ο Αντρέας μαζί με τα άλλα παιδιά από τον πάγκο έτρεξαν προς την πλευρά του Πέρο να τον συγχαρούν, ο Ντούντα με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο , έσπευσε να δώσει το χέρι στον αντίπαλο προπονητή , συγχαίροντάς τον για τον δίκαιο αγώνα.

Εκείνος αποσβολωμένος στο κέντρο του γηπέδου κοιτούσε τα λάβαρα που κρεμόταν ακριβώς από πάνω του, αυτή τη στιγμή έμοιαζε να νοιώθει έστω και λίγο την ίδια υπερηφάνεια με εκείνους που έγραψαν το όνομά τους με χρυσά γράμματα στη βίβλο των επιτυχιών της ομάδας. Στο μυαλό του ήρθαν για λίγο τα λόγια του παράξενου κυρίου που τον είχε επισκεφτεί από κάποια άλλη διάσταση μέσω της ονειρικής οδού.

Τώρα έμοιαζε να καταλαβαίνει λίγο από την σημασία όσων του είχε πει, "Σήμερα , παίξε και για μας", ίσως να μην μπορούσε να προσωποποιήσει ακριβώς ποιούς εννοούσε, το μόνο βέβαιο όμως είναι ότι σήμερα δεν έπαιξε μόνο για τον εαυτό του.

Ένα χέρι τον τράβηξε και διέκοψε απότομα τις υπερχαρούμενες σκέψεις του, ήταν ο κόουτς που ήθελε να του αποδώσει τα εύσημα και να τον συγχαρεί για το θάρρος της επιλογής του. Τον ασπάστηκε τρεις φορές κατά την προσφιλή συνήθεια των Σέρβων και κατευθύνθηκαν αγκαλιασμένοι προς τα αποδυτήρια.

Αφήνοντας πίσω την μακρόστενη φυσούνα , διέσχισε τους γεμάτους πανηγυρικές εκδηλώσεις διαδρόμους των αποδυτηρίων και κατευθύνθηκε χωρίς διάθεση για πολλές κουβέντες προς το μικρό αλλά φιλικό και οικείο προς αυτόν κόκκινο δωματιάκι, ήταν το μοναδικό μέρος που τον έκανε να ηρεμεί και να χαλαρώνει, πριν και μετά από κάθε ματς.

Έσκασε ένα ημιτελές χαμόγελο προς τον Μάρκο λίγο πριν διαβεί την μακρόστενη πόρτα. Αυτή τη φορά δεν μπήκε με την ίδια ανεμελιά αλλά περιεργάστηκε εξωνυχιστικά το χώρο για να βεβαιωθεί πως ήταν η μοναδική παρουσία στο δωμάτιο. Αφού σιγουρεύτηκε κατευθύνθηκε προς την πόρτα και έστρεψε το κλειδί τρεις φορές , μια περισσότερη απ' ότι έκανε συνήθως.

Απαλλαγμένος από κάθε είδους μεταφυσικές σκέψεις ακούμπησε στο μαλακό δέρμα του πάγκου, αφήνοντας πίσω του το μικρό πανηγύρι που είχε στηθεί στους διαδρόμους από συμπαίκτες προπονητές και κάθε είδους εμπλεκόμενο με το τμήμα. Ήταν η στιγμή της χαλάρωσης του πολεμιστή μετά από τη μάχη, άδειασε τις δαιδαλώδεις αυλακώσεις του εγκεφάλου, αφήνοντας τις σκέψεις του να ξεβραστούν στο ποτάμι της λήθης.

Η υφή της παλάμης που αναπαύτηκε πάνω στον ιδρωμένο σβέρκο του, έκανε την καρδιά του να χτυπήσει τόσο δυνατά που θα έλεγες ότι θα πεταχτεί από το στήθος του. Παγωμάρα είχε καταλάβει όλο το κορμί του και η σκέψη πήγε αναπόφευκτα σε εκείνον. Το εξωφρενικό ήταν ότι ούτε καν πρόλαβε να κλείσει τα μάτια, ώστε να πέσει στην αγκαλιά του Μορφέα.

-Πέρο , είσαι καλά αδερφέ; Πέρασα να δω αν είσαι εντάξει. Μας έσπασες τη χολή με την προηγούμενη λιποθυμία σου, η γνώριμη φωνή του Μίλαν διασταυρώθηκε με τα αυτιά του. Είχε ανησυχήσει αρκετά είναι αλήθεια και έτσι ξέθαψε το αντικλείδι από την αποθήκη με αυτό που είχαν ανοίξει την πόρτα και τον βρήκαν σωριασμένο στο πάτωμα. Αφού βεβαιώθηκε για την αρτιότητα της κατάστασής του , έκλεισε απαλά την πόρτα πίσω του αφήνοντάς τον να συνεχίσει τον διαλογισμό του.

- "Μπράβο Πέρο, σήμερα έπαιξες πραγματικά και για μας, αγωνίστηκες σαν αληθινός πρωταθλητής". Τα γουρλωμένα μάτια του μαρτυρούσαν την απόγνωση γαρνιρισμένη με μια γερή δόση έντασης. Δεν μπήκε καν στον κόπο να κοιτάξει προς το μέρος απ' όπου έρχονταν η φωνή, μονάχα του απεύθυνε το λόγο σχεδόν συλλαβιστά, σαν το παιδάκι που μόλις μαθαίνει τα πρώτα του γράμματα.

- Πάλι εσύ; Νόμιζα πως ήσουν ένα φευγαλέο όνειρο, ένα κατασκεύασμα του μυαλού. Πες μου ποιος είσαι και τι θέλεις από μένα επιτέλους; η φωνή του έγινε αυστηρή και θυμωμένη συνάμα.

- Μα σου απάντησα και πριν αλλά φαντάζομαι πως σου ήταν δύσκολο να το πιστέψεις. Είμαι ένα φάντασμα, μια στοιχειωμένη μορφή με πολλά ονόματα, διαφορετικές υποστάσεις και χρώματα, που τριγυρνάει πάνω από μια δεκαετία στους διαδρόμους και στο παρκέ του ΣΕΦ, αναζητώντας τη λύτρωση.

- Μα πως... , η προσπάθεια του Πέρο να ολοκληρώσει τη φράση του, έμεινε στη μέση. Το παράξενο πλάσμα αιωρήθηκε στο ταβάνι ανοίγοντας κάτι σαν φτερά που πίσω του αχνοφαίνονταν κάποια γράμματα.

Ρω... , αυτά ήταν τα μόνα που μπόρεσε να συγκρατήσει λίγο πριν χαθεί μέσα στους πόρους του τοίχου, αυτό και τα τελευταία λόγια που τρύπησαν το μυαλό του.

-Θα ξανάρθω και ίσως την επόμενη φορά να μην είμαι και τόσο ευγενικός μαζί σου. Σήμερα ήσουν αυτός που θέλω να βλέπω, μα αν επαναπαυτείς θα είμαι εδώ για να σου στοιχειώνω τον ξύπνιο σου, ώσπου να έρθει εκείνη η στιγμή που θα λυθεί η κατάρα που με κρατά φυλακισμένο. Κι αν δεν παλέψετε γι' αυτό , η κατάρα του ΣΕΦ θα πέσει πάνω σας και θα σας ακολουθάει μέχρι την άλλη ζωή.

Το κλειδί γύρισε με εκπληκτική ταχύτητα μέσα στον αφαλό της πόρτας και ο Πέρο άρχισε να τρέχει αφηνιασμένος μέσα στους διαδρόμους αφήνοντας έκπληκτους όσους βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή εκεί. Το χέρι του Kyle προσπάθησε να τον σταματήσει μα η ορμή του ήταν τέτοια που παραλίγο να το πάρει μαζί του ως λάφυρο, αφήνοντας τον να κοιτάει αποσβολωμένος.

Τα φώτα στο γήπεδο είχαν χαμηλώσει, οι κερκίδες είχαν αδειάσει μα αυτό δεν τον εμπόδιζε να σουτάρει, πυροβολώντας το ένα τρίποντο πίσω από το άλλο. Τα λόγια του πλάσματος αντηχούσαν καθαρά στα αυτιά του. Κάθε λέξη που έρχονταν στο μυαλό του ήταν και ένα σουτ προς το καλάθι.

Οι σταγόνες από το ιδρωμένο κορμί του μούσκευαν το γυαλιστερό δάπεδο, τα φώτα είχαν σχεδόν σβήσει και αυτός ακόμη εκεί να σουτάρει στο ημίφως , έχοντας στα αυτιά του τα τελευταία λόγια : "Αν δεν με λυτρώσετε η κατάρα του ΣΕΦ θα πέσει πάνω σας, θα ξαναγυρίσω σύντομα..."