ΠΕΡΑΣΑ ΧΙΛΙΕΣ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΕΣ ΝΥΧΤΕΣ...

Και να’ μαστε πάλι εδώ ζωντανοί…

Σε ένα άγριο όνειρο ξύπνησα παγωμένος… Σε μια χρονιά που όλα τα στοιχεία έδειχναν πως δεν θα διέφερε και πολύ, από τις αποτυχημένες που προηγήθηκαν. Το πολύπαθο τμήμα της πορτοκαλί θεάς θα δεχόταν ακόμη ένα ισχυρό πλήγμα , σα να μην έφτανε δηλαδή η ένδεια στους τίτλους, ήρθε και η βαρύγδουπη ανακοίνωση των προέδρων περί αποχώρησης από τα κοινά της ομάδας.

Τα γκρίζα σύννεφα που είχαν μαζευτεί καιρό τώρα πάνω από το ιστορικό Σ.Ε.Φ., πύκνωσαν ώσπου σχημάτισαν χείμαρρο που στο πέρασμά του παρέσυρε πολλά από τα πρωτοκλασάτα ονόματα, μοιράζοντάς τα απλόχερα και γενναιόδωρα, σε άλλες πολιτείες . Σε μέρη όπου η αναθεματισμένη κρίση είχε κάνει απλά μια περατζάδα , δίχως να μείνει για μόνιμη εγκατάσταση.

Και έμεινε η ομάδα να αναζητά σωτηρία στα αμούστακα παιδαρέλια που αναπόφευκτα θα επωμιζόταν όλο το βάρος από τις όποιες προσδοκίες είχε ο κόσμος από αυτούς και το τμήμα γενικότερα. Ο κόσμος που θα΄ λεγε κανείς ότι εξάντλησε κάθε σταγόνα εκείνης της λέξης που στο άκουσμά της παθαίνει αναφυλαξία.

ΥΠΟΜΟΝΗ. Εφτά γράμματα της αλφαβήτου, συνυφασμένα πλέον με το μπάσκετ του συλλόγου , για αρκετούς ,απλά τα εφτά κακά της μοίρας. Τον αριθμό 7 ο κόσμος του Ολυμπιακού για άλλο λόγο τον εκστομίζει και νιώθει περήφανος γι’ αυτόν.

Η άλλη δεύτερη πιο δημοφιλής λέξη στα μπασκετικά στέκια πέριξ του Φαλήρου, απαρτίζεται από τρία γράμματα λιγότερα , μα έχει φέρει δεινά περισσότερα. ΛΑΘΗ. Επί λαθών και κατά συρροή , είναι η άποψη που ενστερνίζονται οι πιο πολλοί και σε αυτή τη μικροκαμωμένη λέξη αποδίδουν τους λόγους της αποτυχίας.

Λάθη στις μεταγραφές παικτών, λάθη στην επιλογή προπονητών, λάθος αντιμετώπιση του τμήματος από τον κόσμο,λάθη στον τρόπο διαχείρισης του παρασκηνίου, αυτό το τελευταίο αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης των περισσοτέρων φίλων με την κεφαλή της ομάδας και η αδυναμία ελέγχου του.

Λάθη, λάθη, λάθη… Η ταπεινή μου γνώμη που ενδεχομένως δεν ενδιαφέρει και κανέναν, ωστόσο θεωρώ ότι πρέπει να τη βγάλω από μέσα μου, αποτυπώνεται ουχί στην αρπαγή των ηνίων από τις δολιοφθόρες σκοτεινές δυνάμεις που ενδεχομένως χειραγωγούν χρόνια τώρα το άθλημα ,αλλά στην απαίτηση , τι πιο απλό άλλωστε, της ίσης αντιμετώπισης, το λεγόμενο 50-50. Ή με απλά λόγια η ίδια τήρηση των κανονισμών του αθλήματος εκατέρωθεν.

Κι αυτό αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ της διοίκησης και του κόσμου, που δεν αντέχει άλλο να βλέπει την ομάδα να γίνεται μόνιμη κάτοικος της διόλου τιμητικής δεύτερης θέσης, που για ένα πρωτάθλημα σαν το ελληνικό δεν είναι δα και κανένα τρομερό κατόρθωμα.

Από την άλλη πλευρά του φεγγαριού , υπάρχουν εκείνοι που πριν κάμποσα χρόνια ανέλαβαν τις τύχες του τμήματος. Κατακλεισμένοι από υπέρμετρο ενθουσιασμό και ακατάσχετη φιλοδοξία, γέμισαν με όνειρα τον κόσμο που στο πρόσωπό τους έβλεπε τους Μεσίες που ήρθαν να διώξουν όλους τους εφιάλτες που τους κατάτρεχαν τόσα χρόνια. Παίκτες καταξιωμένοι και αστέρια που ήταν έτοιμα να ανατείλουν και να διαγράψουν τη δική τους μοναδική πορεία στο μπασκετικό στερέωμα , εισχωρούσαν στο ρόστερ της ομάδας και όλοι οι οιωνοί μαρτυρούσαν για μια ομάδα που ήταν έτοιμη να παρασύρει στο διάβα της κάθε δύσμοιρο αντίπαλο που θα προσπαθούσε να σταθεί εμπόδιο.

Μα όπως κάθε νέος ορμώμενος από ενθουσιασμό και οδηγούμενος από την ίδια τρέλα που διακατέχει και τον τελευταίο οπαδό, υπέπεσαν σε σφάλματα, εμπιστεύτηκαν λάθος ανθρώπους και εν τέλει σκόρπισαν στον άνεμο ένα σωρό ζεστά εκατομμύρια. Και όλοι εκείνοι που στην αρχή αγκάλιασαν όλο αυτό το εγχείρημα με τον οβολό τους και με την φυσική παρουσία τους στο χώρο που αγωνίζονταν η ομάδα, ξενέρωσαν…

Η πίστη έδωσε τη θέση της στη γκρίνια , και όλο αυτό το στενάχωρο σκηνικό αποτυπώνονταν στις όλο και αυξανόμενες με γεωμετρική πρόοδο, κενές θέσεις στο γήπεδο. Το ΣΕΦ αντί για φωνές συμπαράστασης προς την ομάδα, γέμισε με ψίθυρους αμφισβήτησης κατά πάντων. Τι κι αν η ομάδα κατάφερε να σηκώσει δύο από τις λεγόμενες μικρές κούπες κι ας ήταν απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο; Τι κι αν μετά από τόσα χρόνια μπασκετικής απαξίωσης και αφάνειας στο ευρωπαικό στερέωμα, η ομάδα ανέκτησε ένα κομμάτι από την χαμένη της αίγλη;

Αυτό που ένοιαζε και τον τελευταίο οπαδό στο πιο απομακρυσμένο μέρος του πλανήτη ήταν η μεγάλη κούπα που εδώ και πολλά χρόνια έπαψε να κάνει στάση στο φαληρικό στάδιο. Είναι πολλά τα χρόνια της ανομβρίας όσον αφορά την μεγάλη, την σημαντική κούπα, εκείνη που θα κάνει τον κόσμο να φουσκώνει ξανά από υπερηφάνεια και θα δώσει το δικαίωμα για την σχετική καζούρα στους απέναντι.

Είναι τέτοια η ψυχοσύνθεση του Γαύρου που δεν επιτρέπει στον εαυτό του να τερματίζει δεύτερος ούτε στο χόκει επί χόρτου. Από τα πρώτα χρόνια της οπαδικής του θητείας ως Ολυμπιακός έχει μπολιαστεί με τους τίτλους και κάθε απώλειά του είναι μη αποδεκτή. Καλώς η κακώς όμως μέσα στο παιχνίδι υφίσταται και η αποτυχία ή έστω η περίοδος ξηρασίας κάτι που δυστυχώς αντιμετωπίστηκε στο έταιρο των δημοφιλέστερων αθλημάτων, το λαοφιλέστατο ποδόσφαιρο.

Για μια περίοδο σχεδόν μιας δεκαετίας, που κανείς μεν δεν θέλει να θυμάται , ωστόσο ένωσε τον κόσμο σε μια γροθιά και ο σύλλογος βγήκε πιο δυνατός από αυτή την περιπέτεια. Ακόμη και χωρίς τίτλους ο κόσμος στάθηκε δίπλα στην ομάδα, άγρυπνος φρουρός έτοιμος να τσακίσει κάθε εχθρό που θα επιβουλεύονταν το όνομα τη φήμη και το κύρος του μεγαλύτερου συλλόγου που γέννησε αυτή εδώ η χώρα.

Πικραμένος από όσα άσχημα διαδραματίζονταν στο ποδόσφαιρο και παρ’ όλη την αδιάκοπη παρουσία του στις κερκίδες του Καραισκάκη, ο κόσμος έβρισκε παρηγοριά στο μπάσκετ που αποτελούσε πλέον το καταφύγιό του, το κομμάτι που τόνωνε την πληγωμένη από τη μπάλα υπερηφάνεια του. Και αυτό ποτέ δεν τον πρόδωσε ,αλλά ήταν πάντα εκεί να τον γεμίζει στιγμές ανείπωτης χαράς, κόσμος και μπάσκετ ήταν σαν ένα σώμα που βάδιζε χέρι-χέρι τα σκαλιά των επιτυχιών. ’ Εμείς για σας, εσείς για μας…’ Και κάποια από εκείνες τις ανοιξιάτικες νύχτες του Απρίλη ,κάπου στο ’97, ανέβηκαν ψηλά μαζί, από τους πρόποδες της γης , κατακτητές της δικής τους κορυφής, με τη σημαία ψηλά…

Και από την γεύση της σαμπάνιας και των αμέτρητων επιτυχιών , φτάσαμε στην αποκαρδιωτική θέα των γυμνών εξεδρών, θέαμα που δεν ταιριάζει ούτε στο ελάχιστο σε Ολυμπιακούς. Εμείς που από μικρά παιδιά μας μάθαιναν οι μεγαλύτεροι μυητές μας στην ερυθρόλευκη μαγεία ,ότι ο κόσμος είναι που δίνει δύναμη και πνοή σε αυτή την ομάδα, ο πύρινος λαός είναι που γιγαντώνει αυτό τον ευλογημένο σύλλογο, αυτός είναι που τον έπαιρνε πάντα από το χέρι σε δύσκολες στιγμές και τον ανέβαζε στην κορυφή. Αυτό είναι που μας κάνει να διαφέρουμε από τους υποστηρικτές των άλλων ομάδων, το dna του οπαδού που δε λυγά μπρος σε κανενός είδους εμπόδιο, ο μοναδικός οπαδός που έχει την ιδιότητα να κάνει ένα γήπεδο να κλονίζεται συθέμελα και να κινείται ανάλογα με τη κατεύθυνση των αθλητών που υποστηρίζει.

Λάθη έγιναν και θα γίνουν κι άλλα, είναι βέβαιο. Αρκεί να μάθουμε όλοι απ’ αυτά, ώστε να μπορούμε στο μέλλον να τα αποφεύγουμε κατά το δυνατόν. Μα ίσως ήρθε η ώρα να ξεχάσουμε τις όποιες διαφορές μας και να σταθούμε όλοι δίπλα στο σύλλογο που τόσο μας έχει ανάγκη. Το οφείλουμε σε αυτό το τμήμα που μας γέμισε αμέτρητες χαρές και μας έκανε να κλάψουμε από συγκίνηση, το οφείλουμε στον εαυτό μας ως οπαδοί αυτής της ομάδας, ώστε να την κάνουμε να ξανανιώσει δίπλα της αυτό τον απαράμιλλο παλμό, να της δώσουμε ζωή, όπως το νεογέννητο που νιώθει το πρώτο χτύπημα στην πλάτη και την καρδούλα του να πάλλεται ρυθμικά, μα πάνω απ’ όλα είναι το χρέος μας απέναντι στα αδέρφια εκεί ψηλά που έφυγαν τόσο άδικα και ίσως να νιώσουν αγαλλίαση βλέποντας και πάλι την ομάδα που τόσο λάτρεψαν να γίνεται μια ψυχή με τον κόσμο της.

Ας αφήσουμε πίσω μικροεγωισμούς και καμώματα, δεν ταιριάζουν σε ένα σύλλογο σαν και το δικό μας. Όλοι μαζί, κόσμος, παίκτες ,προπονητές , πρόεδροι , μια γροθιά να δείξουμε σε όλους ότι δεν μας τρομάζουν οι κακοτοπιές, απεναντίας μας ατσαλώνουν.

Δεν θα προτρέψω τον κόσμο να γεμίσει αύριο το Σ.Ε.Φ , πρωτίστως διότι δεν κατέχω κάποιο αξίωμα ή οποιαδήποτε σημαίνουσα θέση που να μου προσδίδει λαϊκό έρισμα και δευτερευόντως διότι ο κόσμος του Ολυμπιακού και καθαρή σκέψη έχει, αλλά και την απαιτούμενη κρίση ώστε να εκτιμήσει αν θα πρέπει να αποτελέσει μέρος της κερκίδας.

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προτρέψω όλους αύριο να το εκλάβουμε ως μια καλή ευκαιρία να ξαναδούμε παλιούς φίλους ,να χαιρετίσουμε γνωστούς που έχουμε να τους δούμε από τότε που το ΣΕΦ έσφιζε από κόσμο, να αναπολήσουμε ένδοξες στιγμές του παρελθόντος και να γεμίσουμε με συγκίνηση, να φέρουμε στη μνήμη μας τις όμορφες στιγμές που ο Θρυλέων έκανε τα δικά του παιχνίδια με την κερκίδα ,να θυμηθούμε εκείνα τα παλικάρια που πριν από χρόνια καθόμαστε δίπλα-δίπλα και δεν βρίσκονται πια μαζί μας… Και να φωνάξουμε δυνατά με την παρουσία μας πως ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι και πάλι εδώ… Ζωντανός…