Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Ο Στέλιος Γιαννακόπουλος είναι ένας από τους ποδοσφαιριστές πάνω στους οποίους "χτίστηκε" η αυτοκρατορία του Θρύλου, μετά από τα πέτρινα χρόνια και έζησε σπουδαίες στιγμές στην καριέρα του, έχοντας πετύχει και το πρώτο τέρμα των ερυθρόλευκων στο Champions League.
Ο "Stelios" φιλοξενήθηκε στην εκπομπή της Nova, "LEGEND STORIES" και ήταν ξεκάθαρος στο ότι... δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα να σκοράρεις κόντρα στον ΠΑΟ και να κερδίζει η ομάδα σου το πρωτάθλημα!
Κάτι που ήξερε πολύ καλά να κάνει...
Ο πρώην ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού ξετυλίγοντας το κουβάρι της μεγάλης καριέρας του, μίλησε για όλα και εξήγησε πως "αδιαφόρησε" για ΑΕΚ και ΠΑΟ, και πήρε μεταγραφή στον Θρύλο!
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΟΣΑ ΕΙΠΕ:
ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΑΣΤΕΡΑ:
"Στα στενά και τις αλάνες της Καισαριανής ξεκίνησα. Η δική μου η γενιά και ίσως οι αμέσως επόμενες, του 1975 και του 1976 να πρόλαβαν ειδικά στην Αθήνα αυτό που λέμε αλάνες.
Ήμουν τυχερός, γιατί στην Καισαριανή όπου μεγάλωσα υπήρχαν αλάνες και τα παιδιά είχαν τη δυνατότητα να παίξουν ποδόσφαιρο και οτιδήποτε άλλο ήθελαν, με ποδήλατα, με σφεντόνες, με πέτρες. Την πρόλαβα αυτή την εποχή. Ο πατέρας μού μετέδωσε το μικρόβιο του ποδοσφαίρου, αλλά και εγώ αν δεν έβαζα τη δική μου τρέλα και την αγάπη για το ποδόσφαιρο, δεν θα γινόταν τίποτα. Αν δεν το έχεις μέσα σου και δεν σου αρέσει, δεν μπορείς με το ζόρι να κάνεις κάτι. Ο πατέρας μου ήταν φυσικά ο μεγάλος μου δάσκαλος, ο άνθρωπος που μου έμαθε τα βασικά γύρω από το ποδόσφαιρο, με διόρθωνε σε κάθε μου στιγμή ώστε να γίνω καλύτερος, θεωρώ πως οι δικές του συμβουλές και η κριτική, με έκαναν να γίνομαι συνέχεια καλύτερος. Το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που μου άρεσε πιο πολύ απ' όλα. Ταυτόχρονα δεν παραμελούσα και τις υποχρεώσεις μου, ήμουν μαθητής, προσπαθούσα να είμαι σωστός μαθητής, μ'αρέσει γενικά να είμαι σωστός στις υποχρεώσεις μου, ακόμα και σήμερα. Δεν μου αρέσει να αφήνω εκκρεμότητες. Έτσι ήμουν από μικρός, αλλά το ποδόσφαιρο ήταν η μεγάλη μου αγάπη, ήταν η ζωή μου και φυσικά μαζί με την οικογένειά μου είναι οι δύο μεγάλες μου αγάπες. Στην Καισαριανή μεγάλωσα, ο Εθνικός Αστέρας ήταν η ομάδα που με ανέδειξε, που μου έδωσε την ευκαιρία να αγωνιστώ και να φανώ, να ακουστεί στη Δ' Εθνική, σε ηλικία 16 ετών το όνομά μου. Μεγάλο καμάρι το είχα τότε μέσα μου, στα 16 μου, πήγαινα σχολείο και ήμουν βασικός στην ομάδα της γειτονιάς μου, στην ομάδα που όλοι οι Καισαριανιώτες που έπαιζαν ποδόσφαιρο, είχαν όνειρο να αγωνιστούν. Και 'γω από τα 16 μου, στη Δ' Εθνική ξεκίνησα να παίζω ποδόσφαιρο. Τα κορίτσια στο σχολείο δεν ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο και την Δ' Εθνική, γενικά όμως υπήρχε η αίσθηση στο σχολείο, ότι υπάρχει ένα παιδί που είναι στο σχολείο και παίζει ποδόσφαιρο, και ίσως είναι καλώς και ίσως κάποτε καταφέρει να κάνει καριέρα. Αλλά μέχρι εκεί, μην φανταστείς τίποτα τρελό".
ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΝΗΛΕΙΑΚΟ:
"Με τον Εθνικό Αστέρα παίζουμε μια χρονιά στη Δ' Εθνική, ανεβαίνουμε κατηγορία, παίζουμε στη Γ' Εθνική. Στις δύο κατηγορίες τα πήγα αρκετά καλά. Στο μεταξύ μας παιχνίδι, αλλά και στα υπόλοιπα, με βλέπει ο Αντώνης Γεωργιάδης και ο Νίκος Αργυρούλης που ήταν οι τεχνικοί του Πανηλειακού στη Γ' Εθνική. Με σημείωσαν στο μπλοκάκι και το καλοκαίρι του 1993, έναντι 80 εκατ. δραχμών πηγαίνω στον Πανηλειακό. Πολλά χρήματα για την κατηγορία και την εποχή και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί αυτά τα χρήματα πήγαν στην ομάδα μου, στον Εθνικό Αστέρα και με αυτά ο Αστέρας μπόρεσε να κάνει μεταγραφές και διάφορα άλλα πράγματα που απασχολούσαν την ομάδα. Ήμουν διπλά χαρούμενος. Μόλις είχα τελειώσει το σχολείο, στα 18 μου, όπου δεν σου κρύβω ότι υπήρχαν μεγάλα διλήμματα για την ομάδα που θα συνεχίσω την καριέρα μου. Ο πατέρας μου ήταν πάρα πολύ διορατικός, ένας πάρα πολύ έξυπνος άνθρωπος. Μαζί με όλη την οικογένεια καθίσαμε, συζητήσαμε τι είναι καλύτερο για μένα. Παρά τις προτάσεις που είχαμε τότε και από τον Αθηναϊκό που έπαιζε στην Α' Εθνική και τον Απόλλωνα Αθηνών που επίσης ήταν στην πρώτη κατηγορία, η οικογένειά μου αποφάσισε, γιατί εγώ είχα κάποιες αντιρρήσεις και επέμενα πως θα έπρεπε να σκεφτώ τη λύση της Α' Εθνικής, ομάδες που είναι στην Αθήνα, δεν θα έφευγα από το σπίτι μου, από τους δικούς μου, από τις συνήθειές μου. Όμως ο πατέρας μου αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερο να φύγω από Γ' Εθνική και την Αθήνα για να πάω Γ' Εθνική, στον Πανηλειακό. Γιατί το μέλλον διαγραφόταν πιο ευοίωνο με αυτή την κίνηση. Είχε δίκιο. Καλοκαίρι του '93 μετακόμισα στον Πύργο. Η μητέρα μου πηγαινοερχόταν. 93-94 στη Γ' Εθνική, ανεβαίνουμε στην Β' Εθνική και την επόμενη σεζόν, 95-96 είμαστε στην Α' Εθνική. Και μετά από τρεις καλές σεζόν, καλοκαίρι του 1996 έρχεται η μεταγραφή στον Ολυμπιακό".
Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΓΓΡΑΦΗΣ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ:
"Δεν ήταν ο Ολυμπιακός η πρώτη ομάδα που ενδιαφέρθηκε. Ήταν η δεύτερη. Η πρώτη ήταν ο Παναθηναϊκός, ο οποίος την τελευταία μου σεζόν, 95-96, σχεδόν αμέσως μετά την αρχή της σεζόν είχε αρχίσει βολιδοσκοπήσεις και μέσω του κ. Βαρδινογιάννη και με τον πατέρα μου, και με μένα. Άλλωστε ο πατέρας μου είχε ιδιαίτερη σχέση με τον Παναθηναϊκό, μιας και είχε παίξει εκεί. Υπήρξαν συναντήσεις, υπήρξαν ραντεβού, στα οποία εγώ προσωπικά είχα συμφωνήσει να μεταγραφώ στον Παναθηναϊκό, απλά δεν είχα υπογράψει, όλα ήταν στα λόγια. Έβλεπα ότι δεν υπήρχε κάποια άλλο ενδιαφέρον και ερχόταν μια μεγάλη ομάδα όπως ήταν ο Παναθηναϊκός να με διεκδικήσει, φυσικά και οι προθέσεις μου ήταν να κάνω το βήμα, το άλμα και αισθανόμουν ότι ήμουν έτοιμος. Αυτά στην αρχή της σεζόν, 95-96. Προχωρώντας η σεζόν προς το τέλος της, η απόδοσή μου ήταν σε αρκετά υψηλό επίπεδο, υπήρχε διάρκεια, καλές εμφανίσεις, αλλά υπήρξε ένας τραυματισμός αρκετά σοβαρός. Είχα δεχτεί μια γονατιά στο ντέρμπι Καλαμάτα-Πανηλειακός, όπου έκανα θεραπεία στην Παιανία, μιας και ήμουν βέβαιος ότι θα μεταγραφώ εκεί. Έγινα καλά, επέστρεψα, η σεζόν συνεχίστηκε λες και δεν είχε διακοπεί ποτέ. Αμέσως πάλι βρήκα τον ρυθμό μου, ήταν η προτελευταία μου χρονιά στον Πανηλειακό, οπότε υπήρχε πολύ μεγάλο κίνητρο από μένα ώστε να συνεχίζω να παίζω καλά. Φυσικά όταν ένας παίκτης βλέπει ότι τον "παρακολουθεί" κάποιος, και ότι τον θέλει, τουλάχιστον εγώ, τα πόδια μου έπαιρναν φτερά, βοηθώντας την ομάδα και τον εαυτό μου. Η σεζόν τελείωνε και αρχίζει το καλοκαίρι του 1996 ένα απίστευτο σίριαλ. Το τηλέφωνο στο σπίτι χτυπούσε συνεχώς από δημοσιογράφους για το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού, το οποίο δεν είχε ωστόσο προχωρήσει στην πράξη με χαρτιά κλπ. Με φημολογούμενο ενδιαφέρον του Ολυμπιακού και ίσως της ΑΕΚ, όχι μόνο για μένα, αλλά και για τον Τζόλε που παίζαμε μαζί στον Πανηλειακό. Ήταν ένα καλοκαίρι πάρα πολύ έντονο. Ένα απόγευμα χτυπά το τηλέφωνο του σπιτιού. Ήταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης. Μου είπε ότι ο Πανηλειακός θέλει 600 εκατομμύρια για να δώσει εμένα και τον Τζόλε (300+300). Σαν πακέτο. Μου λέει πως αυτά τα χρήματα δεν είναι διατεθειμένος να τα δώσει. Θα πρέπει να κάνω υπομονή ακόμη έναν χρόνο και την επόμενη σεζόν που μένω ελεύθερος, να πάρω όλα τα χρήματα εγώ. Εγώ όμως αισθανόμουν ασφάλεια, λόγω του ενδιαφέροντος από Ολυμπιακό και ΑΕΚ, ένιωθα ότι θα μπορούσα να έχω πρόταση και από άλλες ομάδες. Πήρα τη μεγάλη απόφαση να απαντήσω στον κ.Βαρδινογιάννη ότι δεν ήμουν διατεθειμένος να περιμένω άλλον ένα χρόνο. Αισθανόμουν έτοιμος για το μεγάλο βήμα και δεν ήθελα να ρισκάρω μια σεζόν ακόμα, όπου μπορεί να κρύβει πολλά. Τραυματισμούς, ντεφορμάρισμα κλπ. Κι έτσι πήρα την απόφαση να αρνηθώ και να πω, ή τώρα υπογραφές ή ότι χαλάει η "δουλειά". Μου απάντησε: "Κάνε ότι καταλαβαίνεις".
Σαν να το ήξερε, την επόμενη μέρα με παίρνει τηλέφωνο ο κ.Λούβαρης. Με είχε στείλει η μητέρα μου στο φούρνο να πάρω ψωμί και θυμάμαι βγαίνοντας από το φούρνο, χτυπά το κινητό μου. Με ρώτησε αν έχω υπογράψει κάποιο χαρτί με τον Παναθηναϊκό. Απάντησα πως όλα είναι στα λόγια. Με ρώτησε αν ενδιαφέρομαι να συζητήσουμε και άμεσα δώσαμε ραντεβού. Συναντηθήκαμε. Στο ραντεβού ήταν ο κ.Σταυρόπουλος, πρόεδρος του Πανηλειακού, ο πατέρας μου κι εγώ. Τα βρήκαμε σε όλα και μετά από μερικές μέρες, δίνουμε ραντεβού στην οδό Πειραιώς, στα γραφεία του Πανηλειακού, για να τελειώσει η μεταγραφή. Έμαθα ότι είχε συμφωνήσει και ο Τζόλε και εκεί μας περίμενε άλλη μία έκπληξη. Πήγαμε μαζί με τον Τζόλε στα γραφεία. Μπαίνουμε μέσα και ξαφνικά εμφανίζονται ο κ.Τροχανάς με τον κ.Στράτο από την ΑΕΚ. Εμείς "κοκκαλώσαμε" με τον Τζόλε!! Μάθαμε ότι η ΑΕΚ κατέθεσε πρόταση με την οποία ο Πανηλειακός συμφωνούσε. Ο Πανηλειακός είχε αποδεχτεί και την πρόταση του Ολυμπιακού. Οπότε ήταν στο χέρι μας να επιλέξουμε που θα πάμε. Ο Πανηλειακός θα έπαιρνε τα ίδια χρήματα, από ΑΕΚ ή Ολυμπιακό. Η πρόταση από τον κ.Τροχανά και τον κ.Στράτο ήταν οικονομικά πολύ καλύτερη από αυτή του Ολυμπιακού. Μας έδιναν πολλά χρήματα παραπάνω. Ζητήσαμε λίγα λεπτά να το σκεφτούμε και αποφασίσαμε μαζί με τον Τζόλε και τον πατέρα μου να πάμε στον Ολυμπιακό. Υπήρχε μια διαίσθηση υπέρ του Ολυμπιακού. Έπαιξε ρόλο και η μετακίνηση του Μπάγεβιτς και έτσι αποφασίσαμε να πάμε στον Ολυμπιακό. Με τον κ.Κόκκαλη συναντήθηκα για πρώτη φορά στην προετοιμασία. Ενώ μεγάλη στιγμή ήταν και η συνάντηση με τον κ.Μπάγεβιτς, ο οποίος μας βοήθησε όλους πάρα πολύ στην καριέρα μας".
ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟ:
"Έχω δηλώσει πολλές φορές ότι ήμασταν οικογενειακώς Παναθηναϊκοί. Ο πατέρας μου αγωνίστηκε εκεί, εγώ πήγαινα στο γήπεδο και σαν μάθημα, μου μιλούσε συχνά ο πατέρας μου για τις κινήσεις του Σαραβάκου, του Αντωνίου, του Ζάετς, του Ρότσα, μ' αυτούς μεγάλωσα ως ινδάλματα. Όνειρο μου σαν πιτσιρικάς ήταν να παίξω στον Παναθηναϊκό. Αλλα η ζωή τα φέρνει έτσι και τα πράγματα αλλάζουν. Έζησα απίστευτες στιγμές με τον Ολυμπιακό, με τον οποίο δέθηκα αφάνταστα. Έδωσα ότι είχα, πήρα πάρα πολλά, πολλή αγάπη και αναγνώριση από τον κόσμο".
ΠΟΣΟ ΕΠΗΡΕΑΣΤΗΚΕ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΤΑΓΓΡΑΦΗ ΤΖΟΡΤΖΕΒΙΤΣ-ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ:
"Ίσως τα πράγματα να είχαν πάρει άλλο δρόμο. Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, σαν ουδέτερος μιλώντας και σαν σφυγμομέτρηση από αυτά που ακούω από τον κόσμο, αν ο Παναθηναϊκός έκανε αυτή την κίνηση, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά προς όφελος του. Ζήσαμε τα πάντα στον Ολυμπιακό. Ζήσαμε την απόλυτη ηδονή, σπάσαμε κάθε ρεκόρ, ζήσαμε απίστευτα πράγματα. Ελάχιστες λύπες, αλλά ακόμη κι αυτές σου μένουν χαραγμένες στον Ολυμπιακό. Είναι το DNA αυτής της ομάδας ξεχωριστό".
ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΟΙΟΤΙΚΕΣ ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. ΜΕ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟ-ΜΑΥΡΟΓΕΝΙΔΗ ΚΑΙ ΤΖΟΡΤΖΕΒΙΤΣ-ΓΕΩΡΓΑΤΟ:
"Ήταν από τις καλύτερες πτέρυγες θα μπορούσε να έχει μια ομάδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Η αριστερή πλευρά με Γεωργάτο και Τζόλε ήταν καλύτερη από την δεξιά, ήταν ένα κλικ παραπάνω από μένα με τον Μαυρογενίδη".
ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ:
"Ήμασταν στη Γερμανία με τον κ.Μπάγεβιτς, στην προετοιμασία, όπου γίνεται "σκοτωμός" για μια θέση στην 11άδα. Δεν ήταν μια απλή ομάδα, διεκδικούσαμε μια θέση στην 11άδα του Ολυμπιακού του Μπάγεβιτς. Στον καινούριο Ολυμπιακό. Απίστευτος ο ανταγωνισμός. Ο κόουτς πειραματίζεται. Κάναμε φιλικά, οικογενειακά διπλά, δοκιμές, ο κόουτς έδινε ευκαιρίες. Τελειώνει η προετοιμασία και ερχόμαστε στο "Καραϊσκάκη" για το πρώτο φιλικό επί ελληνικού εδάφους με τη Μποαβίστα. Ακόμη και το Ολυμπιακό στάδιο δεν θα χωρούσε τον κόσμο που ήθελε να δει την ομάδα. Ξεκινάω βασικός, σαν ντεμπούτο μου έχει μείνει αυτό το ματς πιο πολύ, παρά το επίσημο. Σε μια φάση είχα μια σύγκρουση με τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Το γόνατό του βρήκε στην αριστερή μου περόνη. Προσπαθούσα να πατήσω το πόδι μου, αλλά δεν μπορούσα. Κέρδισα πέναλτι στη συγκεκριμένη φάση, ο κόσμος χειροκρότησε, αλλά τελικά είχα πάθει συμπιεστικό κάταγμα στην κεφαλή της περόνης, το οποίο με άφησε 2 μήνες εκτός γηπέδων. Αισθάνθηκα πάρα πολύ άσχημα, ήταν το πρώτο φιλικό στην Ελλάδα, οπότε σαν ντεμπούτο πάνω κάτω αυτό θυμάμαι. Το επίσημο ντεμπούτο είναι με τον Ηρακλή που κερδίσαμε 1-0 με το γκολ του Ίβιτς. Είχαμε πολύ κόσμο στο πέταλο. Για να αντιληφθώ που ακριβώς βρίσκομαι, κάποιες στιγμές, άγγιζα και κοιτούσα το σήμα του Ολυμπιακού στη φανέλα μου. Αναρωτιώμουν αν όντως παίζω στον Ολυμπιακό και αγωνιζόμουν στο "Καυτανζόγλειο" με τον Ηρακλή. Απίστευτα πράγματα".
ΓΙΑ ΤΟ "ΒΑΡΟΣ" ΤΗΣ ΦΑΝΕΛΑΣ:
"Είναι πάρα πολύ βαριά η φανέλα του Ολυμπιακού και είναι πολλές και οι απαιτήσεις που έχει ο κόσμος. Ο κόσμος έχει απαίτηση από τον παίκτη να δει κάτι ξεχωριστό. Υποτίθεται ότι είσαι στην καλύτερη ομάδα της Ελλάδας και πρέπει να αποδείξεις γιατί είσαι εκεί και αυτό θέλει guts".
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ:
"Φυσικά είναι το πιο ξεχωριστό πρωτάθλημα και δεν θα ξεχάσω στη φιέστα το πρόσωπο και την έκφραση του Κυριάκου Καραταϊδη όταν σηκώνει το Κύπελλο. Αυτό που βγάζει από μέσα του, η γλώσσα του σώματός του είναι απίστευτη. Είναι λύτρωση, όλα τα συναισθήματα. Ήταν από τους παλιούς της ομάδας, μαζί με τον Καραπιάλη. Θυμάμαι ότι ο Καραπιάλης είχε πει στη γυναίκα του, τη Βάσω, ότι θα σε παντρευτώ, αν πάρουμε το πρωτάθλημα. Πήραμε το πρωτάθλημα και παντρεύτηκαν! Στο τελευταία ματς με την Καβάλα έκανα το ένα από τα δύο χατ τρικ με τον Ολυμπιακό. Θυμάμαι τα παιδιά της Καβάλας να μου λένε, να μη βάλω άλλο γκολ, γιατί ο κόσμος είχε φτάσει κοντά στον αγωνιστικό χώρο και θα έμπαινε μέσα από τον ενθουσιασμό. Αλλά εγώ τον χαβά μου, έβαλα τρία γκολ. Και σε κάθε γκολ, ο κόσμος έμπαινε μέσα και μας κυνηγούσε".
ΓΙΑ ΤΟ ΓΚΟΛ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΟ ΤΟ 1997:
"Πρώτη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ, απίστευτο ματς με πάρα πολύ κόσμο. Ήταν η έμπνευση της στιγμής. Έχει κόρνερ η Πόρτο, βγάζουμε τη μπάλα από την περιοχή, ο Ίβιτς παίρνει τη μπάλα από αριστερά και βγαίνουμε εγώ με τον Γεωργάτο. Ο Γρηγόρης είναι στη δεξιά μου πλευρά. Σηκώνει το κεφάλι ο Ίλια, μας βλέπει και δίνει τη μπάλα. Τελειώνω εγώ τη φάση όπως μου ήρθε εκείνη τη στιγμή, βλέποντας και τον τερματοφύλακα έξω από την εστία του. Καλό σουτ, θέλει και λίγο τύχη ένα τόσο μακρινό σουτ. Μπήκε ένα από τα πιο όμορφα γκολ της διοργάνωσης και της καριέρας μου".
ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΚΟΛ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ:
"Δεν υπάρχει πιο ωραίο συναίσθημα. Να είσαι παίκτης του Ολυμπιακού και να σκοράρεις εις βάρος του Παναθηναϊκού. Μπορεί να βάλεις 3 ή 4 γκολ με την Καβάλα και να μην το θυμάται κανείς, όμως ένα γκολ σε τέτοιο ντέρμπι το θυμάται όλος ο κόσμος. Είχαν γίνει και πολλά με τη μεταγραφή μου και όλα αυτά αγωνιζόμενος, προσπαθούσα να τα ξεπεράσω. Ο κόσμος ήξερε το ιστορικό μου και εγώ προσπαθούσα όλα αυτά να τα ξεπεράσω και να αποδώσω για την ομάδα που ήμουν εκείνη τη στιγμή".
ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΤΕ ΕΝΙΩΣΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ:
"Αυτό έρχεται παιχνίδι με το παιχνίδι. Όσο περισσότερο παίζεις, παίρνεις τα πάνω σου, αποδίδεις καλύτερα. Στον Ολυμπιακό υπήρχαν παιδιά πολύ υψηλού επιπέδου, οι οποίοι αισθάνονταν όπως κι εγώ. Όταν έχεις συμπαίκτες που περίμεναν μια ευκαιρία για την 11άδα, αυτή η ευγενής άμμιλα που υπήρχε στην ομάδα, με έκανε και μένα να έχω πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, να προσπαθώ να βελτιώνομαι, κάτι που δεν βλέπω σήμερα στα νέα παιδιά. Δεν βλέπω την ίδια δίψα. Είναι άλλες οι εποχές, αλλά δεν είναι μεγάλη δικαιολογία αυτό. Πρέπει τα νέα παιδιά να βουλεύουν επιπλέον ώστε να βελτιώνονται".
ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΙΚΕΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΝΤΕΡΜΠΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ:
"Ήταν το τάιμινγκ τέτοιο, η φουρνιά των ποδοσφαιριστών. Ο Παναθηναϊκός έχοντας χάσει τα πρώτα ντέρμπι είχε ένα ψυχολογικό ντεσαβαντάζ. Ξεκινούσε από το μηδέν το ματς, αλλά η ψυχολογία ήταν υπέρ μας. Και αυτό παιχνίδι με παιχνίδι, μεγάλωνε. Η δίψα για τη νίκη ήταν η ίδια και για τους δύο, αυτή η μίνι παράδοση όμως που χτίζαμε, αυτή η παράδοση γιγαντωνόταν. Με τα χρόνια φαινόταν πως εμείς είχαμε πια άλλον αέρα, τον αέρα του πρωταθλητή".
Η ΡΕΒΑΝΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΡΘΩΣΗ ΣΤΑ ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΑ ΤΟΥ ΤΣΑΜΠΙΟΝΣ ΛΙΓΚ:
"Δεν είχαμε παίξει αρκετά καλά στο πρώτο ματς και σα να μην έφτανε αυτό είχε έρθει και ο πρόεδρος και μας είχε πει, πως αν δεν περάσουμε θα γυρίσουμε κολυμπώντας, κάτι τέτοιο! Αυτό μας ταρακούνησε περισσότερο. Οι Μεσογειακοί λαοί είναι πιο θερμοί, επηρεάζονται από τέτοιες καταστάσεις, μια ομιλία προέδρου ή τον κόσμο στην προπόνηση. Προσωπικά εμένα με βοηθούσαν αυτές οι παρεμβάσεις".
ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΤΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΟΑΣΙΑ ΣΤΟ ΖΑΓΚΡΕΜΠ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟΥΣ "8":
"Ο Ολυμπιακός που έπαιξε πρόσφατα στη Μόσχα με τη Ρουμπίν ήταν τυχερός, καθώς έπαιξε σε γήπεδο με συνθετικό χλοοτάπητα. Ούτε πάγος, ούτε τίποτα. Το κρύο αντιμετωπίζεται, ο πάγος όμως, πολύ δύσκολα. Εμείς είχαμε και πολύ κρύο, αλλά και το παγωμένο γήπεδο, όπου την παραμονή του αγώνα, στην προπόνηση φορούσαμε τα παπούτσια περιπάτου. Τα ποδοσφαιρικά δεν "έπιαναν" στο χορτάρι, ήταν σαν να περπατάς σε μάρμαρο. Ο διαιτητής όμως και η UEFA αποφάσισαν ότι το παιχνίδι θα γίνει. Κι εκεί άρχισε ένα απίστευτο κυνηγητό για να βρούμε κατάλληλα παπούτσια, σαν αυτά που παίζουμε στο 5Χ5, στο συνθετικό. Για καλή μας τύχη ερχόταν η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού στο Ζάγκρεμπ. Οπότε ο Κούλης Δουρέκας κανόνισε και ήρθαν τα παπούτσια με την ομάδα του μπάσκετ. Στο ματς το κρύο ήταν τρομερό. Έχει κάνει ίσως το καλύτερό του παιχνίδι ο Αντρέας Νινιάδης, εκείνο το βράδυ τον βαφτίσαμε "Νουρέγιεφ", γιατί χόρευε στον πάγο! Καταφέραμε να ισοφαρίσουμε με ένα περίεργο γκολ, δικό μου. Είμαι μεταξύ περιοχής και τέρματος, ξεχασμένος από την άμυνα, η μπάλα μετά από σουτ πηγαίνει άουτ και εγώ βάζω το κεφάλι μου για να βρω τη μπάλα. Μου βγήκε αυτή η έμπνευση και μπήκε το γκολ της ισοφάρισης, που μας έφερε στους "8".
ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ ΣΤΟΥΣ "8":
"Ήταν μια κακιά στιγμή, να δεχτούμε ένα γκολ από τη Γιουβέντους το οποίο μας άφησε εκτός ημιτελικού Τσάμπιονς Λιγκ. Από εκεί και πέρα ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Στη ζωή και τον αθλητισμό δεν πρέπει να είσαι αχάριστος, πρέπει να δέχεσαι αυτά που σου δίνει ο Θεός και να λες και ευχαριστώ. Το θέμα είναι τι κατάφερες, τι έγραψε η ιστορία. Η ιστορία έγραψε ότι πήγαμε την ομάδα μέχρι τους "8" και αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους μας. Παίκτες, προπονητές, διοίκηση, κόσμο και τους αφανείς ήρωες που ήταν πίσω από την ομάδα".
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΕΣΗ ΟΣΟ ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ ΝΙΚΕΣ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ:
"Υπήρχε πίεση γιατί είχαμε πεισμώσει. Ήταν μια κατάρα που συνόδευε την ομάδα. Θυμάμαι το ματς με τη Λα Κορούνια. Ήταν σε τρομερή κατάσταση τότε η Λα Κορούνια, ίσως ήταν και η καλύτερη ομάδα της Πριμέρα Ντιβιζιόν μαζί με τη Ρεάλ. Πριν αυτό το παιχνίδι ήμασταν σε ένα ματς με την Εθνική, εκεί οι παίκτες του Παναθηναϊκού (Γκούμας, Μπασινάς, Νικοπολίδης, Λυμπερόπουλος) που είχαν αντιμετωπίσει νωρίτερα τη Λα Κορούνια στο "Ριαθόρ" μας έλεγαν: "Παιδιά, εκεί δεν γλιτώνετε με τίποτα! Χάνεται η μπάλα εκεί!" Αυτό σε προδιαθέτει, σου μένει στο μυαλό. Η Λα Κορούνια συνέχιζε τις καλές εμφανίσεις και ο κόσμος της που μας έβλεπε όταν ήμασταν στο πούλμαν προς το γήπεδο, μας έδειχνε με τα δάχτυλα πως θα δεχτούμε 3, 4 ή 5 γκολ. Ξεκινά το παιχνίδι, δείχνει η Λα Κορούνια ότι είναι πολύ καλή, αλλά και εμείς ήμασταν καλοί. Πραγματικά, βρισκόμαστε πίσω στο σκορ, αλλά ισοφαρίζω εγώ και κάνει ο Πίτερ Οφορίκουε το 2-1. Στο τέλος, γίνεται μια ασυννενοησία. Δεν διώχνουμε τη μπάλα, κερδίζει η Ντεπορτίβο ένα πλάγιο άουτ και από εκεί έρχεται η ισοφάριση. Πήγαμε στα αποδυτήρια λες και είχαμε φάει 5 γκολ. Μια απογοήτευση, μια κατήφεια, αποτέλεσμα που θα ονειρεύονταν άλλες ομάδες, κι εμείς πήραμε 2-2 με τη Λα Κορούνια στον "λάκκο των λεόντων".
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΜΠΑΓΕΒΙΤΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ:
"Η αλλαγή του συγκεκριμένου προπονητή, που δημιούργησε μια πολύ καλή ομάδα, μια ομάδα καλοδουλεμένη με αυτοματισμούς, που πήρε πρωταθλήματα, φεύγοντας, αλλάζουν οι ισορροπίες, δεν ξέρεις ποιος θα έρθει, τι θα γίνει, δεν ξέρεις αρκετά πράγματα. Υπήρχε μια αβεβαιότητα. Δεν είναι εύκολο για μια ομάδα να αλλάζει προπονητή στη μέση της σεζόν. Η ομάδα όμως συνέχιζε να δουλεύει με παρόμοιο τρόπο, οι αυτοματισμοί ήδη υπήρχαν και αυτό βοήθησε τον προπονητή που ήρθε και η ομάδα συνέχισε φτάνοντας στο πρωτάθλημα".
ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΨΗΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΓΓΡΑΦΕΣ ΖΙΟΒΑΝΙ ΚΑΙ ΖΑΧΟΒΙΤΣ ΤΟ 1998:
"Δεν είναι απαγορευτικό να ονειρεύεται κανείς έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ ή όπως τώρα που ο κόσμος σκέφτεται έναν τελικό στο Γιουρόπα Λιγκ. Είναι ωραίο να υπάρχουν όνειρα και αυτά άλλωστε μας οδηγούν στο να κάνουμε το κάτι παραπάνω. Βέβαια, πρέπει να ονειρεύεσαι πατώντας ταυτόχρονα και στην πραγματικότητα. Θέλει συνέπεια, σιγά σιγά να χτίσεις πράγματα. Η Ελλάδα δεν είναι Ισπανία και Αγγλία, αλλά και όσα έκαναν οι ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη είναι πάρα πολύ καλά".
ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΠΑΙΚΤΗΣ ΣΕ ΥΨΗΛΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΑΠΟΔΟΣΗΣ:
"Είναι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος αν έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του. Αν δεν υπάρχει συνέχεια και διάρκεια, σε κάποιον που κάνει πρωταθλητισμό, τότε μένει στη μετριότητα. Κι εγώ από πολύ μικρός ήθελα το κάτι παραπάνω, να βελτιώνομαι συνεχώς. Είχα παράπονο και από τον πατέρα μου. Ποτέ δεν με επιβράβευε ιδιαίτερα, πάντα μου μιλούσε για τα λάθη μου. Αυτό με έκανε να έχω περισσότερες απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Αυτό το έκανε ως προπονητής και ο Μπάγεβιτς. Ακόμη και σε σπουδαία ματς για την ομάδα, σου μιλούσε για τα λάθη. Έτσι βλέπεις τις λεπτομέρειες για να γίνεις ακόμη καλύτερος".
ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥ ΦΟΒΟ:
"Ο τραυματισμός, τίποτε άλλο. Αισθανόμουν ότι όλα θα πάνε καλά, είχα τρομερή αισιοδοξία ως ποδοσφαιριστής. Δεν σκεφτόμουν κάτι που θα μου ρίξει την αυτοπεποίθηση ή θα μου ελαττώσει την απόδοση. Έβλεπα τον εαυτό μου με όλα τα θετικά που έχω και πώς θα το κάνω ακόμη καλύτερο, το παιχνίδι μου, τις αντιδράσεις μου. Αυτή ήταν η φιλοσοφία μου. Να βελτιώνω τις αδυναμίες μου και να τελειοποιώ τα καλά μου σημεία".
ΓΙΑ ΤΟ 4-1 ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΣΤΗ "ΛΕΩΦΟΡΟ" ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟ:
"Είναι ιδιαίτερα αυτά τα παιχνίδια και όταν τέτοιες νίκες σημειώνονται εκτός έδρας, είναι παιχνίδια που σε καταξιώνουν στη συνείδηση του Έλληνα φίλαθλου. Είναι παιχνίδια τα οποία μένουν. Είναι αυτά που θα μένουν και σε μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Η κίνηση του πανηγυρισμού ήταν "Γρηγόρης Γεωργάτος". Φαίνεται στα πλάνα ότι ο Γρηγόρης κάνει ενορχήστρωση εκείνη τη στιγμή, το οργανώνει. Ήταν όμως αυθόρμητο".
ΓΙΑ ΤΟ 4-3 ΜΕ ΤΗΝ ΑΕΚ ΣΤΟ ΟΑΚΑ ΤΟ 2002:
"Είναι τελικός πρωταθλήματος. Παιχνίδια όπου το στομάχι είναι κόμπος. Δεν μπορείς να κοιμηθείς πολύ καλά, δεν μπορείς να φας. Δεν μπορείς να πας πουθενά χωρίς να συζητιέται το συγκεκριμένο παιχνίδι. Δηλαδή, έχεις την προπόνηση, τον προπονητή, τους φίλους, την οικογένεια, τους άγνωστους, όλοι μιλάνε γι' αυτό. Στιγμές σαν κι αυτές, οι ώρες αναμονής, το ξενοδοχείο, οι ώρες που δεν περνάνε.. Όλα αυτά μέχρι να ξεκινήσει το παιχνίδι. Αν δεν το ζήσεις, δεν καταλαβαίνεις το άγχος και την πίεση. Μιλάμε για κορυφαίες ομάδες. Κι εμείς, αλλά και η ΑΕΚ που είχε κάνει πολύ καλή σεζόν τότε".
ΓΙΑ ΤΟ ΝΤΕΡΜΠΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟ ΣΤΗ ΡΙΖΟΥΠΟΛΗ ΤΟ 2003 ΚΑΙ ΤΗ ΜΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟΥ ΤΟΥ:
"Έγιναν κάποια πράγματα τα οποία δεν είναι ότι καλύτερο για ένα ντέρμπι. Υπήρχε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, πόθος και πάθος από εμάς μέσα στο γήπεδο και από τον κόσμο εκτός γηπέδου. Οι εικόνες είναι γνωστές. Σίγουρα όλοι δεν ήμαστε σύμφωνοι με αυτό που έγινε, θεωρώ όμως ότι ξεκινώντας το παιχνίδι, μιας και υπήρχαν μόνο οι δύο εντεκάδες, και επειδή έχω βρεθεί και εγώ στην ίδια θέση σε εκτός έδρας ματς, τέτοια παιχνίδια μας έδιναν το κίνητρο να τιμωρήσουμε τους συγκεκριμένους που μας αντιμετώπιζαν έτσι. Καταδικάζω όσα έγιναν, δεν πρέπει να γίνονται αυτά τα πράγματα, αυτό φάνηκε ότι επηρέασε τον Παναθηναϊκό. Εμείς μπήκαμε δυνατά, βάλαμε γκολ νωρίς με τον Ζιοβάνι, μετά έκανα εγώ το 2-0 και εκεί κατάλαβε ο Παναθηναϊκός ότι το πρωτάθλημα είναι δικό μας. Έμενε το παιχνίδι με την Ξάνθη, όπου βάζω εκεί το τελευταίο μου γκολ, πριν φύγω για την Αγγλία. Είχε μεσολαβήσει μια συνάντηση με τον πρόεδρο, όπου δεν είχα συμφωνήσει για ανανέωση και ένιωθα πως ήμουν στον αέρα. Υπήρχε ήδη η πρόταση από την Αγγλία, είχαμε εκκρεμότητες και με την Εθνική για τα προκριματικά του Euro 2004. Τίποτα δεν είχε ξεκαθαρίσει ακόμη".
Η ΠΡΩΤΗ ΚΡΟΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ:
"Ήταν Δεκέμβριος του 2002 προς Γενάρη του 2003, από τη Μπόλτον ήρθε η επίσημη πρόταση. Ενδιαφέρον υπήρχε από τις Μονακό, Πάρμα, Φιορεντίνα, Ουντινέζε, είχα πέραση στην Ιταλία! Τελειώνοντας το ματς της Εθνικής στη Σαραγόσα που νικήσαμε με το δικό μου γκολ, ενώ είχα ήδη συμφωνήσει με τη Μπόλτον, μου έκανε πρόταση και η Σαραγόσα, όμως είχα ήδη κλείσει στη Μπόλτον. Με τον Ολυμπιακό έχει γίνει ένα ραντεβού πριν τη Ριζούπολη, ακολουθεί νέο με τον κ.Κόκκαλη μετά το ντέρμπι. Δεν υπήρξε συμφωνία, χωρίς να υπάρχει διαφωνία. Δεν υπήρξε ταύτιση. Από εκεί και πέρα είχαμε επικοινωνία μόνο μέσω τηλεφώνου. Πρώτη μου επιλογή ήταν να παραμείνω στον Ολυμπιακό. Αυτό δεν έγινε. Η ουσία είναι ότι ολοκλήρωσα την πορεία μου στην ομάδα, κάνοντας την καλύτερη σεζόν μου. Πιο γεμάτη, πιο μεστή σεζόν και είχα στεναχωρηθεί πολύ τότε. Βέβαια, ακολούθησε μετά από αυτή τη μεγάλη λύπη, το όνειρο, πηγαίνοντας στον μαγικό κόσμο της Πρέμιερ Λιγκ. Μιλάμε για ένα άλλο σπορ! Πηγαίνοντας στην Αγγλία κανείς, θα διαπιστώσει ότι μιλάμε για ένα άλλο στυλ παιχνιδιού. Πιο γρήγορο, πιο τεχνικό, πιο δυνατό".
ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ:
"Την πρώτη χρονιά πήγαμε με τη Μπόλτον στον τελικό του Λιγκ Καπ απέναντι στη Μίντλεσμπρο. Θυμάμαι πολύ έντονα αυτό το παιχνίδι, ήμουν τραυματίας και πηγαινοερχόμουν στην Ελλάδα, κάνοντας θεραπείες με τον Θοδωρή Μπαλίδη. Πραγματικά τα έδωσε όλα και γενικά όποτε είχα προβλήματα που δεν μπορούσα να ξεπεράσω στην Αγγλία -όχι πολλά- αλλά κάποια που ήθελαν ιδιαίτερη προσοχή, ερχόμουν στην Ελλάδα όπου με περιποιούταν ο Θοδωρής. Στην αρχή αναμενόταν να ήμουν εκτός αποστολής, τελικά ήμουν σε θέση να αγωνιστώ, ήμουν στον πάγκο και μπήκα αλλαγή. Δεν τα καταφέραμε, χάσαμε, όμως ήταν μια απίστευτη εμπειρία. Πήγα σε μια ομάδα, που την προηγούμενη σεζόν είχε σωθεί την τελευταία αγωνιστική και αμέσως -όχι εξαιτίας μου- ήταν η συγκυρία τέτοια που βελτιωθήκαμε και παίξαμε την πρώτη χρονιά σε τελικό ενός Κυπέλλου. Είναι για μένα πολύ μεγάλο επίτευγμα, γιατί είναι τέτοιο το μέγεθος της ομάδας, που αυτομάτως το κάνει μια πάρα πολύ μεγάλη επιτυχία ανεξαρτήτως αποτέλεσματος. Και μετά έρχεται το καλοκαίρι της Πορτογαλίας".
ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ:
"Οι παραστάσεις που έχω από την εμπειρία μου εκεί είναι απίστευτες. Στο ντεμπούτο μου με τον Ολυμπιακό κοιτούσα το σήμα στη φανέλα την ώρα του αγώνα, για να πιστέψω ότι είμαι εκεί, στην Αγγλία δεν έκανα αυτό, καθώς δεν έχει το ίδιο βάρος το σήμα της Μπόλτον, απλά όποτε παίζαμε στα μεγάλα γήπεδα, στο Ολντ Τράφορντ, το Άνφιλντ, το Στάμφορντ Μπριτζ, το Γουάιτ Χαρτ Λέιν της Τότεναμ, που ήταν το αγαπημένο μου, σε στιγμές διακοπής του παιχνιδιού, κοιτούσα τον χώρο στον οποίο βρίσκομαι και παίζω. Σκεφτόμουν ότι δεν είναι δυνατόν, με βλέπουν εκατομμύρια τηλεαθεατές σε ολόκληρο τον πλανήτη! Ειδικά τα μεγάλα παιχνίδια, που τα δείχνει παντού η τηλεόραση, η τηλεθέαση είναι απίστευτη, αισθάνεσαι ότι δίνεις μια παγκόσμια παράσταση. Είναι απίστευτο το συναίσθημα".
ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΣΤΗ ΛΙΒΕΡΠΟΥΛ ΠΟΥ ΔΕΝ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ:
"Βρέθηκα μια ανάσα από τη Λίβερπουλ. Το καλοκαίρι του 2005. Είχαμε παίξει το Κύπελλο Συνομοσπονδιών με την Εθνική στη Γερμανία και εκείνη τη σεζόν, έπαιξε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ η Λίβερπουλ με τη Μίλαν στην Κωνσταντινούπολη. Είχε αρχίσει να φημολογείται το ενδιαφέρον της Λίβερπουλ για μένα. Ξεκινά η σεζόν 05-06, αλλά οι μεταγραφές δεν έχουν ολοκληρωθεί στην Αγγλία. Για μια ολόκληρη εβδομάδα είμαι σε φάση ανανέωσης ή μεταγραφής στη Λίβερπουλ ή τη Μάντσεστερ Σίτι, που με ήθελε κι αυτή. Η Σίτι τότε δεν είναι αυτή που είναι σήμερα. Ήταν ένα σκαλί πιο κάτω. Σαν βάρος φανέλας δεν το συζητάμε, αλλού η Λίβερπουλ, αλλού η Σίτι. Σαν φανέλα και φιλοδοξία, να σε θέλει απλά η Λίβερπουλ ήταν ένα πολύ μεγάλο κατόρθωμα. Ειδικά για τη θέση του μεσοεπιθετικού, δεν ήταν εύκολο. Ο Νταμπίζας μου είχε πει πως θα έχω πρόβλημα εκεί, το στυλ ευννοεί στην Αγγλία το σκληρό παιχνίδι, τη μαχητικότητα. Μου είπε να κάνω βάρη, να προσαρμοστώ γενικά στην αγγλική κουλτούρα. Όχι μόνο ο Νίκος και άλλοι, πιο απαισιόδοξοι, νόμιζαν πως δεν θα καταφέρω να "πιάσω" στην Αγγλία και αυτό ήταν που με ερέθιζε! Σχετικά με τη Λίβερπουλ, γίνεται ο τελικός της Κωνσταντινούπολης. Έχουν φουντώσει οι φήμες, με αποτέλεσμα να μιλάω για μια ολόκληρη εβδομάδα με τον Ράφα Μπενίτεθ, να μου λέει πως μένει ένα χαρτί για να κλείσει η μεταγραφή και να μου ζητάει να προσέχω μην χτυπήσω στην προπόνηση με τη Μπόλτον! Η καρδιά μου φτερούγιζε, ήμουν όχι στον 7ο, αλλά στον 100ο ουρανό. Στην προπόνηση πετούσα! Ήμουν στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας μου. Τελείωνε η προπόνηση, το μεσημέρι και με έπαιρνε πάλι ο Μπενίτεθ, ρωτούσε αν όλα είναι καλά, αν έχω χτυπήσει στην προπόνηση! Την υπόθεση είχε αναλάβει ο Ρικ Πάρι, εκτελεστικός διευθυντής της Λίβερπουλ, μαζί με τον δικηγόρο της ομάδας. Έπρεπε να στείλουν το χαρτί της πρότασης για να γίνει η μεταγραφή. Εκ των υστέρων έμαθα ότι ο Ρικ Πάρι ήταν πολύ φίλος με τον δικό μας πρόεδρο, τον Φιλ Γκαρντσάιντ. Η μεταξύ τους φιλία ήταν και η αιτία να μείνει αυτή η μεταγραφή μόνο στα τηλέφωνα με τον Μπενίτεθ. Για τη Λίβερπουλ θα ήμουν απλά ένα χρήσιμο εργαλείο, ένας καλός παίκτης, αλλά για τη Μπόλτον στην κατάσταση που ήμουν τότε, ήμουν Ο ΠΑΙΚΤΗΣ!
Βοηθούσα πολύ και με χρειαζόταν πολύ η ομάδα. Ουσιαστικά αυτή η φιλία χάλασε τη μεταγραφή. Είχα ρήτρα αποδέσμευσης 1 εκατ. λίρες και με αυτά τα χρήματα, ο Γκαρντσάιντ είπε στον Πάρι ότι δεν μπορεί να με αντικαταστήσει. Τελικά με φώναξε ο Άλαρνταϊς στο γραφείο του, κλείδωσε την πόρτα, πήρε το κλειδί και το έβαλε στην τσέπη του (!) και μου είπε ότι αν δεν ανανεώσω, δεν θα βγω από αυτό το γραφείο για προπόνηση! Πέρασα μια ώρα συζήτησης και διαπραγμάτευσης, έχασα την προπόνηση που ήταν ήδη σε εξέλιξη, αλλά εξασφάλισα ένα απίστευτο συμβόλαιο, ήταν η ανταμοιβή των κόπων μου και έμεινα στην ομάδα για άλλα τρία χρόνια".
Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ "7" ΠΟΥ ΦΟΡΟΥΣΕ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ:
"7 Ιουνίου έβαλα το γκολ με την Εθνική στην Ισπανία, Ιούλιο παντρεύτηκα, 7ος μήνας, Ιούλιο γεννήθηκα, 7ος μήνας, Ιούλιο που έχω την επέτειο του γάμου μου, πήραμε το Euro που είναι πάλι τον 7ο μήνα. 4/7/99 παντρεύτηκα, 4/7/04 πήραμε το Euro. Στην επέτειο του γάμου μου, έχω και επέτειο Euro! Όλα αυτά είναι συνδεδεμένα με το Νο 7. Τυχαία στο σπίτι μου στην Καισαριανή η διεύθυνση έχει το Νο 7. Στου Ζωγράφου που έμενα πιο πριν, πάλι η διεύθυνση ήταν στο 7. Γενικά όλος ο κόσμος γύρω μου, περιστρέφεται γύρω από το 7".
ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ ΤΟΥ:
"Πιστεύω στη μοίρα, αλλά πρέπει να παρακινείς και τη μοίρα ταυτόχρονα. Δεν μπορείς να περιμένεις από τη μοίρα τα πάντα. Πρέπει να ακολουθείς τον δρόμο σου, να έχεις στόχους στη ζωή σου. Το όνειρό σου. Είχα όνειρο να γίνω ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Τότε τα ινδάλματά μας ήταν ο Μαραντόνα, ο Πελέ που βλέπαμε μόνο στις κασέτες και ο Κρόιφ. Στην Ελλάδα ήταν ο Σαραβάκος. Παίζαμε και στην ίδια θέση και προσπαθούσα να πάρω στοιχεία από το παιχνίδι του. Στη συνέχεια, ο Στόιτσκοφ, ο Φίγκο, ο Ρονάλντο της Βραζιλίας και σήμερα ο Μέσι που όλοι υποκλινόμαστε".
ΓΙΑ ΤΟ EURO 2004:
"Ήταν σαν να σταμάτησε ο χρόνος του ποδοσφαίρου και να ήρθε ο θεός του ποδοσφαίρου και να είπε: "Τώρα σας φυτεύω εδώ την Εθνική Ελλάδος, γιατί αυτή θα πάρει το πρωτάθλημα". Ήταν μια παρένθεση και ξαφνικά εμφανίστηκε η Εθνική. Ήταν από τις καλύτερες φουρνιές Ελλήνων ποδοσφαιριστών, όλοι μαζεμένοι στην καλύτερη δυνατή τους κατάσταση, την κατάλληλη στιγμή. Έγινε πάρα πολύ ομαδική δουλειά, πολύ μεγάλη προσπάθεια, ώρες αυτοματισμών και ομιλιών. Σοβαρή και η πινελιά του προπονητή και του συνεργάτη του, του Τοπαλίδη. Ότι εφόδιο είχε ο καθένας το έδωσαν σε αυτή την ομάδα και έγινε το θαύμα της Πορτογαλίας. Δεν θα ξεχάσω την ομιλία του Ρεχάγκελ πριν το πρώτο παιχνίδι. Ήταν η κατάληξη της ομιλίας, αφού είχε περάσει το τεχνικό κομμάτι, πάντα υπήρχε και ένας επίλογος με τον Ρεχάγκελ, ο οποίος άγγιζε τον ποδοσφαιριστή, καθώς ο Ρεχάγκελ ήταν μεγάλος ψυχολόγος. Μας είχε πει ότι είστε μαζεμένοι εδώ για κάποιο σκοπό, φοράτε τη φανέλα της Ελλάδας, έχετε 11 εκατομμύρια πίσω την Ελλάδα, που είναι κρεμασμένοι στις τηλεοράσεις και περιμένουν να δουν εσάς, όπως και οι ομογενείς σε όλο τον κόσμο. Είστε και εσείς, οι ποδοσφαιριστές, που σας γνωρίζουν 11 εκατομμύρια κόσμος, ίσως και λίγοι παραπάνω, αλλά κανένας εκτός Ελλάδας. Σήμερα είναι η ευκαιρία να γίνετε διάσημοι, να γράψετε ιστορία και κερδίζοντας να ασχολούνται όλοι μαζί σας, με την Ελλάδα. Στον Γιούρκα που θα έπαιζε απέναντι στον Κριστιάνο Ρονάλντο, είπε πως είναι η ευκαιρία του να κλέψει την παράσταση. Έτσι κι έγινε. Έκανε και την απίστευτη κούρσα που ο Ρονάλντο του έκανε το πέναλτι. Αυτομάτως την επόμενη μέρα, μιλούσαν όλοι για τον Σεϊταρίδη, τον Ζαγοράκη, για όλους τους παίκτες. Ήταν μια ομιλία που άγγιξε τους παίκτες και πάντα ο Ρεχάγκελ είτε με ομιλίες, είτε με ιστορίες από το δικό του παρελθόν, έδινε στον ποδοσφαιριστή να καταλάβει ότι μπορεί να ζήσει κάποια πράγματα μια φορά στη ζωή του. Αυτές οι ομιλίες έπιασαν τόπο".
ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ:
"Όλος ο κόσμος ξέρει ότι θα ήθελα να κλείσω την καριέρα μου στον Ολυμπιακό. Αυτό δεν έγινε, αλλά η αγάπη μου για την ομάδα δεν αλλάζει. Πήγα στη Λάρισα, όπου έπαιξα για έναν χρόνο. Ξεκίνησα πάρα πολύ καλά, αν και υπήρχαν κάποιες αμφιβολίες γι' αυτό, γιατί είχα πάει για ένα εξάμηνο στη Χαλ, στο οποίο δεν κατάφερα να παίξω για άλλους λόγους. Ήρθα στη Λάρισα. Έχω τρέλα με το ποδόσφαιρο, παράτησα συμβόλαια, χρήματα και άλλα πολλά για να παίξω ποδόσφαιρο. Κι αυτό ίσως ήταν κάτι το οποίο με πίκρανε από μερίδα αντιμετώπισης που είχα στη Λάρισα. Ίσως δεν εκτιμήθηκε πολύ η επιστροφή μου στην Ελλάδα, επειδή είχα αγωνιστεί στον Ολυμπιακό. Ξαφνικά αισθανόμουν την ανάγκη να απολογηθώ επειδή είχα αγωνιστεί σε μια μεγάλη ομάδα όπως ο Ολυμπιακός. Επαγγελματίες είμαστε και ο κάθε επαγγελματίας κοιτά το συμφέρον του. Ίσως είναι κάποια από τα λάθη που έχει η ελληνική κουλτούρα και η ελληνική παιδεία στο ποδόσφαιρο. Δεν μετάνιωσα σε καμία περίπτωση και στη Λάρισα, όσο ήμουν καλά, γιατί μετά βγήκε ένα πρόβλημα υγείας, τα έδωσα όλα, όπως έκανα σε όλες μου τις ομάδες. Ξεκίνησα πάρα πολύ καλά, ένα πρόβλημα τραυματισμού με άφησε λίγο πίσω, με αποτέλεσμα και για οικογενειακούς λόγους και για άλλους προσωπικούς, που θεώρησα εγώ απαραίτητο, Γενάρη του 2010 να κλείσω την καριέρα μου στη Λάρισα, μέσα στην Τούμπα. Εκεί ήταν και το τελευταίο μου παιχνίδι, χωρίς να το ξέρω, χωρίς να το έχω προγραμματίσει. Κι αυτό ίσως μου έλειπε και δεν ήταν το τέλος όπως θα το ήθελα εγώ, όπως τα είχα σχεδιάσει. Δεν έρχονται πάντα όλα όπως τα σχεδιάζεις. Δεν έχω παράπονο όμως, όλα πήγαν καλά. Με τον Ολυμπιακό δεν είχα τη δυνατότητα να μιλήσω. Παρά τις προσπάθειές μου, λυπάμαι που το λέω, η πόρτα της ομάδας ήταν κλειστή. Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο, δεν κρατάω κακία σε κανέναν, είναι δικαίωμα της ομάδας να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της, αλλά πιστεύω πως μια μικρή ευκαιρία, σε έναν ποδοσφαιριστή που αγάπησε και αγαπήθηκε από την ομάδα, π.χ. όπως έκανε η Άρσεναλ με τον Ανρί, ανεξάρτητα από τη δική μου υπόθεση, έτσι πρέπει να φέρονται οι μεγάλες ομάδες. Τέτοιες κινήσεις αξίζουν σε έναν παίκτη που έχει αγαπήσει και έχει αγαπηθεί από μια ομάδα. Προσπαθούσα στην καριέρα μου να ζω έντονα την κάθε στιγμή, το έκανα, αλλά ακόμη κι έτσι πέρασε γρήγορα. Αυτό που έχω να πω στα νέα παιδιά, είναι να τα δίνουν όλα σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα, σαν να είναι ο τελευταίος τους. Μόλις σταματήσεις επίσημα το ποδόσφαιρο, το κενό που νιώθεις είναι απίστευτο. Είναι ένας τρόπος ζωής το ποδόσφαιρο και θέλει μεγάλη προσπάθεια το μεταβατικό στάδιο. Τώρα, δύο χρόνια μετά την απόσυρση είμαι πιο συνειδητοποιημένος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πάω κάθε μέρα για 5Χ5 με τους φίλους μου για να κάνω την τρέλα μου, έχοντας τρία παιδιά στο σπίτι. Θυσιάζω χρόνο από την οικογένειά μου και πάω για 2 ώρες και ξεφεύγω παίζοντας ποδόσφαιρο".
ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΖΕ ΣΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΟΥ:
"Δεν θα άλλαζα τίποτα. Πάνω κάτω πρέπει να δέχεσαι τον εαυτό σου, θεωρώ ότι οι αποφάσεις που πήρα σαν ποδοσφαιριστής, μου έκαναν καλό, ασχέτως αν με πίκρανε ο τρόπος που έφυγα από την ομάδα (Ολυμπιακό). Ο τρόπος που πήγα στην Αγγλία μου έδωσε απίστευτα πράγματα, όχι μόνο σε μένα, αλλά και στην οικογένειά μου. Γιατί και τα παιδιά είδαν μια άλλη χώρα, μια άλλη κουλτούρα, ο μεσαίος μου γιος, γεννήθηκε εκεί. Τα παιδιά πήγαν σε αγγλικό σχολείο, σε αγγλικό σχολείο συνεχίζουν και σήμερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είμαστε Έλληνες. Φυσικά μαθαίνουν ελληνικά, αλλά όλο αυτό βοηθά τα παιδιά και την οικογένεια να βλέπει μια άλλη κουλτούρα, να βλέπουμε πως λειτουργούν στο εξωτερικό".
Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ ΤΟΥ:
"Ο τίτλος θα ήταν "Η φανέλα με το 7".
ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΚΟΛ:
"Σαν ομορφιά το γκολ με την Πόρτο, σαν κρισιμότητα αυτό με την Ισπανία στη Σαραγόσα"
ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΑΓΩΝΕΣ:
"Και πάλι επιλέγω δύο. Το 3-0 με τον Παναθηναϊκό στη Ριζούπολη και ένα ματς με τη Μπόλτον μέσα στην Έβερτον που αν θυμάμαι καλά έχουμε νικήσει με 4-0 με δύο δικά μου γκολ".
ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ:
"Στην Ελλάδα δυσκολότερος αντίπαλος ήταν ο Πάντος. Ο οποίος έχει την ιδιαιτερότητα να τον περνάς και να τον ξαναβρίσκεις μπροστά σου. Και ο Γκάρι Νέβιλ της Μάντσεστερ".
ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΡΙΕΡΑΣ:
"Εννοείται το Euro με την Εθνική. Επίσης το 1ο και το 7ο πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό".
ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ:
"Ευτυχώς δεν υπήρχαν άσχημες στιγμές, αν σκεφτείς την επικινδυνότητα του επαγγέλματος. Η χειρότερη στιγμή ήταν αυτή με τη Μποαβίστα στο πρώτο φιλικό εντός Ελλάδας με τον Ολυμπιακό που χτύπησα στο πόδι".
ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ:
"Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις. Να ξεκινήσω από τον Τζόλε, που παίξαμε μαζί 10 ολόκληρα χρόνια; Να αφήσω έξω τον Γεωργάτο, που έκανε την Ίντερ να παραμιλάει με το παιχνίδι του; Να αφήσεις έξω τον Ζιοβάνι, τον Καρεμπέ; Τον Καραπιάλη; Να αφήσω έξω τον Τζέι Τζέι Οκότσα; Ο οποίος έκανε αυτά που έκανε ο Ζιοβάνι, με την τριπλή ταχύτητα. Να αφήσω έξω τον Γιούρι Τζορκαέφ, πρωταθλητή Ευρώπης και Κόσμου; Τον Φερνάντο Ιέρο που είναι το ιερό τέρας της Ρεάλ και της Εθνικής Ισπανίας; Ούτε μπορώ να αφήσω έξω τον Ελ Χατζί Ντιούφ, τον πιο ωραίο τρελό ποδοσφαιριστή που έχω γνωρίσει. Με την τρελή εξωγηπεδική ζωή που έκανε, ήταν όμως ο πρώτος παίκτης στην προπόνηση και στα παιχνίδια. Αυτό δεν το έχω ξαναδεί σε παίκτη. Με τέτοιου είδους ζωή, που αν δεν την έκανε ίσως να μην μπορούσε να παίξει, όπως έλεγε ο ίδιος. Και αυτός τεράστιος παίκτης. Δεν μπορώ να τους αφήσω απέξω".
ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ:
"Ο πατέρας μου που μου έδωσε τα πρώτα μου βήματα και με βελτίωνε συνεχώς. Να ευχαριστήσω τον πατέρα μου λοιπόν, τον Τάκη Ασημακόπουλο, τον Χρήστο Ζαντέρογλου που με ανέδειξαν στον Εθνικό Αστέρα, τον Αντώνη Γεωργιάδη που με βελτίωσε, μαζί με τον Νίκο Αργυρούλη. Τον Μπάγεβιτς που με έφερε στον Ολυμπιακό και μαζί του έμαθα πολλά. Τον Τάκη Λεμονή, τον Κάτανετς που έμεινε λίγο στην ομάδα, αλλά ήταν πάρα πολύ καλός προπονητής. Τον Σαμ Αλαρνταϊς και τον Ότο Ρεχάγκελ που μαζί του γίναμε πρωταθλητές Ευρώπης".
ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ:
"Ανέκαθεν ήταν η Μπαρτσελόνα, από την εποχή του Στόιτσκοφ και η Μίλαν των Ολλανδών".
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ:
"Πελέ, Μαραντόνα, Κρόιφ".
ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΝΟΥΜΕΡΟ:
"Το 7".
ΜΕ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ:
"Το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, το ποδόσφαιρο είναι ταυτισμένο με μένα, εγώ είμαι ταυτισμένο με αυτό. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά απ' αυτό. Μου έχει δώσει απίστευτα πράγματα, απίστευτες στιγμές. Εκτός από πρόεδρος του ΠΣΑΠ, που πάντα μαχόμαστε για τα συμφέροντα των ποδοσφαιριστών, από εκεί και πέρα έχω ξεκινήσει τις διαδικασίες για να πάρω το δίπλωμα του προπονητή. Για να δοκιμάσω και εκεί την τύχη μου. Τελείωσα ήδη με το δεύτερο σκέλος του UEFA A και ξεκινάμε τώρα με το UEFA Pro, που είναι και το κορυφαίο δίπλωμα".
