Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Ο Παγκόσμιος πρωταθλητής στο άλμα εις ύψος, Δημήτρης Χονδροκούκης, μίλησε αποκλειστικά στο "woop.gr" για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αναλυτικά το δημοσίευμα με την συνέντευξή του:
Τον περασμένο Μάρτη στην Κωνσταντινούπολη, ο 24χρονος αθλητής του Ολυμπιακού, Δημήτρης Χονδροκούκης, χάρισε στην Ελλάδα το τέταρτο της χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου.
Με άλμα του στα 2 μέτρα και 33 εκατοστά σήκωσε τη χώρα μας ψηλά και η ελληνική σημαία κυμμάτισε περήφανη στον ουρανό της Πόλης.
Μιλώντας μαζί του καταλαβαίνεις το πόσο ταπεινός και σεμνός είναι και σε κάνει να ξεχνάς την τεράστια αυτή επιτυχία του. Σε κάνει να νομίζεις ότι το έχει κι ο ίδιος ξεχασει.
Δίνει δύσκολα συνεντεύξεις κι αυτό όχι λόγω υπεροψίας, αλλά γιατί ο ίδιος δεν έχει μάθει να ζει με τις κάμερες γύρω του. Δεν έχει συνηθίσει το τηλέφωνό του να χτυπά ασταμάτητα.
Ένας σοβαρός τραυματισμός το 2008 τον έκανε ν’ αναθεωρήσει και να δει το στίβο αποκλειστικά ως «ευχαρίστηση».
Έτσι «χαλαρά» έφτασε την Ελλάδα στην κορυφή του κόσμου.
Με την ίδια «χαλαρότητα» λοιπόν, την ίδια παιδικότητα αλλά ταυτόχρονα την ίδια ωριμότητα που τον διακρίνει, έχει βάλει πλώρη και για το Λονδίνο.
Καλή επιτυχία, Δημήτρη!
Την περασμένη εβδομάδα ολοκληρώθηκε το Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Βγήκες πρώτος, ωστόσο δεν σου “βγήκε” κάποιο άλμα πάνω από τα 2.31. Σε τι αγωνιστική κατάσταση βρίσκεσαι;
«Είμαι ικανοποιημένος. Οι επιδόσεις μου είναι σταθερές σε αρκετά καλό επίπεδο. Μπορούσα να φτάσω και ψηλότερα στους συγκεκριμένους αγώνες, ωστόσο θεωρώ ότι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η τύχη. Τη χρειάζεσαι πάντα μαζί σου».
Ήταν για σένα μία καλή “προπόνηση” ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, οι οποίοι ξεκινούν σε λίγες ημέρες;
«Όλοι οι αγώνες που έγιναν μετά το Παγκόσμιο πρωτάθλημα, ήταν για μένα αγώνες προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχω σκοπό να κατέβω σ’ έναν ακόμα αγώνα πριν την Ολυμπιάδα γύρω στα τέλη Ιουλίου. Μέχρι τότε καθημερινή προπόνηση».
Είναι η πρώτη σου συμμετοχή αυτή. Σου προσδίδει ένα επιπλέον άγχος το γεγονός αυτό ή λειτουργεί περισσότερο ως κίνητρο για σένα;
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από τον κόσμο κι από το γεγονός ότι μου δίνεται η ευκαιρία να εκπροσωπήσω την χώρα μου σε μία τόσο σπουδαία διοργανωση. Δεν μου προσθέτει άγχος, δεν πιστεύω πως αν δεν πάνε καλά τα πράγματα θα μου «πάρουν το κεφάλι!».
Μιλάω μαζι σου τόση ώρα και με κάνεις να νομίζω ότι δεν έχεις κατακτήσει ποτέ αυτό το μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Σα να μη σου χει συμβεί ποτέ.
«Η αλήθεια είναι ότι όντως ήταν σημαντικό για μένα το ότι κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο, και χάρηκα πάρα πολύ. Αλλά τώρα υπάρχει άλλη αγωνιστική δράση, κι έχω ξεκινήσει πάλι την προσπάθειά μου από την αρχή. Ανυπομονώ πολύ να ξεκινήσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Για να σου πω την αλήθεια το περιμένω από πέρυσι τον Μάιο οταν και έπιασα το όριο! Από τότε είναι το μοναδικό που σκέφτομαι!».
Μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, αντί να σε δούμε περισσότερο και να μάθουμε περισσότερα για σένα, εσύ επέλεξες ν' αποστασιοποιηθείς.
«Όλη αυτή η απότομη προβολή και η πολλή δημοσιότητα, ξαφνικά, ήταν κάτι πολύ καινούριο για μένα. Σίγουρα δεν είναι σωστό να «κρύβεσαι» , ας το πούμε, από τους δημοσιογράφους και γενικά από τον κόσμο, αλλά για μένα ήταν μια πολύ περίεργη κατάσταση και πρωτόγνωρη την οποία δυσκολευόμουν να διαχειριστώ».
Όλοι μιλούν για πολύ κακές συνθήκες προπόνησης. Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετώπισες και συνεχίζεις ν΄ αντιμετωπίζεις;
«Οι δυσκολίες στις οποίες αναφερόμαστε δεν αφορούν μόνο εμένα αλλά και πολλούς ακόμα συναθλητές μου. Κυρίως έχει να κάνει με τις εγκαταστάσεις στις οποίες κάνουμε προπόνηση, στον Άγιο Κοσμά, οι οποίες δεν είναι οι κατάλληλες για προπόνηση. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι γενικότερα δύσκολη για όλους μας. Ευτυχώς για μένα, έχω πλέον τη βοήθεια από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, το οποίο με στηρίζει κι ευχαριστώ πολύ γι’αυτό. Δυστυχώς όμως υπάρχουν άλλοι, πολλοί αθλητές, που είναι μόνοι τους».
Άλλαξε τίποτα μετά από αυτή τη μεγάλη σου επιτυχία; Βελτιώθηκαν καθόλου οι συνθήκες της προπόνησής σου; Υπήρξε κάποια βοήθεια από την Πολιτεία έστω κι αργά;
«Η ομοσπονδία προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί. Προσπαθεί να προστατέψει τους αθλητές της. Δυστυχώς η βοήθεια από την Πολιτεία δεν υπάρχει, και οι συνθήκες προπόνησης δεν μπορώ να πω ότι έχουν αλλάξει».
Ποιοι αγώνες ακολούθησαν μετά το Παγκόσμιο, και πόσο ρόλο έπαιξε στην απόδοσή σου, το γεγονός ότι είσαι πλέον παγκόσμιος πρωταθλητής;
«Συμμετείχα σε τρία Diamond League, στην Ντόχα, στη Ρώμη, έπειτα στην Νέα Υόρκη, και τελευταία στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Δεν ξέρω πως μ’ έβλεπαν οι αντίπαλοί μου, αλλά εγώ είχα μία επιπλέον αισιοδοξία. Δεν είχα άγχος, ωστόσο δεν έκανα κάποιο ρεκόρ για να σου πω ότι η επιτυχία μου στην Κωνσταντινούπολη με βοήθησε για να κάνω ένα μεγάλο άλμα».
Το 2008 ξεπέρασες έναν πολύ δύσκολο τραυματισμό. Ρήξη αχίλλειου τένοντα. Εκείνη τη χρονική περίοδο σου πέρασε καθόλου από το μυαλό ότι η καριέρα σου τελειώνει; Ή λειτούργησε πιο πολύ πεισματικά;
«Ναι, μου είχε περάσει από το μυαλό μου ότι μπορεί η αθλητική μου καριέρα να έφτασε στο τέλος της. Αυτό που με κράτησε δεν είναι ένα πράγμα. Αναθεώρησα πολλά πράγματα και είδα διαφορετικά το στίβο. Το είδα περισσότερο ως ευχαρίστηση παρά, ως κάτι που πρέπει κι επιβάλλεται να πάω καλά. Και τελικά μου βγήκε σε καλό».
Πόσο σημαντικό είναι για σένα ότι προπονητής σου είναι ο πατέρας σου, Κυριάκος Χονδροκούκης;
«Πιστεύω ότι είναι ότι καλύτερο αυτό που μου συμβαίνει. Μπορούμε να συνδυάσουμε πολλά πράγματα. Μπορούμε να προσαρμόσουμε το πρόγραμμα της προπόνησης ανάλογα με τις απαιτήσεις της καθημερινότητας μου. Όπως είναι το να παρακολουθώ τη σχολή μου, Πληροφορική στο πανεπιστήμιο Πειραιά .Οι σπουδές κι ο πρωταθλητισμός είναι κάτι δύσκολο να συνδυαστεί. Το ότι κάνω προπόνηση με τον πατέρα μου με βοήθησε το να συνδυάσω και τις σπουδές μου με τον πρωταθλητισμό. Δεν είναι καθόλου εύκολο, για παράδειγμα η εξετεστατική πέφτει πάνω στους αγώνες κι είναι δύσκολο να συνδυασεις και τα δύο..»
Ποιες θυσίες θεωρείς ότι έχεις κάνει;
«Η ζωή ενός αθλητή είναι ιδιόμορφη. Έχεις διαφορετικό τρόπο να διασκεδάσεις. Έχεις συγκεκριμένη διατροφή. Αλλά αξίζουν όλες οι θυσίες. Ο αθλητισμός είναι τρόπος όμορφης ζωής».
Αναλυτικά το δημοσίευμα με την συνέντευξή του:
Τον περασμένο Μάρτη στην Κωνσταντινούπολη, ο 24χρονος αθλητής του Ολυμπιακού, Δημήτρης Χονδροκούκης, χάρισε στην Ελλάδα το τέταρτο της χρυσό μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου.
Με άλμα του στα 2 μέτρα και 33 εκατοστά σήκωσε τη χώρα μας ψηλά και η ελληνική σημαία κυμμάτισε περήφανη στον ουρανό της Πόλης.
Μιλώντας μαζί του καταλαβαίνεις το πόσο ταπεινός και σεμνός είναι και σε κάνει να ξεχνάς την τεράστια αυτή επιτυχία του. Σε κάνει να νομίζεις ότι το έχει κι ο ίδιος ξεχασει.
Δίνει δύσκολα συνεντεύξεις κι αυτό όχι λόγω υπεροψίας, αλλά γιατί ο ίδιος δεν έχει μάθει να ζει με τις κάμερες γύρω του. Δεν έχει συνηθίσει το τηλέφωνό του να χτυπά ασταμάτητα.
Ένας σοβαρός τραυματισμός το 2008 τον έκανε ν’ αναθεωρήσει και να δει το στίβο αποκλειστικά ως «ευχαρίστηση».
Έτσι «χαλαρά» έφτασε την Ελλάδα στην κορυφή του κόσμου.
Με την ίδια «χαλαρότητα» λοιπόν, την ίδια παιδικότητα αλλά ταυτόχρονα την ίδια ωριμότητα που τον διακρίνει, έχει βάλει πλώρη και για το Λονδίνο.
Καλή επιτυχία, Δημήτρη!
Την περασμένη εβδομάδα ολοκληρώθηκε το Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Βγήκες πρώτος, ωστόσο δεν σου “βγήκε” κάποιο άλμα πάνω από τα 2.31. Σε τι αγωνιστική κατάσταση βρίσκεσαι;
«Είμαι ικανοποιημένος. Οι επιδόσεις μου είναι σταθερές σε αρκετά καλό επίπεδο. Μπορούσα να φτάσω και ψηλότερα στους συγκεκριμένους αγώνες, ωστόσο θεωρώ ότι παίζει πολύ μεγάλο ρόλο η τύχη. Τη χρειάζεσαι πάντα μαζί σου».
Ήταν για σένα μία καλή “προπόνηση” ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου, οι οποίοι ξεκινούν σε λίγες ημέρες;
«Όλοι οι αγώνες που έγιναν μετά το Παγκόσμιο πρωτάθλημα, ήταν για μένα αγώνες προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχω σκοπό να κατέβω σ’ έναν ακόμα αγώνα πριν την Ολυμπιάδα γύρω στα τέλη Ιουλίου. Μέχρι τότε καθημερινή προπόνηση».
Είναι η πρώτη σου συμμετοχή αυτή. Σου προσδίδει ένα επιπλέον άγχος το γεγονός αυτό ή λειτουργεί περισσότερο ως κίνητρο για σένα;
«Δεν υπάρχει μεγαλύτερο κίνητρο από τον κόσμο κι από το γεγονός ότι μου δίνεται η ευκαιρία να εκπροσωπήσω την χώρα μου σε μία τόσο σπουδαία διοργανωση. Δεν μου προσθέτει άγχος, δεν πιστεύω πως αν δεν πάνε καλά τα πράγματα θα μου «πάρουν το κεφάλι!».
Μιλάω μαζι σου τόση ώρα και με κάνεις να νομίζω ότι δεν έχεις κατακτήσει ποτέ αυτό το μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Σα να μη σου χει συμβεί ποτέ.
«Η αλήθεια είναι ότι όντως ήταν σημαντικό για μένα το ότι κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο, και χάρηκα πάρα πολύ. Αλλά τώρα υπάρχει άλλη αγωνιστική δράση, κι έχω ξεκινήσει πάλι την προσπάθειά μου από την αρχή. Ανυπομονώ πολύ να ξεκινήσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Για να σου πω την αλήθεια το περιμένω από πέρυσι τον Μάιο οταν και έπιασα το όριο! Από τότε είναι το μοναδικό που σκέφτομαι!».
Μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, αντί να σε δούμε περισσότερο και να μάθουμε περισσότερα για σένα, εσύ επέλεξες ν' αποστασιοποιηθείς.
«Όλη αυτή η απότομη προβολή και η πολλή δημοσιότητα, ξαφνικά, ήταν κάτι πολύ καινούριο για μένα. Σίγουρα δεν είναι σωστό να «κρύβεσαι» , ας το πούμε, από τους δημοσιογράφους και γενικά από τον κόσμο, αλλά για μένα ήταν μια πολύ περίεργη κατάσταση και πρωτόγνωρη την οποία δυσκολευόμουν να διαχειριστώ».
Όλοι μιλούν για πολύ κακές συνθήκες προπόνησης. Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετώπισες και συνεχίζεις ν΄ αντιμετωπίζεις;
«Οι δυσκολίες στις οποίες αναφερόμαστε δεν αφορούν μόνο εμένα αλλά και πολλούς ακόμα συναθλητές μου. Κυρίως έχει να κάνει με τις εγκαταστάσεις στις οποίες κάνουμε προπόνηση, στον Άγιο Κοσμά, οι οποίες δεν είναι οι κατάλληλες για προπόνηση. Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι γενικότερα δύσκολη για όλους μας. Ευτυχώς για μένα, έχω πλέον τη βοήθεια από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, το οποίο με στηρίζει κι ευχαριστώ πολύ γι’αυτό. Δυστυχώς όμως υπάρχουν άλλοι, πολλοί αθλητές, που είναι μόνοι τους».
Άλλαξε τίποτα μετά από αυτή τη μεγάλη σου επιτυχία; Βελτιώθηκαν καθόλου οι συνθήκες της προπόνησής σου; Υπήρξε κάποια βοήθεια από την Πολιτεία έστω κι αργά;
«Η ομοσπονδία προσπαθεί να κάνει το καλύτερο που μπορεί. Προσπαθεί να προστατέψει τους αθλητές της. Δυστυχώς η βοήθεια από την Πολιτεία δεν υπάρχει, και οι συνθήκες προπόνησης δεν μπορώ να πω ότι έχουν αλλάξει».
Ποιοι αγώνες ακολούθησαν μετά το Παγκόσμιο, και πόσο ρόλο έπαιξε στην απόδοσή σου, το γεγονός ότι είσαι πλέον παγκόσμιος πρωταθλητής;
«Συμμετείχα σε τρία Diamond League, στην Ντόχα, στη Ρώμη, έπειτα στην Νέα Υόρκη, και τελευταία στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Δεν ξέρω πως μ’ έβλεπαν οι αντίπαλοί μου, αλλά εγώ είχα μία επιπλέον αισιοδοξία. Δεν είχα άγχος, ωστόσο δεν έκανα κάποιο ρεκόρ για να σου πω ότι η επιτυχία μου στην Κωνσταντινούπολη με βοήθησε για να κάνω ένα μεγάλο άλμα».
Το 2008 ξεπέρασες έναν πολύ δύσκολο τραυματισμό. Ρήξη αχίλλειου τένοντα. Εκείνη τη χρονική περίοδο σου πέρασε καθόλου από το μυαλό ότι η καριέρα σου τελειώνει; Ή λειτούργησε πιο πολύ πεισματικά;
«Ναι, μου είχε περάσει από το μυαλό μου ότι μπορεί η αθλητική μου καριέρα να έφτασε στο τέλος της. Αυτό που με κράτησε δεν είναι ένα πράγμα. Αναθεώρησα πολλά πράγματα και είδα διαφορετικά το στίβο. Το είδα περισσότερο ως ευχαρίστηση παρά, ως κάτι που πρέπει κι επιβάλλεται να πάω καλά. Και τελικά μου βγήκε σε καλό».
Πόσο σημαντικό είναι για σένα ότι προπονητής σου είναι ο πατέρας σου, Κυριάκος Χονδροκούκης;
«Πιστεύω ότι είναι ότι καλύτερο αυτό που μου συμβαίνει. Μπορούμε να συνδυάσουμε πολλά πράγματα. Μπορούμε να προσαρμόσουμε το πρόγραμμα της προπόνησης ανάλογα με τις απαιτήσεις της καθημερινότητας μου. Όπως είναι το να παρακολουθώ τη σχολή μου, Πληροφορική στο πανεπιστήμιο Πειραιά .Οι σπουδές κι ο πρωταθλητισμός είναι κάτι δύσκολο να συνδυαστεί. Το ότι κάνω προπόνηση με τον πατέρα μου με βοήθησε το να συνδυάσω και τις σπουδές μου με τον πρωταθλητισμό. Δεν είναι καθόλου εύκολο, για παράδειγμα η εξετεστατική πέφτει πάνω στους αγώνες κι είναι δύσκολο να συνδυασεις και τα δύο..»
Ποιες θυσίες θεωρείς ότι έχεις κάνει;
«Η ζωή ενός αθλητή είναι ιδιόμορφη. Έχεις διαφορετικό τρόπο να διασκεδάσεις. Έχεις συγκεκριμένη διατροφή. Αλλά αξίζουν όλες οι θυσίες. Ο αθλητισμός είναι τρόπος όμορφης ζωής».
