Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Ο Γιώργος Πρίντεζης έγινε... εξώφυλλο στο "Status" και μίλησε για το πως θέλει να συμπεριφέρονται οι φίλαθλοι στο γήπεδο, αποκάλυψε για ποιο λόγο ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ και εξηγεί ποιο είναι το μοναδικό πράγμα που θα άλλαζε από τη ζωή του.
Ο φόργουορντ του Ολυμπιακού έδωσε μια διαφορετική συνέντευξη στο μηνιαίο περιοδικό "Status", μιλώντας λιγότερο για την ονειρική χρονιά με τους ερυθρόλευκους, το καλάθι στον τελικό του φάιναλ-φορ και το ΝΒΑ και περισσότερο για τους εκβιασμούς της μητέρας του, την αγάπη του για την προπόνηση, τα χρήματα που παίρνουν οι μπασκετμπολίστες και το πως θα ήθελε να βλέπει τα γήπεδα στην Ελλάδα.
Αναλυτικά τα όσα είπε:
Για το καλάθι που πέτυχε κόντρα στην ΤΣΣΚΑ: "Δεν θα έλεγα ότι αυτό ήταν το σημαντικότερο καλάθι της ζωής μου. Θα έλεγα απλώς ότι αυτό το καλάθι ήταν το επιστέγασμα σε μια πολύ σημαντική προσπάθεια που κάναμε όλοι οι παίκτες του Ολυμπιακού μαζί. Είναι λίγο άσχημο ότι επικεντρώνονται όλοι σε αυτό το καλάθι. Η ομαδική προσπάθεια μας οδήγησε στον τελικό.
Η ομαδική προσπάθεια μας έκανε να κερδίσουμε την ΤΣΣΚΑ. Εντάξει μπορεί αυτό το καλάθι που μπήκε στο τελευταίο δευτερόλεπτο να καθόρισε το αποτέλεσμα, αλλά είναι κρίμα να αδικούνται οι υπόλοιποι παίκτες μόνο και μόνο επειδή δεν έκαναν όλοι μαζί το buzzer beater".
Για τα συναισθήματα του μετά τον τελικό: "Μπορεί σε κάποιον που έβλεπε τον αγώνα να φάνηκε ότι τρελάθηκα, ότι πετούσα στα σύννεφα όταν το έβαλα. Στην πραγματικότητα, όμως, ένιωσα όπως θα ένιωθα αν είχαμε κερδίσει οποιονδήποτε αγώνα. Είναι λίγο περίεργο να το εξηγήσω. Πάντως μπορώ να σου πω ότι πιο πολύ χαίρομαι τώρα, παρά εκείνη τη στιγμή. Ίσως γιατί τώρα έχει πέσει η αδρεναλίνη".
Για το πως ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ: "Από πολύ μικρός είχα υπερβολική ενέργεια και δεν ήξερα πως να την εκτονώσω. Όταν πήγαινα στο δημοτικό, με το που χτυπούσε το κουδούνι στο διάλειμμα, κατέβαινα γρήγορα στο προαύλιο και δεν σταματούσα να τρέχω πάνω-κάτω, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για να ανέβω πάλι στην τάξη. Αλλά και μέσα στην τάξη δεν μπορούσα με τίποτα να καθίσω ήσυχος στο θρανίο μου. Είχα σοβαρό πρόβλημα.
Ο αθλητικός προέκυψε αρχικά για να έχω κάπου να εκτονώνω την ενέργεια μου. Στην αρχή δοκίμασα το τένις, αλλά δεν με τρέλανε. Μετά έγινα τερματοφύλακας, αλλά και πάλι δεν έπαθα καμιά ιδιαίτερη πλάκα. Από την πρώτη στιγμή, όμως, που έπαιξα μπάσκετ, όταν ήμουν οκτώ ετών, μου άρεσε πολύ. Αισθανόμουν σαν το σπίτι μου όταν έπαιζα. Σε βαθμό που η μητέρα μου με εκβίαζε ότι αν έκανα κάτι στραβό, δεν θα με πήγαινε προπόνηση. Στα 15 μου ήρθα στον Ολυμπιακό"
Για την απόφαση του να γίνει επαγγελματίας: "Ο Ολυμπιακός ήταν η πρώτη σοβαρή ομάδα που έπαιζα. Και μερικούς μήνες μετά από το ξεκίνημα αποφάσισα να δώσω προτεραιότητα στο μπάσκετ, να πάρω την κρίσιμη απόφαση και να δω αν μπορώ να ανταπεξέλθω"
Για τα χρήματα που εισπράττουν οι αθλητές: "Εδώ που έχει φτάσει το πράγμα στο μπάσκετ, ζουν και μπορούν να πουν ότι θα ζήσουν όλη τους τη ζωή από αυτό όχι παραπάνω από 15-20 Έλληνες.
Από την πρώτη στιγμή που ξεκινάς ξέρεις ότι παίζεις με έναν χρονικό ορίζοντα μέχρι τα 33, άντε τα 35, αν όλα σου πάνε καλά. Γιατί πολλά μπορεί να γίνουν που σου κόβουν κατευθείαν την καριέρα. Αυτό μπορεί να νομίζουν όλοι ότι δεν θα συμβεί στους ίδιους, αλλά κανείς ποτέ δεν ξέρει πως θα ξημερώσει η επόμενη ημέρα. Αν θα συμβεί μια ατυχία, αν έρθει η κακιά στιγμή. Χτύπα ξύλο, δηλαδή".
Για τη ζωή του αθλητή: "Μου αρέσει η ζωή μου. Κάνω αυτό που αγαπάω και απολαμβάνω όλες τις μικρές στιγμές. Χαίρομαι που κάθε μέρα πηγαίνω στην προπόνηση. Μου αρέσει πολύ να προσέχω τη διατροφή μου. Μου αρέσει ακόμη και το ότι πρέπει να κοιμάμαι νωρίς, γιατί έτσι εκτιμώ πολύ περισσότερο το ένα ξενύχτι που θα κάνω μια φορά στις 20 μέρες.
Μόνο ένα πράγμα θα άλλαζα. Αν μπορούσα να πατήσω ένα κουμπί και να μην με ήξερε κανείς, θα το έκανα χθες. Από μικρός είχα μάθει να συμπεριφέρομαι διαφορετικά με τις παρέες μου, λίγο πιο χύμα αν θες, κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Όχι τόσο γιατί ντρέπομαι, αλλά μπορεί να με βλέπει κάποιο μικρό παιδί που με έχει πρότυπο. Πρέπει να είμαι λίγο πιο σοβαρός".
Για τη συμπεριφορά των φιλάθλων: "Δεν είμαι της άποψης ότι φίλαθλος πρέπει σώνει και καλά να σημαίνει φλώρος. Ούτε θα ήθελα να μην υπάρχει αντιπαλότητα και ίντριγκα μεταξύ των οπαδών των ομάδων. Αλλά με μέτρο, ρε παιδί μου. Είναι βλακώδες αυτή την εποχή να υπάρχουν αγριάδες και έκτροπα. Αυτό το πράγμα με τη βία έχει καταντήσει αηδία. Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι δεν είναι μαγκιά.
Εντάξει, ας βρίζουν. Δεν με πειράζει αυτό. Θυμάμαι που κάποτε είχε βγει ένας κανονισμός να μη βρίζει ο κόσμος στο γήπεδο. Το θεωρώ πολύ τραβηγμένο.
Θυμάμαι, όταν έπαιζα στη Μάλαγα, ήταν ωραία που ερχόντουσαν τόσες πολλές οικογένειες στο γήπεδο, που δεν βρίζει κανείς, που τα πράγματα είναι πολιτισμένα, πιο "μουσικά". Αλλά προσωπικά έχω μάθει αλλιώς. Θέλω λίγη τσίτα, λίγη ένταση παραπάνω. Δεν με χαλάει να είναι δέκα χιλιάδες Ολυμπιακοί και να βρίζονται με δέκα χιλιάδες Παναθηναϊκούς. Αρκεί να μπορούν να κάθονται δίπλα δίπλα και να μην πλακώνονται σαν μ@λ@κες"
Για το ΝΒΑ: "Είναι ένα όνειρο που δεν ξέρω ακόμη αν αξίζω να πραγματοποιηθεί. Αν ο Θεός πιστεύει ότι αξίζω μια τέτοια ευκαιρία, το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσω να την αρπάξω από τα μαλλιά".
Ο φόργουορντ του Ολυμπιακού έδωσε μια διαφορετική συνέντευξη στο μηνιαίο περιοδικό "Status", μιλώντας λιγότερο για την ονειρική χρονιά με τους ερυθρόλευκους, το καλάθι στον τελικό του φάιναλ-φορ και το ΝΒΑ και περισσότερο για τους εκβιασμούς της μητέρας του, την αγάπη του για την προπόνηση, τα χρήματα που παίρνουν οι μπασκετμπολίστες και το πως θα ήθελε να βλέπει τα γήπεδα στην Ελλάδα.
Αναλυτικά τα όσα είπε:
Για το καλάθι που πέτυχε κόντρα στην ΤΣΣΚΑ: "Δεν θα έλεγα ότι αυτό ήταν το σημαντικότερο καλάθι της ζωής μου. Θα έλεγα απλώς ότι αυτό το καλάθι ήταν το επιστέγασμα σε μια πολύ σημαντική προσπάθεια που κάναμε όλοι οι παίκτες του Ολυμπιακού μαζί. Είναι λίγο άσχημο ότι επικεντρώνονται όλοι σε αυτό το καλάθι. Η ομαδική προσπάθεια μας οδήγησε στον τελικό.
Η ομαδική προσπάθεια μας έκανε να κερδίσουμε την ΤΣΣΚΑ. Εντάξει μπορεί αυτό το καλάθι που μπήκε στο τελευταίο δευτερόλεπτο να καθόρισε το αποτέλεσμα, αλλά είναι κρίμα να αδικούνται οι υπόλοιποι παίκτες μόνο και μόνο επειδή δεν έκαναν όλοι μαζί το buzzer beater".
Για τα συναισθήματα του μετά τον τελικό: "Μπορεί σε κάποιον που έβλεπε τον αγώνα να φάνηκε ότι τρελάθηκα, ότι πετούσα στα σύννεφα όταν το έβαλα. Στην πραγματικότητα, όμως, ένιωσα όπως θα ένιωθα αν είχαμε κερδίσει οποιονδήποτε αγώνα. Είναι λίγο περίεργο να το εξηγήσω. Πάντως μπορώ να σου πω ότι πιο πολύ χαίρομαι τώρα, παρά εκείνη τη στιγμή. Ίσως γιατί τώρα έχει πέσει η αδρεναλίνη".
Για το πως ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ: "Από πολύ μικρός είχα υπερβολική ενέργεια και δεν ήξερα πως να την εκτονώσω. Όταν πήγαινα στο δημοτικό, με το που χτυπούσε το κουδούνι στο διάλειμμα, κατέβαινα γρήγορα στο προαύλιο και δεν σταματούσα να τρέχω πάνω-κάτω, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για να ανέβω πάλι στην τάξη. Αλλά και μέσα στην τάξη δεν μπορούσα με τίποτα να καθίσω ήσυχος στο θρανίο μου. Είχα σοβαρό πρόβλημα.
Ο αθλητικός προέκυψε αρχικά για να έχω κάπου να εκτονώνω την ενέργεια μου. Στην αρχή δοκίμασα το τένις, αλλά δεν με τρέλανε. Μετά έγινα τερματοφύλακας, αλλά και πάλι δεν έπαθα καμιά ιδιαίτερη πλάκα. Από την πρώτη στιγμή, όμως, που έπαιξα μπάσκετ, όταν ήμουν οκτώ ετών, μου άρεσε πολύ. Αισθανόμουν σαν το σπίτι μου όταν έπαιζα. Σε βαθμό που η μητέρα μου με εκβίαζε ότι αν έκανα κάτι στραβό, δεν θα με πήγαινε προπόνηση. Στα 15 μου ήρθα στον Ολυμπιακό"
Για την απόφαση του να γίνει επαγγελματίας: "Ο Ολυμπιακός ήταν η πρώτη σοβαρή ομάδα που έπαιζα. Και μερικούς μήνες μετά από το ξεκίνημα αποφάσισα να δώσω προτεραιότητα στο μπάσκετ, να πάρω την κρίσιμη απόφαση και να δω αν μπορώ να ανταπεξέλθω"
Για τα χρήματα που εισπράττουν οι αθλητές: "Εδώ που έχει φτάσει το πράγμα στο μπάσκετ, ζουν και μπορούν να πουν ότι θα ζήσουν όλη τους τη ζωή από αυτό όχι παραπάνω από 15-20 Έλληνες.
Από την πρώτη στιγμή που ξεκινάς ξέρεις ότι παίζεις με έναν χρονικό ορίζοντα μέχρι τα 33, άντε τα 35, αν όλα σου πάνε καλά. Γιατί πολλά μπορεί να γίνουν που σου κόβουν κατευθείαν την καριέρα. Αυτό μπορεί να νομίζουν όλοι ότι δεν θα συμβεί στους ίδιους, αλλά κανείς ποτέ δεν ξέρει πως θα ξημερώσει η επόμενη ημέρα. Αν θα συμβεί μια ατυχία, αν έρθει η κακιά στιγμή. Χτύπα ξύλο, δηλαδή".
Για τη ζωή του αθλητή: "Μου αρέσει η ζωή μου. Κάνω αυτό που αγαπάω και απολαμβάνω όλες τις μικρές στιγμές. Χαίρομαι που κάθε μέρα πηγαίνω στην προπόνηση. Μου αρέσει πολύ να προσέχω τη διατροφή μου. Μου αρέσει ακόμη και το ότι πρέπει να κοιμάμαι νωρίς, γιατί έτσι εκτιμώ πολύ περισσότερο το ένα ξενύχτι που θα κάνω μια φορά στις 20 μέρες.
Μόνο ένα πράγμα θα άλλαζα. Αν μπορούσα να πατήσω ένα κουμπί και να μην με ήξερε κανείς, θα το έκανα χθες. Από μικρός είχα μάθει να συμπεριφέρομαι διαφορετικά με τις παρέες μου, λίγο πιο χύμα αν θες, κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Όχι τόσο γιατί ντρέπομαι, αλλά μπορεί να με βλέπει κάποιο μικρό παιδί που με έχει πρότυπο. Πρέπει να είμαι λίγο πιο σοβαρός".
Για τη συμπεριφορά των φιλάθλων: "Δεν είμαι της άποψης ότι φίλαθλος πρέπει σώνει και καλά να σημαίνει φλώρος. Ούτε θα ήθελα να μην υπάρχει αντιπαλότητα και ίντριγκα μεταξύ των οπαδών των ομάδων. Αλλά με μέτρο, ρε παιδί μου. Είναι βλακώδες αυτή την εποχή να υπάρχουν αγριάδες και έκτροπα. Αυτό το πράγμα με τη βία έχει καταντήσει αηδία. Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι δεν είναι μαγκιά.
Εντάξει, ας βρίζουν. Δεν με πειράζει αυτό. Θυμάμαι που κάποτε είχε βγει ένας κανονισμός να μη βρίζει ο κόσμος στο γήπεδο. Το θεωρώ πολύ τραβηγμένο.
Θυμάμαι, όταν έπαιζα στη Μάλαγα, ήταν ωραία που ερχόντουσαν τόσες πολλές οικογένειες στο γήπεδο, που δεν βρίζει κανείς, που τα πράγματα είναι πολιτισμένα, πιο "μουσικά". Αλλά προσωπικά έχω μάθει αλλιώς. Θέλω λίγη τσίτα, λίγη ένταση παραπάνω. Δεν με χαλάει να είναι δέκα χιλιάδες Ολυμπιακοί και να βρίζονται με δέκα χιλιάδες Παναθηναϊκούς. Αρκεί να μπορούν να κάθονται δίπλα δίπλα και να μην πλακώνονται σαν μ@λ@κες"
Για το ΝΒΑ: "Είναι ένα όνειρο που δεν ξέρω ακόμη αν αξίζω να πραγματοποιηθεί. Αν ο Θεός πιστεύει ότι αξίζω μια τέτοια ευκαιρία, το σίγουρο είναι ότι θα προσπαθήσω να την αρπάξω από τα μαλλιά".
