Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Ένα υπέροχο αφιέρωμα από την εφημερίδα "Πρωταθλητής" στον γνωστό για τα Ολυμπιακά του αισθήματα,Μίκη Θεοδωράκη, το οποίο και σας παραθέτουμε αυτούσιο...Αξίζει τον κόπο :
"Το 1925 είναι η σπουδαία χρονιά όπως θα έλεγαν για το κρασί. Πολύ πιο γλυκιά για την Ελλάδα καθώς τότε γεννήθηκαν οι θρύλοι. ΘΡΥΛΟΙ. Επιβεβαιωμένο και αποδεδειγμένο. Η Ελληνική Ιστορία εξελίσσεται πολύ διαφορετικά μετά το 1925.
Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ γίνεται πραγματικότητα δίνοντας στον Πειραιά το καμάρι του και στην Ελλάδα έναν σύλλογο που μπορεί να εκφράσει όσους δεν ήταν και δεν ήθελαν ποτέ να αισθάνονται προνομιούχοι. Μια διέξοδος, μια γέφυρα, ένα οχυρό, ένα εύθραυστο όνειρο.
Κάθε όνειρο που γεννιέται οφείλει να έχει τη δική του μουσική επένδυση. Το ταξίδι δεν γίνεται …ξεροσφύρι που λένε. Ιστορικά όποιος επέλεγε το …soundrack της ιστορίας του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, αυτό θα ήταν γραμμένο από την καρδιά του Μίκη Θεοδωράκη. Λογικό επειδή είναι γνωστός οπαδός του ΘΡΥΛΟΥ. Όχι. Λογικό διότι πρόκειται για έναν αυθεντικότατο μαχητή, ανυπόταχτο, ελεύθερο, αιρετικό πολλές φορές, εμπνευσμένο, έντιμο, ονειροπόλο, ευαίσθητο. Για όλους αυτούς τους λόγους η επιλογή μοιάζει κάτι παραπάνω από προφανής. Υπάρχει και η λεπτομέρεια, το παιχνίδισμα της μοίρας, το κλείσιμο του ματιού για την επίτευξη της …συμφωνίας.
Χρόνια πολλά Μίκη στο Λυκαβηττό
Γεννημένος στις 29 Ιουλίου του 1925, ο μεγάλος μουσικός είναι λίγους μήνες μικρότερος από τον αγαπημένο του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ (10 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς).
Η Ελλάδα γιόρτασε τα 85α γενέθλιά του με μια συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού. Το παρών έδωσαν τα μεγαλύτερα ονόματα της πραγματικής Ελληνικής μουσικής. Σας παραθέτουμε ένα ρεπορτάζ από τη βραδιά:
«Σε ένα γεμάτο θέατρο του Λυκαβηττού, η πολιτική ηγεσία, άνθρωποι των τεχνών, μέλη του επιχειρηματικού κόσμου και απλός κόσμος τίμησε και γιόρτασε, απόψε με μια μεγάλη συναυλία τα 85α γενέθλια ενός μεγάλου Έλληνα, του πολιτικού, του στοχαστή, του συνθέτη, του ανθρώπου Μίκη Θεοδωράκη. Ογδόντα πέντε χρόνια μετά τη γέννησή του, στο χώρο που έχει φιλοξενήσει δοξασμένες στιγμές της μουσικής του δημιουργίας, παλιοί και νέοι συνεργάτες του, τραγουδιστές, συνθέτες και ηθοποιοί, Έλληνες και ξένοι, καθώς και μερικοί ακόμη σπουδαίοι καλλιτέχνες ένωσαν τις δυνάμεις τους για να του προσφέρουν ως δώρο γενεθλίων ένα μουσικό πρόγραμμα. Τραγούδια αγαπημένα, φορτισμένα με μνήμες και κεράκια τούρτας γενεθλίων, θύμισαν τη μεγάλη πορεία του». Και ήταν μια υπέροχη βραδιά, απίστευτα επιτυχημένη.
Έτσι έγινα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Δύο έφηβοι λοιπόν, 85 ετών, συναντώνται κάθε ημέρα αφού ποτέ από τη σκέψη του Μίκη Θεοδωράκη δεν έφυγε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Είναι κομμάτι του, γεννήθηκε με αυτόν. Μάλλον τον ερωτεύτηκε στον ποιο κατάλληλο τόπο. Στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς (τι λέγαμε για τον …κατάλληλο τόπο), το 1935, 10 ετών ο μουσουργός μας, δέθηκε με την ομορφότερη τρέλα της ζωής: «βλέποντας στην εφημερίδα μια φωτογραφία των πέντε Ανδιανοπουλαίων, του Βάζου, του Συμεωνίδη, φορώντας την κόκκινη φανέλα, από τότε έγινα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ».
Αγκαλιάζοντας τη μουσική και την ιδεολογία, ταξίδεψε πολύ συνήθως σε …προορισμούς ελάχιστα δημοφιλής όπως Μακρόνησος. Εκεί, όπως θυμάται ο ίδιος, είχε την ευκαιρία να ανανεώσει την αγάπη του για τον ΘΡΥΛΟ: «Στη Μακρόνησο στη σκηνή ήμασταν μοιρασμένοι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ – Παναθηναϊκοί και όμως παλεύαμε για τα ιδανικά μας. Το ποδόσφαιρο όμως ήταν κάτι άλλο, το άθλημα και οι ποδοσφαιριστές ήταν κάτι μυθοποιημένο. Ήταν μια ελάχιστη διέξοδος το ποδόσφαιρο, ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, η χαρά να τον ξαναδούμε ή να συζητάμε με τους υπόλοιπους κρατούμενους για ποδόσφαιρο. Στη ζωή μου είχα δύο κακά: ήμουν αριστερός και ποδοσφαιρόφιλος».
Σπασίκλες οι Παναθηναϊκοί
Στις γειτονιές όπου έζησε τα πρώτα ντέρμπι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ – Παναθηναϊκού ο Μίκης Θεοδωράκης κατανόησε καλύτερα τη συνειδητή του επιλογή. Γιατί στο δικό του επαναστατικό πνεύμα ταίριαζε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Θυμάται ακόμα και στο σχολείο πως ξεχώριζε αυτός με την ερυθρόλευκη παρέα του: «Στη γειτονιά ήμασταν ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ, Παναθηναϊκοί, Αεκτζήδες και αμέσως παρατήρησα μια μεγάλη διαφορά στην ψυχοσύνθεσή μας. Ο Παναθηναϊκοί είναι σπασίκλες. Αυτοί κάθονταν στο πρώτο θρανίο, μπροστά, ενώ εμείς οι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ στα πίσω θρανία. Από μικροί διαφέρουμε γι’ αυτό και λέω πάντα ότι γεννήθηκα με το κόκκινο του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ και θα πεθάνω με αυτό. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Έχω παρατηρήσει ότι και κόμματα έχω αλλάξει και με κατηγορούν γι’ αυτό. Στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μένω πιστός. Δεν τον αλλάζω ποτέ».
Ο Μίκης Θεοδωράκης συνεχίζει αναπτύσσοντας την κοσμοθεωρία του για το ποδόσφαιρο. «Παρά το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο σήμερα δεν είναι ερασιτεχνικό, οι παίκτες παραμένουν είδωλα για τη νεολαία, πρόσωπα μυθοποιημένα από το λαό, και αυτό του δίνει σταθερά το λαϊκό χαρακτήρα του».
Ποιος Μπετόβεν; Ο Ανδριανόπουλος
Μια από τις σημαντικότερες βραδιές στην ιστορία του Μίκη Θεοδωράκη αποτέλεσε η συνάντηση με τους παλαίμαχους του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. Ο Νίκος Μάλλιαρης με την γνωστή του ασίγαστη φλόγα φρόντισε να φέρει κοντά θρύλους διαφορετικών χώρων με κοινή συνισταμένη τον …ΘΡΥΛΟ. Οι παριστάμενοι εξεπλάγησαν από το γεγονός ότι ο μουσικός έμοιαζε σαν παιδί σε ζαχαροπλαστείο δείχνοντας ότι γι’ αυτόν τα τιμώμενα πρόσωπα είναι οι ποδοσφαιριστές του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ: «Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα τύχαινα τέτοιας τιμής να καθίσω δίπλα στον Λεωνίδα Ανδριανόπουλο. Είναι από τα μεγαλύτερα δώρα που έχω δεχθεί. Αν μου έλεγαν ότι σήμερα έχω ένα γεύμα με Μπετόβεν, τον Σούμαν, τον Βάγκνερ δεν θα χαιρόμουν τόσο πολύ όσο που βρίσκομαι εδώ μαζί με τους ποδοσφαιριστές του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. Τα ινδάλματα μου. Τους ήρωες μου».
Διότι ο Μίκης Θεοδωράκης και ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ έχουν άμεση σχέση με τη Ρωμιοσύνη. Δεν πρέπει να την κλαις, εκεί που όλοι τη νομίζουν χαμένη, πετιέται και θριαμβεύει.
"Το 1925 είναι η σπουδαία χρονιά όπως θα έλεγαν για το κρασί. Πολύ πιο γλυκιά για την Ελλάδα καθώς τότε γεννήθηκαν οι θρύλοι. ΘΡΥΛΟΙ. Επιβεβαιωμένο και αποδεδειγμένο. Η Ελληνική Ιστορία εξελίσσεται πολύ διαφορετικά μετά το 1925.
Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ γίνεται πραγματικότητα δίνοντας στον Πειραιά το καμάρι του και στην Ελλάδα έναν σύλλογο που μπορεί να εκφράσει όσους δεν ήταν και δεν ήθελαν ποτέ να αισθάνονται προνομιούχοι. Μια διέξοδος, μια γέφυρα, ένα οχυρό, ένα εύθραυστο όνειρο.
Κάθε όνειρο που γεννιέται οφείλει να έχει τη δική του μουσική επένδυση. Το ταξίδι δεν γίνεται …ξεροσφύρι που λένε. Ιστορικά όποιος επέλεγε το …soundrack της ιστορίας του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ, αυτό θα ήταν γραμμένο από την καρδιά του Μίκη Θεοδωράκη. Λογικό επειδή είναι γνωστός οπαδός του ΘΡΥΛΟΥ. Όχι. Λογικό διότι πρόκειται για έναν αυθεντικότατο μαχητή, ανυπόταχτο, ελεύθερο, αιρετικό πολλές φορές, εμπνευσμένο, έντιμο, ονειροπόλο, ευαίσθητο. Για όλους αυτούς τους λόγους η επιλογή μοιάζει κάτι παραπάνω από προφανής. Υπάρχει και η λεπτομέρεια, το παιχνίδισμα της μοίρας, το κλείσιμο του ματιού για την επίτευξη της …συμφωνίας.
Χρόνια πολλά Μίκη στο Λυκαβηττό
Γεννημένος στις 29 Ιουλίου του 1925, ο μεγάλος μουσικός είναι λίγους μήνες μικρότερος από τον αγαπημένο του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ (10 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς).
Η Ελλάδα γιόρτασε τα 85α γενέθλιά του με μια συναυλία στο θέατρο του Λυκαβηττού. Το παρών έδωσαν τα μεγαλύτερα ονόματα της πραγματικής Ελληνικής μουσικής. Σας παραθέτουμε ένα ρεπορτάζ από τη βραδιά:
«Σε ένα γεμάτο θέατρο του Λυκαβηττού, η πολιτική ηγεσία, άνθρωποι των τεχνών, μέλη του επιχειρηματικού κόσμου και απλός κόσμος τίμησε και γιόρτασε, απόψε με μια μεγάλη συναυλία τα 85α γενέθλια ενός μεγάλου Έλληνα, του πολιτικού, του στοχαστή, του συνθέτη, του ανθρώπου Μίκη Θεοδωράκη. Ογδόντα πέντε χρόνια μετά τη γέννησή του, στο χώρο που έχει φιλοξενήσει δοξασμένες στιγμές της μουσικής του δημιουργίας, παλιοί και νέοι συνεργάτες του, τραγουδιστές, συνθέτες και ηθοποιοί, Έλληνες και ξένοι, καθώς και μερικοί ακόμη σπουδαίοι καλλιτέχνες ένωσαν τις δυνάμεις τους για να του προσφέρουν ως δώρο γενεθλίων ένα μουσικό πρόγραμμα. Τραγούδια αγαπημένα, φορτισμένα με μνήμες και κεράκια τούρτας γενεθλίων, θύμισαν τη μεγάλη πορεία του». Και ήταν μια υπέροχη βραδιά, απίστευτα επιτυχημένη.
Έτσι έγινα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!
Δύο έφηβοι λοιπόν, 85 ετών, συναντώνται κάθε ημέρα αφού ποτέ από τη σκέψη του Μίκη Θεοδωράκη δεν έφυγε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Είναι κομμάτι του, γεννήθηκε με αυτόν. Μάλλον τον ερωτεύτηκε στον ποιο κατάλληλο τόπο. Στο Αργοστόλι της Κεφαλονιάς (τι λέγαμε για τον …κατάλληλο τόπο), το 1935, 10 ετών ο μουσουργός μας, δέθηκε με την ομορφότερη τρέλα της ζωής: «βλέποντας στην εφημερίδα μια φωτογραφία των πέντε Ανδιανοπουλαίων, του Βάζου, του Συμεωνίδη, φορώντας την κόκκινη φανέλα, από τότε έγινα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ».
Αγκαλιάζοντας τη μουσική και την ιδεολογία, ταξίδεψε πολύ συνήθως σε …προορισμούς ελάχιστα δημοφιλής όπως Μακρόνησος. Εκεί, όπως θυμάται ο ίδιος, είχε την ευκαιρία να ανανεώσει την αγάπη του για τον ΘΡΥΛΟ: «Στη Μακρόνησο στη σκηνή ήμασταν μοιρασμένοι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ – Παναθηναϊκοί και όμως παλεύαμε για τα ιδανικά μας. Το ποδόσφαιρο όμως ήταν κάτι άλλο, το άθλημα και οι ποδοσφαιριστές ήταν κάτι μυθοποιημένο. Ήταν μια ελάχιστη διέξοδος το ποδόσφαιρο, ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, η χαρά να τον ξαναδούμε ή να συζητάμε με τους υπόλοιπους κρατούμενους για ποδόσφαιρο. Στη ζωή μου είχα δύο κακά: ήμουν αριστερός και ποδοσφαιρόφιλος».
Σπασίκλες οι Παναθηναϊκοί
Στις γειτονιές όπου έζησε τα πρώτα ντέρμπι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ – Παναθηναϊκού ο Μίκης Θεοδωράκης κατανόησε καλύτερα τη συνειδητή του επιλογή. Γιατί στο δικό του επαναστατικό πνεύμα ταίριαζε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Θυμάται ακόμα και στο σχολείο πως ξεχώριζε αυτός με την ερυθρόλευκη παρέα του: «Στη γειτονιά ήμασταν ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ, Παναθηναϊκοί, Αεκτζήδες και αμέσως παρατήρησα μια μεγάλη διαφορά στην ψυχοσύνθεσή μας. Ο Παναθηναϊκοί είναι σπασίκλες. Αυτοί κάθονταν στο πρώτο θρανίο, μπροστά, ενώ εμείς οι ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ στα πίσω θρανία. Από μικροί διαφέρουμε γι’ αυτό και λέω πάντα ότι γεννήθηκα με το κόκκινο του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ και θα πεθάνω με αυτό. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Έχω παρατηρήσει ότι και κόμματα έχω αλλάξει και με κατηγορούν γι’ αυτό. Στον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ μένω πιστός. Δεν τον αλλάζω ποτέ».
Ο Μίκης Θεοδωράκης συνεχίζει αναπτύσσοντας την κοσμοθεωρία του για το ποδόσφαιρο. «Παρά το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο σήμερα δεν είναι ερασιτεχνικό, οι παίκτες παραμένουν είδωλα για τη νεολαία, πρόσωπα μυθοποιημένα από το λαό, και αυτό του δίνει σταθερά το λαϊκό χαρακτήρα του».
Ποιος Μπετόβεν; Ο Ανδριανόπουλος
Μια από τις σημαντικότερες βραδιές στην ιστορία του Μίκη Θεοδωράκη αποτέλεσε η συνάντηση με τους παλαίμαχους του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. Ο Νίκος Μάλλιαρης με την γνωστή του ασίγαστη φλόγα φρόντισε να φέρει κοντά θρύλους διαφορετικών χώρων με κοινή συνισταμένη τον …ΘΡΥΛΟ. Οι παριστάμενοι εξεπλάγησαν από το γεγονός ότι ο μουσικός έμοιαζε σαν παιδί σε ζαχαροπλαστείο δείχνοντας ότι γι’ αυτόν τα τιμώμενα πρόσωπα είναι οι ποδοσφαιριστές του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ: «Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα τύχαινα τέτοιας τιμής να καθίσω δίπλα στον Λεωνίδα Ανδριανόπουλο. Είναι από τα μεγαλύτερα δώρα που έχω δεχθεί. Αν μου έλεγαν ότι σήμερα έχω ένα γεύμα με Μπετόβεν, τον Σούμαν, τον Βάγκνερ δεν θα χαιρόμουν τόσο πολύ όσο που βρίσκομαι εδώ μαζί με τους ποδοσφαιριστές του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ. Τα ινδάλματα μου. Τους ήρωες μου».
Διότι ο Μίκης Θεοδωράκης και ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ έχουν άμεση σχέση με τη Ρωμιοσύνη. Δεν πρέπει να την κλαις, εκεί που όλοι τη νομίζουν χαμένη, πετιέται και θριαμβεύει.
