Ποδόσφαιρο
Μπάσκετ
Βόλεϊ
Πόλο.png)
Πρωτοσέλιδα
Ο διαπεραστικός ήχος του κινητού κοντεύει να σμπαραλιάσει τ'αυτιά μου,η οθόνη λίγο ακόμη και θα ξεράσει τα εκατομμύρια πίξελ που συνωστίζονται μέσα σε λίγα εκατοστά υγρού κρυστάλλου.Ο Κώστας στο διπλανό κάθισμα με βλέμμα βλοσυρό από το χθεσινοβραδινό ξενύχτι με παρακινεί να το σηκώσω.Τα πολεμικά συνθήματα που βγαίνουν σαν λάβα από τα σκληρά
χείλη κάνουν τα τζάμια του λεωφορείου να τρίζουν και τον οδηγό να φτάνει στα όρια της παράνοιας.
Με μια σχεδόν αποφασιστική κίνηση αγγίζω το πλήκτρο της απόρριψης και νιώθω ταυτόχρονα μια ευεργετική ανακούφιση.Δεν τόλμησα να το κλείσω.Πυκνός καπνός κατακλίζει την ατμόσφαιρα απόροια των δεκάδων τσιγάρων που ανάβουν με κινηματογραφική ταχύτητα.Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στο τηλέφωνο και το τοποθετώ στην μπροστινή τσέπη του παντελονιού,στριμώχνοντας το δίπλα στο πακέτο με τα τσιγάρα.
Σήμερα δεν είμαι εδώ για κανέναν σκέφτηκα,μόνο τον Θρύλο έχω στο μυαλό μου.Η ώρα κοντεύει δώδεκα και δεν έχουμε διανύσει ούτε το μισό της διαδρομής.Οι ρόδες τρίζουν από την υπερβολική ταχύτητα με την οποία κινούμαστε,καταπίνουμε τα χιλιόμετρα σαν τους πεινασμένους που έχουν μείνει μια βδομάδα χωρίς τροφή.
Γυρίζω το κεφάλι μου τριγύρω,τα περισσότερο παιδιά καταβεβλημένα από το πρωινό ξύπνημα έχουν γύρει στα βρώμικα καθίσματα και αναζητούν ελάχιστες στιγμές ξεκούρασης λίγο πριν την μεγάλη μάχη.Την υπερβολική ησυχία που έχει απλωθεί στον αέρα σπάει μονάχα ο ήχος της μηχανής που μουγκρίζει σαν άγριο θηρίο.Προσπαθώ να χαλαρώσω ρίχνοντας το κορμί μου προς τα πίσω και σηκώνω τα πόδια στο μπροστινό κάθισμα.Κάτι δείχνει να με ενοχλεί και δεν είναι το πόδι που κοντεύει να αναπαυτεί πάνω στο κεφάλι μου.Στριφογυρίζω ανήσυχα προσπαθώντας να βρω την καλυτερη θέση για να βολευτώ.
Κολασμένοι ήχοι στοιχειώνουν τον ύπνο μου,εφιαλτικές δονήσεις ταράζουν το στομάχι μου,ακόμη και στα όνειρα μου με ακολουθούν ρε γαμώτο.Αποφασίζω να ξυπνήσω για να διακόψω αυτόν τον μίνι εφιάλτη που με καταδιώκει αλλά ο ήχος εξακολουθεί να με διαολίζει και στον ξύπνιο μου.Μα για στάσου αυτό δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου αλλά το παραληρηματικό κουδούνισμα του κινητού μου.
Θα έπρεπε να το απενεργοποιήσω, σκέφτηκα , και έχωσα το χέρι στην τσέπη αναζητώντας τον μικρό αυτόν διάολο που δήθεν μας απλουστεύει τη ζωή.
-Ρε αδερφέ σήκωσε το επιτέλους, μας έχεις κάνει τα νεύρα σμπαράλια, ήταν η φωνή που ήρθε από τα πίσω καθίσματα.
Μια κουβέντα είναι να το σηκώσω,ίσως το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου αλλά η απάντηση δεν μοιάζει και τόσο απλή.Άντε τώρα να εξηγήσω στη μάνα πως δεν θα πρέπει να με περιμένει το μεσημέρι για φαγητό, φαντάζομαι τις φωνές της να ακούγονται σε όλο το τετράγωνο. Εξήγησέ της τώρα εσύ ότι σήμερα δεν θα βρεθώ στο ίδιο τραπέζι απέναντι της, αλλά δίπλα στον Θρύλο.Σκέφτομαι ότι έιναι και σε κρίσιμη ηλικία και μόνο στην ιδέα ότι θα γίνει έξαλλη με πιάνει τρόμος.Δεν είναι και λίγο πράγμα να ακούσει από την άλλη άκρη της γραμμής ότι βρίσκομαι μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το δωμάτιό μου.Ο γιός της φεύγει, το εγκεφαλικό έρχεται.Σκέφτομαι ότι θα βαρεθεί και κάποια στιγμή και θα σταματήσει να καλεί, τουλάχιστον να κερδίσω λίγο χρόνο ώσπου να οργανώσω τη σκέψη μου και να αποφασίσω πως θα της το πω.
Δεν δάγκωνα τη γλώσσα μου καλύτερα, πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου να΄σου ο ίδιος ήχος να με μαχαιρώνει κατ'ευθείαν στην καρδιά. Ένα ντριν, δύο ντριν, δέκα ντριν, (χρειάζομαι επειγώντος ένα drink), το αφήνω να χτυπήσει με το φόβο μήπως αναπαυτεί κάποιο αντικείμενο από τα πίσω καθίσματα στο κεφάλι μου.
Μαζεύω όσο θάρρος μου έχει απομείνει και με μια νευρική κίνηση κολλάω το ακουστικό στο αυτί μου.Η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής γνώριμη αλλά όχι αυτή της μάνας.Η χρειά της πιο γλυκιά, πιο αισθησιακή , ακόμη και ένα κοτέτσι αυγά να είχε ρουφήξει δεν θα το κατάφερνε αυτό.
Άλλωστε ποτέ δεν με αποκάλεσε καυλιάρη η μάνα μου,θα ήταν πολύ πρωτοποριακό γι'αυτήν.Κάνω ένα απαραίτητο restart στη μνήμη μου και συνειδητοποιώ ότι αυτή η ερωτική φωνή έβγαινε από τα σαρκώδη χείλη της γκόμενας μου.
Ρε συ είναι κι αυτή , πως την ξέχασα τελείως; Σήμερα θα φεύγαν οι γονείς της για μια μέρα και με περίμενε σπίτι της να της αλλάξω φωτισμό στο δωμάτιό της...Για μερικά λεπτά δεν μιλούσα μόνο άκουγα.Άμα αρχίσει και μιλάει δεν σταματάει ,σκέφτηκα. Άσ'την να ξεσπάσει και της το σερβίρω μετά με ωραίο τρόπο.Μάταια, είχε πάρει φόρα ,τα λόγια έβγαιναν από το στόμα της σαν χείμμαρος.Κατέβασα το τηλέφωνο και την άφησα να μιλάει μόνη της με το ακουστικό.Φαντάζομαι ότι το τελευταίο πράγμα που άκουσε ήταν το άχαρο τουτ τουτ.
Σήμερα δεν υπάρχει κάνενας άλλος στη ζωή μου σκέφτηκα.Είμαι μονάχα εγώ και ο Θρύλος.
Έβγαλα ένα τσιγάρο από το τσαλακωμένο πακέτο που είχα στην κωλότσεπη και το κάπνισα με τέτοια ευχαρίστηση που θα έλεγες πως ο καπνός έφτασε μέχρι το μικρό δάκτυλο του αριστερού μου ποδιού.Ο χώρος άρχισε να αποκτά και πάλι ζωή.Κόλλησα το κεφάλι δίπλα στο τζάμι και αντίκρισα το κομβόι να πλησιάζει στον προορισμό του.Δεκάδες κεφάλια και χέρια ξεπρόβαλαν από τα παράθυρα και τα ερυθρόλευκα κασκόλ ανέμιζαν θριαμβευτικά.
Ο συντονιστής έβγαλε από μια σακούλα τα μπλόκ με τα εισιτήρια και περνώντας από τα καθίσματα μας τα μοίραζε,ακόμη ένα δείγμα ότι η μεγάλη ώρα πλησίαζε.Η ένταση χτυπούσε κόκκινο και η ιαχή Ολυμπιακός-Ολυμπιακός γκρέμιζε τις άψυχες σάρκες του λεωφορείου.
Το τηλέφωνο χτύπησε μια τελευταία φορά.Με μια σίγουρη κίνηση το κουμπί της απενεργοποίησης πατήθηκε παρατεταμένα.Δεν με ένοιαζε πλέον αν με καλούσαν από το σπίτι ή με αναζητούσε παθιασμένα η γκόμενα.
Τινάχτηκα από τη θέση μου περνώντας τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο γύρω από το λαιμό μου. Η γαλαρία έδινε τον ρυθμό που έμπαινε μέσα στα αυτιά μου και έβγαινε από το στόμα: To σπίτι μου το άφησα, τη γκόμενα παράτησα και ήρθα εδώ για να σου πω, Θρύλε μου πόσο σ'αγαπώ, Θρύλε μου πόσο σ'αγαπώ...
LAMBROST
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΑΡΘΡΑ :
χείλη κάνουν τα τζάμια του λεωφορείου να τρίζουν και τον οδηγό να φτάνει στα όρια της παράνοιας.
Με μια σχεδόν αποφασιστική κίνηση αγγίζω το πλήκτρο της απόρριψης και νιώθω ταυτόχρονα μια ευεργετική ανακούφιση.Δεν τόλμησα να το κλείσω.Πυκνός καπνός κατακλίζει την ατμόσφαιρα απόροια των δεκάδων τσιγάρων που ανάβουν με κινηματογραφική ταχύτητα.Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στο τηλέφωνο και το τοποθετώ στην μπροστινή τσέπη του παντελονιού,στριμώχνοντας το δίπλα στο πακέτο με τα τσιγάρα.
Σήμερα δεν είμαι εδώ για κανέναν σκέφτηκα,μόνο τον Θρύλο έχω στο μυαλό μου.Η ώρα κοντεύει δώδεκα και δεν έχουμε διανύσει ούτε το μισό της διαδρομής.Οι ρόδες τρίζουν από την υπερβολική ταχύτητα με την οποία κινούμαστε,καταπίνουμε τα χιλιόμετρα σαν τους πεινασμένους που έχουν μείνει μια βδομάδα χωρίς τροφή.
Γυρίζω το κεφάλι μου τριγύρω,τα περισσότερο παιδιά καταβεβλημένα από το πρωινό ξύπνημα έχουν γύρει στα βρώμικα καθίσματα και αναζητούν ελάχιστες στιγμές ξεκούρασης λίγο πριν την μεγάλη μάχη.Την υπερβολική ησυχία που έχει απλωθεί στον αέρα σπάει μονάχα ο ήχος της μηχανής που μουγκρίζει σαν άγριο θηρίο.Προσπαθώ να χαλαρώσω ρίχνοντας το κορμί μου προς τα πίσω και σηκώνω τα πόδια στο μπροστινό κάθισμα.Κάτι δείχνει να με ενοχλεί και δεν είναι το πόδι που κοντεύει να αναπαυτεί πάνω στο κεφάλι μου.Στριφογυρίζω ανήσυχα προσπαθώντας να βρω την καλυτερη θέση για να βολευτώ.
Κολασμένοι ήχοι στοιχειώνουν τον ύπνο μου,εφιαλτικές δονήσεις ταράζουν το στομάχι μου,ακόμη και στα όνειρα μου με ακολουθούν ρε γαμώτο.Αποφασίζω να ξυπνήσω για να διακόψω αυτόν τον μίνι εφιάλτη που με καταδιώκει αλλά ο ήχος εξακολουθεί να με διαολίζει και στον ξύπνιο μου.Μα για στάσου αυτό δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου αλλά το παραληρηματικό κουδούνισμα του κινητού μου.
Θα έπρεπε να το απενεργοποιήσω, σκέφτηκα , και έχωσα το χέρι στην τσέπη αναζητώντας τον μικρό αυτόν διάολο που δήθεν μας απλουστεύει τη ζωή.
-Ρε αδερφέ σήκωσε το επιτέλους, μας έχεις κάνει τα νεύρα σμπαράλια, ήταν η φωνή που ήρθε από τα πίσω καθίσματα.
Μια κουβέντα είναι να το σηκώσω,ίσως το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου αλλά η απάντηση δεν μοιάζει και τόσο απλή.Άντε τώρα να εξηγήσω στη μάνα πως δεν θα πρέπει να με περιμένει το μεσημέρι για φαγητό, φαντάζομαι τις φωνές της να ακούγονται σε όλο το τετράγωνο. Εξήγησέ της τώρα εσύ ότι σήμερα δεν θα βρεθώ στο ίδιο τραπέζι απέναντι της, αλλά δίπλα στον Θρύλο.Σκέφτομαι ότι έιναι και σε κρίσιμη ηλικία και μόνο στην ιδέα ότι θα γίνει έξαλλη με πιάνει τρόμος.Δεν είναι και λίγο πράγμα να ακούσει από την άλλη άκρη της γραμμής ότι βρίσκομαι μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το δωμάτιό μου.Ο γιός της φεύγει, το εγκεφαλικό έρχεται.Σκέφτομαι ότι θα βαρεθεί και κάποια στιγμή και θα σταματήσει να καλεί, τουλάχιστον να κερδίσω λίγο χρόνο ώσπου να οργανώσω τη σκέψη μου και να αποφασίσω πως θα της το πω.
Δεν δάγκωνα τη γλώσσα μου καλύτερα, πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου να΄σου ο ίδιος ήχος να με μαχαιρώνει κατ'ευθείαν στην καρδιά. Ένα ντριν, δύο ντριν, δέκα ντριν, (χρειάζομαι επειγώντος ένα drink), το αφήνω να χτυπήσει με το φόβο μήπως αναπαυτεί κάποιο αντικείμενο από τα πίσω καθίσματα στο κεφάλι μου.
Μαζεύω όσο θάρρος μου έχει απομείνει και με μια νευρική κίνηση κολλάω το ακουστικό στο αυτί μου.Η φωνή από την άλλη άκρη της γραμμής γνώριμη αλλά όχι αυτή της μάνας.Η χρειά της πιο γλυκιά, πιο αισθησιακή , ακόμη και ένα κοτέτσι αυγά να είχε ρουφήξει δεν θα το κατάφερνε αυτό.
Άλλωστε ποτέ δεν με αποκάλεσε καυλιάρη η μάνα μου,θα ήταν πολύ πρωτοποριακό γι'αυτήν.Κάνω ένα απαραίτητο restart στη μνήμη μου και συνειδητοποιώ ότι αυτή η ερωτική φωνή έβγαινε από τα σαρκώδη χείλη της γκόμενας μου.
Ρε συ είναι κι αυτή , πως την ξέχασα τελείως; Σήμερα θα φεύγαν οι γονείς της για μια μέρα και με περίμενε σπίτι της να της αλλάξω φωτισμό στο δωμάτιό της...Για μερικά λεπτά δεν μιλούσα μόνο άκουγα.Άμα αρχίσει και μιλάει δεν σταματάει ,σκέφτηκα. Άσ'την να ξεσπάσει και της το σερβίρω μετά με ωραίο τρόπο.Μάταια, είχε πάρει φόρα ,τα λόγια έβγαιναν από το στόμα της σαν χείμμαρος.Κατέβασα το τηλέφωνο και την άφησα να μιλάει μόνη της με το ακουστικό.Φαντάζομαι ότι το τελευταίο πράγμα που άκουσε ήταν το άχαρο τουτ τουτ.
Σήμερα δεν υπάρχει κάνενας άλλος στη ζωή μου σκέφτηκα.Είμαι μονάχα εγώ και ο Θρύλος.
Έβγαλα ένα τσιγάρο από το τσαλακωμένο πακέτο που είχα στην κωλότσεπη και το κάπνισα με τέτοια ευχαρίστηση που θα έλεγες πως ο καπνός έφτασε μέχρι το μικρό δάκτυλο του αριστερού μου ποδιού.Ο χώρος άρχισε να αποκτά και πάλι ζωή.Κόλλησα το κεφάλι δίπλα στο τζάμι και αντίκρισα το κομβόι να πλησιάζει στον προορισμό του.Δεκάδες κεφάλια και χέρια ξεπρόβαλαν από τα παράθυρα και τα ερυθρόλευκα κασκόλ ανέμιζαν θριαμβευτικά.
Ο συντονιστής έβγαλε από μια σακούλα τα μπλόκ με τα εισιτήρια και περνώντας από τα καθίσματα μας τα μοίραζε,ακόμη ένα δείγμα ότι η μεγάλη ώρα πλησίαζε.Η ένταση χτυπούσε κόκκινο και η ιαχή Ολυμπιακός-Ολυμπιακός γκρέμιζε τις άψυχες σάρκες του λεωφορείου.
Το τηλέφωνο χτύπησε μια τελευταία φορά.Με μια σίγουρη κίνηση το κουμπί της απενεργοποίησης πατήθηκε παρατεταμένα.Δεν με ένοιαζε πλέον αν με καλούσαν από το σπίτι ή με αναζητούσε παθιασμένα η γκόμενα.
Τινάχτηκα από τη θέση μου περνώντας τον δαφνοστεφανωμένο έφηβο γύρω από το λαιμό μου. Η γαλαρία έδινε τον ρυθμό που έμπαινε μέσα στα αυτιά μου και έβγαινε από το στόμα: To σπίτι μου το άφησα, τη γκόμενα παράτησα και ήρθα εδώ για να σου πω, Θρύλε μου πόσο σ'αγαπώ, Θρύλε μου πόσο σ'αγαπώ...
LAMBROST
